Ο Ρόμποκοπ

Τη Δευτέρα το πρωί είχα πάει από νωρίς για ποδηλατάδα στην παραλία —είχαμε αργία εδώ— και, καθώς επέστρεφα, είδα να κατεβαίνει χαμογελαστός τη Ναυαρίνου ο Ρόμποκοπ, κραδαίνοντας μια ελληνική σημαία.

Ποιος είναι αυτός ο Ρόμποκοπ; θα με ρωτήσετε. Ναι: στη Ναυαρίνου, στην πρωτεύουσα του αντικομφορμισμού, εκεί όπου βρίσκει καταφύγιο και τρόπο έκφρασης το διαφορετικό, το αναρχικό, το αντιδραστικό ακόμα-ακόμα, ο Ρόμποκοπ είναι ο μόνος αστυνομικός που δεν είναι «μπάτσος», ο μόνος που όλοι οι θαμώνες αγαπάνε. Είτε θα τον δεις να παίζει με τα σκυλιά της πλατείας —τα αγαπάει «γιατί έχουν ένστικτο», όπως λέει—, είτε θα ακούσεις τα παιδιά που μαζεύονται για μπάλα και τον λατρεύουν να φωνάζουν, «Ήρθε ο Ρόμποκοπ, ήρθε ο Ρόμποκοπ, βγάλ’ του σέντρα!» κι αυτός να πιάνει καρφωτές κεφαλιές, είτε απλώς να σουλατσάρει. Προχθές με τη σημαία κρατούσε και μια κρέπα, «με πολύ αμύγδαλο που κάνει καλό στις αρθρώσεις. Για τα υδραυλικά μου», είπε. Πρόσφατα, πάλι, τον είχα πετύχει στον βιντεοκλαμπά μας τον Τέλλο να λέει πως ό,τι καλύτερο είδε τελευταία ήταν εκείνο το γαλλικό, οι «Άφθαρτοι».

Παρότι κανείς θα περίμενε ένας Ρόμποκοπ να ανησυχεί τους παρίες της πλατείας, ο συγκεκριμένος, όχι, δεν το κάνει. Αυτός ο Ρόμποκοπ δεν κουβαλάει όπλο —ίσως μόνο το χαμόγελό του— και τους βοηθάει κι από πάνω όπως μπορεί. Ίσως αντιλαμβάνεται πόσο δύσκολο είναι να ζεις στο περιθώριο, ή ίσως να είναι απλώς από την καλή του την καρδιά — ναι, μάλλον αυτό είναι, σίγουρα αυτό.

Τα τελευταία χρόνια γίνεται όλο και πιο έντονη, πιο συχνή η παρουσία του στη γειτονιά. Δεν ξέρω αν έρχεται από μακριά ή αν είναι παιδί της γειτονιάς, πάντως σίγουρα έγινε ο Ρόμποκοπ της γειτονιάς. Για όλους είναι παιδί της γειτονιάς πια. Της Ναυαρίνου.

Προχθές μάλιστα τέσσερα παλικάρια μετακίνησαν χωρίς πολλά-πολλά ένα Smart που έκλεινε τη ράμπα και δεν μπορούσε να περάσει από κει το αναπηρικό καροτσάκι του.