Μικρή και άναρχη γραμματική της ψήφου μου

Ο διδακτισμός, το κουνημένο δάχτυλο, οι από καθέδρας υποδείξεις και οδηγίες ψήφου, οι ευχές για νίκη του ενός με ταυτόχρονη προσχώρηση σε κάποιον άλλον, οι ασκήσεις επί χάρτου είναι δημοκρατικές παθολογίες στην εποχή της αποδιάρθρωσης. Και μας αγγίζουν όλους. Η ίδια η ρητή δήλωση ψήφου μπορεί να είναι βέβαια και αστεία. Μπλέκονται γνώμες, γνώσεις, δημόσια πρόσωπα, ιδιωτικές επιθυμίες, γλειψίματα σε κάποιους που «μας βλέπουν», προσωπικές εκφραστικές ανάγκες. Και όλα αυτά σε κάνουν εύκολα να στέκεσαι εντέλει σε μιαν απόσταση ασφαλείας από την καταδήλωση. Δηλαδή ποιος είμαι εγώ που μπορεί να έχει νόημα να πω τι ψηφίζω; Από την άλλη, όταν σχολιάζω άλλες φορές συστηματικά άλλες περιπαικτικά φτιάχνοντας πλαίσιο προτιμήσεων και ανταγωνισμού, είναι κάπως περίεργο — γίνομαι μουγγός για μια μέρα.

Η δική μου γραμματική, ο απολύτως ατομικός μου οδηγός (που δεν έχω καμία ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσε να μοιραστεί ή να γίνει κανόνας) για τη διαμόρφωση της ψήφου, σε ένα ηθικοπολιτικό πλαίσιο χωρίς τάξη, με βάση τους εξωτερικούς καταναγκασμούς —δηλαδή την πραγματικότητα— γι’ αυτές τις εκλογές:

1. Ψηφίζω με βάση τα απώτερα συμφέροντά μου, δεν ψηφίζω για την ψυχή της μάνας μου ή για την αγάπη σε όλα τα γνωστά και άγνωστα σύμπαντα. Δεν ψηφίζω όμως με προσδοκία άμεσου οφέλους.
2. Ψηφίζω αυτόν που θέλω να κερδίσει τις εκλογές.
3. Ψηφίζω χρησιμοποιώντας την εμπειρία μου, τη βιωμένη και διαμεσολαβημένη, αλλά όχι τις μελλοντολογικές προβολές και τα στοιχήματα όταν το μέλλον δεν υπάρχει παρά ως βεβαιότητα ολίγων ημερών κάθε φορά.
4. Δεν ψηφίζω ψυχοθεραπευτικά: δεν θα νιώσω ούτε καλύτερα ούτε χειρότερα αύριο με βάση αυτό που ψήφισα, αλλά γνωρίζω ότι θα επηρεαστεί η ζωή μου από το συνολικό αποτέλεσμα.
5. Αναλόγως, δεν ψηφίζω πολιτισμικά και ταυτοτικά: δεν θεωρώ ότι η ταυτότητά μου χρειάζεται εκλογικό περίβλημα, πολιτική ενίσχυση και ιδεολογική παγίωση.
6. Ψηφίζω με γνώση του εκλογικού νόμου και των συνεπειών του.
7. Ψηφίζω χωρίς να αμφισβητώ αυτά που μου λένε τα κόμματα (αρκεί το «λένε» να μην είναι μόνο αυτό που εκστομίζουν αλλά και εκείνα που έχουν κρυφτεί και αποσιωπηθεί ή δηλωθεί παράπλευρα).
8. Ψηφίζω για να καταψηφίσω τις πολιτικές δυνάμεις, αυτές που παραβίασαν την αρχή της πραγματικότητας, που πολιτικοποιούν όλες τις μορφές της ζωής, που εργάστηκαν πάνω στο μίσος και άντλησαν ισχύ από την αγωνία και τη δυσπραγία μας χωρίς να κάνουν ποτέ κάτι για να τις μειώσουν.
9. Καταψηφίζω οτιδήποτε αυξάνει τον κίνδυνο του αναμεσαιωνισμού και οδηγεί τη χώρα ένα βήμα πιο μακρά από την Ευρώπη. Οτιδήποτε καθυστερεί την ένταξη των νέων Ελλήνων στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο και πουλάει ακόμα για λίγους μήνες την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να υπάρχει προστατευόμενο έθνος, προστατευόμενες ομάδες, ή ζωή χωρίς ρίσκο.
10. Ψηφίζω με τη γνώση ότι η θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη είναι σε μεγάλο κίνδυνο. Και δεν με παρηγορεί το γεγονός ότι η θέση της Ευρώπης στην Ευρώπη είναι και αυτή σε κίνδυνο.

Κουράζομαι να ψηφίζω έτσι. Χρόνια τώρα η δημοκρατία βράζει στη σιγανή φωτιά της μελαγχολίας. Μα τι άλλο να κάνουμε, παιδί μου, τι άλλο να κάνουμε; Το αύριο είναι πολύ άσχημο έτσι και αλλιώς. Και το μέλλον δεν θα διαρκεί πολύ.