Ναβαχίτας

ΚΑΡΤΑ ΕΠΙΒΙΒΑΣΗΣ.—Ένας οδηγός της πόλης, η μηνιαία/ετήσια/επετειακή έκδοση του διοργανωτή, ένα σημειωματάριο: τα αναμνηστικά που περιμένουν τους συνέδρους είναι κατά κανόνα έντυπα, μένουν τις πιο πολλές φορές σε κομοδίνα ξενοδοχείων, αλλάζει ίσως λίγο η κατάσταση για συνεργάτες του στενότερου πυρήνα, από τις Βρυξέλλες πάντα μπαίνουν στις αποσκευές δυο-τρία κουτιά σοκολατάκια για τους επικεφαλής όσων διοργάνωσαν το γεγονός, και στον κενό χώρο που απομένει στη βαλίτσα όποιου τα κουβάλησε μπορεί να μπει ένα τοπικό κρασί, μα, το συχνότερο, κάποια βαριά έκδοση ιστορικού περιεχομένου, ένας κατάλογος μουσείου, που φτάνει στον προορισμό του με σκισμένη κάποια άκρη της κουβερτούρας, και τέτοια μάς περίμεναν στο Αλμπαθέτε, τα είδα την ώρα που τα έβαζαν στις τσάντες, έδινε τις οδηγίες ο Π., που ρώτησε μία συνάδελφό του από πού είμαι, κι όταν άκουσε Ελλάδα έκανε ένα μορφασμό παιγνιώδους απελπισίας, και με ρώτησε με εξαιρετικά αβέβαια αγγλικά, «Πώς είναι η κατάσταση εκεί πέρα», απάντησα δυο λόγια προσεκτικά, χαμογελάσαμε, κι έληξε η συζήτηση, γυρίσαμε ο καθένας στη δουλειά του, μα το μεσημέρι της επομένης ήρθε μαζί με τη Μ. και μου έδωσαν ένα κομψό μαχαιράκι πτυσσόμενο, κάτι σαν μικρό σουγιά, με μια ιδιότυπη ασφάλεια πάνω στην κοκάλινη λαβή και με τη βοήθειά της Μ. μού ζήτησε ένα κέρμα, ελάχιστης αξίας, ένα δεκάλεπτο, ας πούμε, διότι, μου εξήγησαν, όποιος γνωρίζει ένα φίλο στο Αλμπαθέτε τού χαρίζει ένα τέτοιο μαχαίρι, την ελάχιστη εκδοχή της παραδοσιακής λεπίδας που παράγεται από αιώνες εκεί και τη λένε Ναβάχα, και έχει χίλιες παραλλαγές στην ιστορία της, από μικρή, κατάλληλη να την κρύβεις στην κάλτσα, ως άλλες που όταν άνοιγαν γίνονταν ένα κοντό σπαθί, αναγκαίο για όσους δεν ήταν ευγενείς ώστε να επιτρέπεται να κουβαλάνε ξίφος, όποιος λοιπόν κάνει ένα φίλο στο Αλμπαθέτε τού χαρίζει μία τέτοια Ναβαχίτα, κομψή κι ελάχιστη, που έχει πάνω στη λεπίδα της χαραγμένο: ΑΒ, για να δείχνει ότι φτιάχτηκε εκεί, μα πρέπει ο παραλήπτης της να δώσει για αντίδωρο ένα κέρμα, αλλιώς αργά η γρήγορα η φιλία θα κοπεί, έτσι μου εξήγησαν ο Π. και η Μ., κι έσπευσα όταν χωριστήκαμε να σημειώσω την ιστορία για να ρωτήσω την Τρίτη, στον «Πλανήτη Γραφή», την Καίτη Στεφανάκη, με ποιο αντίδωρο κρατάει τόσο κοφτερή τη λεπίδα που παραμονεύει στις ιστορίες της.