Ο Νίκος Φίλης και ένα στοίχημα

Τι θα μπορούσε να κάνει ο Νίκος Φίλης για τη «χαμένη γενιά» επιστημονικού δυναμικού, αντί να θρηνεί απλώς όπως ο αρχηγός του, έστω και μέσα στους ασφυκτικούς οικονομικούς περιορισμούς της συγκυρίας; Πολλά, με δεδομένο ότι πολλοί στα πρώτα -άντα έχουν ακόμα δίψα για έρευνα και διδασκαλία, και έχουν ήδη σκληραγωγηθεί από την κρίση. Εντελώς ενδεικτικά, να αλλάξει τον ακραίο τρόπο λειτουργίας του ΕΑΠ (όπως πρότεινε ο δυνάμει υπουργός Γαβόγλου), να αξιοποιήσει κονδύλια μεταπτυχιακών, να βάλει περιορισμό στη διπλοτριπλομισθία εκλεγμένων καθηγητών, να αξιοποιήσει το ΕΣΠΑ/ΣΕΣ (αντί να το «σκουπίζει» για άλλες χρήσης όπως γινόταν επί περήφανης διαπραγμάτευσης), να αφήσει τα πανεπιστήμια να ανασάνουν πιο αυτόνομα, να αξιοποιήσει κέντρα διά βίου, ερευνητικές μονάδες και e-learnings (ου μην αλλά και ελληνικά moocs), να διεθνοποιήσει προγράμματα σπουδών (χωρίς να φοβάται την αγγλοφωνία), να αξιοποιήσει ό,τι περισσεύει από κονδύλια Κομισιόν για την έρευνα, να (ξανα)προκηρύξει υποτροφίες, να δώσει απαλλαγές από ασφαλιστικές εισφορές σε νέους ερευνητές, να μη διαλύσει τελείως τις δράσεις του ΙΚΥ που μένουν παγωμένες, να μη δώσει απόλυτη προτεραιότητα σε διορισμούς κι άλλων διοικητικών και δικών τους παιδιών. Με λίγα μόνο απ’ αυτά, δεν θα έψαχναν χιλιάδες ταγμένοι διδακτορούχοι και μεταδιδακτορούχοι χώρες για να φύγουν και δεν θα διαχειρίζονταν απλώς ματαίωση και μιζέρια.

Ποντάρω τα ρέστα μου ότι, για λόγους ιδεοληψίας, ανεπάρκειας, φοβίας, συντεχνιασμού και διαγενεακών χασμάτων, τίποτα δεν θα γίνει. Και απλώς θα αναζητούνται εξωτερικοί εχθροί και θα γράφονται μοιρολατρικές ιερεμιάδες.