Το πρακτικώς ανέφικτο

Σκηνή πρώτη (σε ένα καφέ των Αμπελοκήπων). Ρωτάω τον τύπο που το τρέχει πώς είδε το εκλογικό αποτέλεσμα. «Με ικανοποίησε πλήρως, ο κόσμος καταδίκασε το παλιό. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε». Πριν προλάβω να σχολιάσω το παλιό και το καινούργιο, πετάγεται ένας πελάτης, ειρωνικός κι επιθετικούλης: «Ξέχασες το Ποταμάκι — ρε το Ποταμάκι, πολύ χάρηκα που την ήπιε ο Μπόμπολας». Ο Μπόμπολας πού κολλάει; τον ρωτάω. «Πίσω από το Ποτάμι είναι ο Μπόμπολας, αυτός δίνει τα λεφτά». Ναι, το έχω ακούσει κι εγώ, αλλά είναι σίγουρο; «Φυσικά. Όλοι το ξέρουν. Ο Μπόμπολας κι ο Σημίτης». Κι αυτός τα σκάει στον Σταύρο; «Όχι. Αλλά ο Θεοδωράκης είναι ανιψιός της Δάφνης». Πάνω που πάω να τον ρωτήσω λεπτομέρειες για το συγγενολόι, τον βλέπω να κοιτάζει αλλού. «Κοίτα ένα κομμάτι που μπαίνει στο λεωφορείο — κοίτα, ρε μαλάκα, κοίτα».

Σκηνή δεύτερη (σε ένα δημόσιο νοσοκομείο). Ένας γιατρός, γύρω στα 35, καταγράφει τα στοιχεία μου. «Δημοσιογράφος, ε; Πού δουλεύεις;» «Στα ΝΕΑ». «Εγώ έχω πάψει να διαβάζω εφημερίδες. Ούτε τηλεόραση βλέπω». «Και πώς ψηφίσατε; Από πού ενημερωθήκατε;» «Α, αυτή τη φορά, αντίθετα με τις προηγούμενες, ήμουν σίγουρος για την επιλογή μου». «Πώς έτσι;» «Ήθελα να τους τιμωρήσω όλους γι’ αυτά που μου έκαναν». «Κατάλαβα. Λεβένατη, έτσι;» «Δεν το αρνούμαι». «Και τι περιμένετε απ’ αυτόν;» «Να με διασκεδάσει. Αν δεν το κάνει, δεν τον ξαναψηφίζω». «Αφήστε με να μαντέψω τι ψηφίσατε τον Ιανουάριο: ΣΥΡΙΖΑ». «Σωστά. Αλλά με κορόιδεψαν».

Νομίζω πως ο πρώτος Έλληνας πολιτικός που είχε εκφράσει δημοσίως τη δυσφορία του για την ετυμηγορία του λαού ήταν ο αείμνηστος Μπάμπης Δρακόπουλος. Οι περισσότεροι συνάδελφοί του το αποφεύγουν, και καλά κάνουν: το πιο εύκολο πράγμα είναι να λες ότι δεν φταις εσύ που τα πήγες χάλια, φταίνε οι ψηφοφόροι που δεν σε κατάλαβαν. Εξίσου προβληματικό όμως είναι το κλισέ περί της «σοφίας του λαού». Στις εκλογές του 2012, είχα πέσει σε διάφορους τύπους που αμφιταλαντεύονταν ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή. Και τώρα, ύστερα απ’ όλα όσα έγιναν, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να χάσει λιγότερο από μία μονάδα, ενώ στην ηλικία των 18-25 ετών η Ένωση Κεντρώων κατέλαβε την τέταρτη θέση.

Θέλω να πω ότι η αντιμετώπιση των νεοναζί, για παράδειγμα, είναι κάτι θεωρητικά εφικτό. Πολιτική βούληση χρειάζεται, και συστηματική δουλειά που να αρχίζει από τα σχολεία. Την εκούσια άγνοια, όμως, πώς να την αντιμετωπίσεις; Με τη βλακεία πώς να τα βγάλεις πέρα;

Εικονογράφηση: Charles Cham, 2223 opposites attract (2015, λεπτομέρεια).