Φυγή και απομυθοποίηση

Ξεκινώ αυτή την καταγραφή εμπειριών στο Journal του Amagi, έχοντας ήδη εγκατασταθεί σε δύο χώρες μετά την αποχώρησή μου από την Ελλάδα: τη Σουηδία (Δεκέμβριος 2013 – Ιανουάριος 2015) και το Βέλγιο (Ιανουάριος 2015 - ;).

Η επιλογή μου να φύγω δεν είχε καμία σχέση με το κλισέ των «απελπισμένων», «αδικημένων» νέων  και της «χαμένης γενιάς των μνημονίων», που «αναγκάστηκαν»  να φύγουν. Ήταν μια απολύτως ψύχραιμη και συνειδητή επιλογή, στην οποία με οδήγησαν δύο παράγοντες. Αφενός η αφόρητη κούραση που μου προκαλούσε η Ελλάδα. Αυτή η υπερβολή, αυτή η απώλεια ψυχραιμίας, αυτή η στενόμυαλη αντίληψη του κόσμου με την ψευδαίσθηση της παντογνωσίας. Μπορούσα φυσικά να ζήσω σε αυτό το περιβάλλον, δεν μου άρεσε όμως καθόλου. Αφετέρου, η προσωπική μου επιθυμία να εκμεταλλευτώ τις δυνατότητες που είχα να ζήσω αλλού, και αλλιώς. Να τολμήσω να βγω από το comfort zone.

Θα έλεγα ότι σε κάποιο βαθμό ήταν η αρχή μιας προσπάθειας αυτοπροσδιορισμού. Γι’ αυτό και πρώτος προορισμός για μένα ήταν η Σουηδία, η δεύτερή μου πατρίδα. Όντας δίγλωσση και με στενούς δεσμούς με τη χώρα από μωρό, θεώρησα ότι η μετάβαση θα ήταν εύκολη για μένα. Βλέπετε, υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι, με ένα εισιτήριο αεροπλάνου κι ένα γρήγορο πακετάρισμα στη βαλίτσα, αυτομάτως βρίσκεις όλα αυτά που ήθελες και αφήνεις πίσω όλα αυτά από τα οποία έψαχνες να γλιτώσεις.

Η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική. Η «παγίδα» είναι ότι τελικά, παρά το συνειδητό της απόφασης, δεν συνειδητοποιούμε την αλλαγή που θα επέλθει στη ζωή μας με την αλλαγή περιβάλλοντος — απλώς  μεταφέρουμε τον κόσμο μας σε άλλο χώρο, νομίζοντας ότι, μακριά από τη μέχρι τότε πραγματικότητα που δεν μας άρεσε, θα νιώσουμε καλύτερα.

Το  κρίσιμο  στάδιο στην εκούσια μετανάστευση είναι το σημείο όπου κατορθώνεις  να κοιτάξεις τον μέχρι τώρα κόσμο σου από απόσταση, ως θεατής, και καλείσαι να επιλέξεις αν θέλεις να τον αφήσεις πίσω σου και να μπεις στον νέο σου κόσμο, αυτόν που δημιουργείται από το «ανακάτεμά σου» με την κουλτούρα προορισμού.  Είναι μια προσωπική, ψυχική δοκιμασία, γεγονός που καθιστά άδικη τη συχνά περιπαικτική αντιμετώπιση της εκούσιας μετανάστευσης ως επίδειξης  «γκλαμουριάς» ή υπεροψίας απέναντι στη χώρα σου που αφήνεις.

Το σοκ μου λοιπόν στη Σουηδία ήταν μεγάλο. Μια χώρα τόσο οικεία σε μένα, που όμως δεν την καταλάβαινα, πράγμα απολύτως λογικό, καθώς δεν είχα αποτελέσει ποτέ μέρος μιας σουηδικής κοινότητας. Κουβάλησα λοιπόν, κι εγώ, τον ελληνικό μου μικρόκοσμο σε όοολη τη διαδρομή από την Αθήνα στη Στοκχόλμη. Κι εκεί ξεκίνησε, μέρα-μέρα,  η προσωπική μου αναζήτηση. Η διάψευση των προσδοκιών. Η απομυθοποίηση…

Νιώθω ότι θα αδικήσω λίγο αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα σκανδιναβική χώρα εάν την παραλείψω από το ημερολόγιο, μόνο και μόνο επειδή δεν είμαι πια εκεί, γι’ αυτό τα πρώτα σημειώματα θα είναι αφιερωμένα σε αυτήν και τον παράξενο, απόμακρο, μα ταυτόχρονα αφοπλιστικά αθώο της χαρακτήρα.

Αυτή η φαινομενικά ανώδυνη δική μου εμπειρία ένταξης σε νέα περιβάλλοντα με έκανε να παρατηρήσω, να εκτιμήσω, να αναθεωρήσω, να αλλάξω.

Αυτά θα σας διηγούμαι λοιπόν από εδώ.