Άδραξε τη μέρα!

Το παρακάτω κείμενο δεν θα είναι επαναστατικό μανιφέστο — αυτά τα κρατάω για αργότερα, όταν θα μου χρειαστούν. Θα είναι όμως η εντύπωση που αποκόμισα από την πρώτη εβδομάδα μαθημάτων στο πανεπιστήμιο.

Το εξάμηνο για εμάς ξεκίνησε αρκετά νωρίτερα από άλλα ιδρύματα του εξωτερικού και της Ελλάδας. Στις 19 του μηνός είχαμε την τύχη να βρεθούμε μπροστά σε παλιούς και νέους φοιτητές για να ξεκινήσουμε τη διδασκαλία, και αυτό είναι το κομμάτι της δουλειάς μου που, προσωπικά μιλώντας, μου δίνει αφάνταστη ικανοποίηση.

Αυτή είναι τυπικά η τέταρτη ακαδημαϊκή χρονιά που βρίσκομαι στην Πόλη, και, όπως κάθε αρχή χρονιάς, έχει κάτι συναρπαστικό. Είναι αυτό το συναίσθημα αβεβαιότητας αλλά και προσμονής του ποιους θα συναντήσεις μπροστά σου, πώς θα καταφέρεις να κεντρίσεις το ενδιαφέρον σαράντα και πάνω ατόμων να σε παρακολουθούν καθ’ όλη τη διάρκεια του εξαμήνου, πώς τελικά θα τους κάνεις να μάθουν. Έχω καταλήξει σε ένα κοινότοπο συμπέρασμα: η διαδικασία της μάθησης είναι εξίσου σημαντική με τη μάθηση την ίδια, αν όχι ακόμη σημαντικότερη.

Το ανάμεικτο συναίσθημα που περιέγραψα παραπάνω εμπλέκεται με τη διαρκή αβεβαιότητα: μήπως τα λέω γρήγορα; μήπως τους βάζω να κάνουν πολλά και δεν αντέχουν; μήπως εντέλει τα λέω για να τα λέω; Κάθε δάσκαλος, παρόλο που πολλοί δεν το παραδέχονται, ψάχνει ανάμεσα στο πλήθος των ματιών που τον κοιτάνε όσα τον παρακολουθούν με ενδιαφέρον, εκείνα που περιμένουν να ακούσουν την επόμενη φράση.

Οι περισσότεροι φοιτητές μας φέτος είναι ιδιαιτέρως κουμπωμένοι. Φαντάζομαι, φταίει όλο αυτό που βιώσαν το καλοκαίρι, η αβεβαιότητα που πλανάται διαρκώς πάνω από την Τουρκία για το τι μέλλει γενέσθαι και αυτή η βραχυχρόνια αντίληψη του «τα καταφέραμε και σήμερα» που τείνει να γίνει συνήθεια εδώ πέρα.

Η φράση που βρίσκεται στον τίτλο του άρθρου δεν είναι φυσικά δική μου. Και, όχι, δεν την ξεσήκωσα από τα λατινικά. Κάποιοι αναγνώστες θα τη θυμάστε από τον «Κύκλο των χαμένων ποιητών», με τον Ρόμπιν Γουίλιαμς στον ρόλο του καθηγητή Κίτινγκ σε ένα αυστηρό σχολείο αρρένων. Μα εμένα μου την είπε στο πρώτο μάθημα ένας από τους φοιτητές μας στην ερώτηση, «Τι ακριβώς ευελπιστείς να μάθεις εδώ πέρα που ήρθες;» Και μου απάντησε ότι θέλει να «αδράξει τη μέρα».

Αυτός ο νέος άνθρωπος, που νιώθει να συνθλίβεται και να καταπιέζεται από την καθημερινότητα, ψάχνει ένα παράθυρο ευκαιρίας για να μπορέσει να ξεφύγει. Και περιμένει από εμάς να τον βοηθήσουμε σε αυτή του την απόδραση. Πράξη παράτολμη και ροκ ίσως, αλλά αξίζει. Αξίζει πραγματικά. Οπότε αποφάσισα φέτος να γίνω κι εγώ όσο περισσότερο ροκ γίνεται, εξ ου και η φωτογραφία με το καταπληκτικό γκραφίτι που απεικονίζει τον Μπάρις Μάντσο (εμβληματική μορφή του τουρκικού ροκ) που είδα προ ημερών απέναντι ακριβώς από το πρώην εργοστάσιο της μπίρας Bomonti.

Στην υγειά σας.