​Αφήνοντας πίσω την Ελλάδα [2]

Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ πόση χαρά θα έπαιρνα βάζοντας απλά την υπογραφή μου, και για τον λόγο αυτό η δεύτερη εβδομάδα του Δεκεμβρίου ήταν μία πολύ σπουδαία εβδομάδα.

Γιατί τη δεύτερη εβδομάδα του Δεκεμβρίου έβαλα την υπογραφή μου, με όμορφες, αργές κινήσεις, γεμάτες πάθος, σαν χορευτικές, σε δύο σημαντικές αιτήσεις: διαγραφή από τον ΕΦΚΑ και παύση εργασιών στην Εφορία. Εκεί ξεκαθάρισε και το κατά πόσο φεύγω νικητής ή ηττημένος. Επειδή, στη συνείδησή μου, η δίκαιη συνεισφορά στο κοινό καλό πάντα ήταν και παραμένει βασική αξία ενός πολίτη.

Η κατάπτωση του ελληνικού κράτους τα τελευταία χρόνια και η διαρκής κοροϊδία απέναντι στην προσωπική προσπάθεια μόνο και μόνο για να τραφούν κομματικοί στρατοί, και μία ολόκληρη γενιά που τσαλαπάτησε και χρεοκόπησε για πολλά χρόνια τις επόμενες γενιές, ήταν ένα συνεχές βάρος μέσα μου, κάτι που με έκανε να θέλω να βρίζω. Σημαντικά μέρη της κοινωνίας μας που τρέφονται από τον μόχθο άλλων. Ανισότητες που έβγαλαν βαθιές ρίζες και συνεχίζουν να ξεζουμίζουν ό,τι έχει απομείνει, εις βάρος των στοιχειωδών κοινωνικών αγαθών, όπως η παιδεία, η υγεία και η κοινωνική ασφάλιση. Η δική μου χρηματοδότηση απέναντι σε αυτή την κοροϊδία, σταματούσε. Με δύο υπογραφές. Στο γκισέ δύο βαριεστημένων υπαλλήλων. Τόσο απλά.

Δεν γνωρίζω πώς νιώθουν όσοι μεταναστεύουν ή όσοι μετεγκαθίστανται σε άλλη χώρα λίγο πριν αναχωρήσουν. Εγώ θα το παρομοίαζα με τις τελευταίες μέρες στο στρατό μετά από κακή θητεία. Άρχισα να αισθάνομαι ήδη ξένος απέναντι στην κοινωνία μέσα στην οποία μεγάλωσα και έζησα. Καθώς απομακρύνονταν από την καθημερινότητά μου, τα πάντα φαίνονταν τόσο ευτελή. Κανένα άγχος ή φόβος. Έχοντας ζήσει αρκετά χρόνια μόνος και από μικρή σχετικά ηλικία σε ξένη χώρα, πιο πολύ με ιντρίγκαρε να ξαναθυμηθώ πώς είναι αυτή η συνθήκη, παρά το πώς θα αντεπεξέλθω στη δουλειά και στην απόσταση της οικογένειας. Ακόμα και το εμπόδιο της γλώσσας –στην Ισπανία δεν μιλά κανείς αγγλικά, κανείς όμως– δεν ήταν καν στις σκέψεις μου. Τα αγγλικά ήταν η επίσημη γλώσσα της δουλειάς και αυτό αρκούσε. Το υπόλοιπο δεν με απασχολούσε καθόλου. Θα την έβρισκα την άκρη. Όλη αυτή η αναμπουμπούλα, άλλωστε, μόνο τη δουλειά είχε επίκεντρο και η αίσθηση της επαγγελματικής καταξίωσης ήταν δυνατότερη από όλα τα υπόλοιπα. Σχεδόν σε βαθμό έπαρσης.

Τις τελευταίες ημέρες, συνεχείς σκέψεις: Θα χρειάζεσαι αυτοκίνητο; Θα χρειάζεσαι, γιατί τα Σαββατοκύριακα θα θέλεις να είσαι ευέλικτος, να μπορείς να επισκέπτεσαι κανένα μέρος. Τι άλλο μπορείς να συσκευάσεις, ώστε να μη χρειάζεται να το ξαναγοράσεις εκεί; Τον φάκελο που έχει όλα τα σημαντικά έγγραφα της ζωής σου (πτυχία, βεβαιώσεις, πιστοποιητικά κλπ.) να τον κουβαλάς μαζί σου ή να τον αφήσεις πίσω; Διάφορες λεπτομέρειες. Έχεις φτιάξει μία ζωγραφιά πολλά χρόνια τώρα, με διαρκείς επεμβάσεις, με λεπτομέρεια και μεράκι, με ανθρώπους, με αντικείμενα, με βολικές συνθήκες και καταστάσεις, και καλείσαι να την παραμερίσεις και να αρχίσεις από την αρχή να χρωματίζεις μία νέα λευκή σελίδα.

Δεν είναι όμως ολόλευκη. Δεν είναι «τα παρατάω όλα και αρχίζω από την αρχή». Είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα εξέλιξης και αλλαγών. Κάποια πράγματα τα κρατάς και καλείσαι να τα εντάξεις στη νέα ζωγραφιά που ακόμα δεν έχεις ιδέα πώς θα μοιάζει.

Πριν κλείσει το σακίδιο, βάζεις και δυο-τρεις ζωγραφιές, πραγματικές, της κόρης σου στον φάκελο με τα σημαντικά έγγραφα.

Το τελευταίο μισάωρο, άλλωστε, την έχεις συνέχεια αγκαλιά, παίζεις μαζί της σαν να μην τρέχει τίποτα, γιατί αγχώνεσαι στην ιδέα να τη δεις να ταράζεται και να στενοχωριέται, αν και της το έχεις εξηγήσει ήδη πολλές φορές.

Τελικά όμως, αποφασίζει η ίδια να ταράξει την ατμόσφαιρα· άθελά της.

«Μπαμπά, τώρα δηλαδή θα ξανάρθεις σε ένα μήνα;»

«Ναι, περίπου σε ένα μήνα».

«Και μετά από τότε θα μείνεις εδώ για πάντα;»

«Όχι ακριβώς. Μετά θα ξαναφύγω και μετά θα ξανάρθω».

Τότε όμως σε κοιτάζει ευθεία στα μάτια:

«Και τότε θα μείνεις εδώ για πάντα;»

Εκεί συνειδητοποιείς πως έχεις χάσει το παιχνίδι της αταραξίας. Ήδη η λευκή σελίδα έχει την πρώτη της χαρακιά, μουλιασμένη από έντονα χρώματα.

* * *

Οι νικητήριες υπογραφές και η έπαρση της επαγγελματικής ικανοποίησης καταλαγιάζουν με τη μία. Γνωρίζεις πως από εδώ και στο εξής θα ακροβατείς σε ένα περίεργο σχοινί, που κάθε μέρα θα αλλάζει μορφή και θα σε φέρνει αντιμέτωπο με τον ίδιο σου τον εαυτό. Με άγνωστες προκλήσεις.

Για την ώρα όμως, ο μονόδρομος παραμένει ξεκάθαρος.

[ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ]

Εικόνα