Αφήνοντας πίσω την Ελλάδα [3]

Κάθε εταιρία που σέβεται τον εαυτό της σέβεται και τους υπαλλήλους της. Έτσι, εκτός από το νέο συμβόλαιο, υπέγραψα και ένα πακέτο μετεγκατάστασης στο οποίο η εταιρία δεσμευόταν να καλύψει το κόστος του ταξιδιού, το κόστος μετακόμισης οικοσκευών και προσωπικών αντικειμένων, τη διαμονή μου σε επιπλωμένο διαμέρισμα τον πρώτο μήνα, καθώς και μία σειρά υπηρεσιών που παρέχονταν από έναν τοπικό σύμβουλο. Οι υπηρεσίες αυτές περιλάμβαναν το άνοιγμα τραπεζικού λογαριασμού, τη διευκόλυνση στην εύρεση κατοικίας και την υπογραφή του συμβολαίου, την εγγραφή στον Δήμο, την εγγραφή στο εθνικό σύστημα ασφάλισης και πρόνοιας, την έκδοση NIE (κάτι σαν αριθμός ταυτότητας με τον οποίο κάνεις τα πάντα) καθώς και τη μεταφορά στο όνομά μου των λογαριασμών υπηρεσιών κοινής ωφέλειας. Επιπροσθέτως, ζήτησα και τον εκτελωνισμό του αυτοκινήτου μου ώστε να «φορέσει» ισπανικές πινακίδες.

Έτσι, ο πρώτος μήνας πέρασε κυρίως στέλνοντας δικαιολογητικά και πηγαίνοντας σε υπηρεσίες, συνοδεία ενός συμβούλου, εφόσον χρειαζόταν — χρειάστηκε μόνο δύο φορές. Το ισπανικό δημόσιο είναι αρκετά παρεμφερές με το ελληνικό. Έχει και αυτό ορισμένες σύνθετες διαδικασίες και μία κάποια γραφειοκρατία, αλλά είναι αρκετά πιο οργανωμένο μηχανογραφικά. Στην ουσία οι διαδικασίες ήταν αρκετά απλουστευμένες, αλλά λόγω της γλώσσας θα ήταν αδύνατον να τις καταφέρω μόνος μου. Οι Ισπανοί σε γενικές γραμμές δεν μιλάνε αγγλικά και χωρίς τη γνώση της ισπανικής γλώσσας δεν γίνεται να διεκπεραιώσεις οποιαδήποτε συναλλαγή. Επί της ουσίας, ο κύριος όγκος υπηρεσιών του συμβούλου ήταν απλά μεταφραστικός. Οι γραφειοκρατικές κρατικές διαδικασίες, σε συνδυασμό όμως με τη μηχανοργάνωση, αποτελούν ένα καλό πεδίο δράσης των Gestorias. Εταιρίες ή άτομα, δηλαδή, που με ένα μικρό ποσό διεκπεραιώνουν διάφορα γραφειοκρατικά «μερεμέτια», όπως θέματα φορολογικά, αυτοκινητιστικά, ασφαλιστικά κλπ., μέσα σε μία μέρα.

Η άφιξη στα γραφεία της εταιρίας ήταν εξίσου ομαλή, με φιλικούς συναδέλφους, κυρίως Ισπανούς που φυσικά μίλαγαν αγγλικά, και πρόθυμους να με εξυπηρετήσουν σε οποιαδήποτε υποστήριξη χρειαζόμουν για οποιοδήποτε θέμα. Το Τμήμα Ανθρωπίνου Δυναμικού, κάθε εβδομάδα μού έστελνε ένα εμπιστευτικό, μίνι Ερωτηματολόγιο Ικανοποίησης, όχι μόνο απέναντι στη διαδικασία μετεγκατάστασής μου, αλλά και απέναντι στον προϊστάμενό μου. Είναι αρκετά φιλικός; Σε υποστηρίζει και σε ανάγκες εκτός εργασίας; Έχει ορίσει κάποιον συνάδελφο για να σε βοηθάει; Έχεις οποιοδήποτε παράπονο από τη συμπεριφορά του ή από τη συμπεριφορά κάποιου συναδέλφου; Έχεις κάποια υπόνοια φυλετικής, εθνικής, θρησκευτικής ή σεξουαλικής διάκρισης; Είσαι ικανοποιημένος με τον νέο χώρο εργασίας; Τέτοια. Κάθε εβδομάδα, επί ενάμιση μήνα.

Κάπως έτσι πέρασε και ο πρώτος ενάμισης μήνας. Δουλειά τη μισή μέρα, και διάφορα συμμαζέματα την υπόλοιπη. Η εύρεση σπιτιού ήταν μία καλή πρόκληση. Η Μαδρίτη έχει μία πολύ δυναμική αγορά ακινήτων με πολύ φουσκωμένα ενοίκια και ιδιοκτήτες που ζητάνε τουλάχιστον δύο προκαταβολές –τρεις αν ψάχνεις επιπλωμένο– και διάφορες εγγυήσεις. Η υπογραφή συμβολαίου δεν είναι και τόσο απλή υπόθεση. Αν δεις ένα σπίτι που σε ενδιαφέρει, δίνεις πρώτα μία προκαταβολή, κάνεις αίτηση που συνήθως περιλαμβάνει το συμβόλαιο εργασίας σου, παραστατικά των τελευταίων δύο μισθοδοσιών καθώς και κάποια αιτήματα που μπορεί να έχεις, και, μετά από τρεις-τέσσερεις μέρες, ο ιδιοκτήτης απαντάει. Εάν δεν σε επιλέξει, σου επιστρέφει την προκαταβολή. Πρέπει να είσαι διαρκώς σε εγρήγορση, ώστε μόλις δεις να εμφανίζεται μία αγγελία που σε ενδιαφέρει να κλείσεις άμεσα ραντεβού και να ελπίζεις ότι η αίτησή σου θα γίνει δεκτή. Εκεί ο τοπικός σύμβουλος έπαιξε σημαντικό ρόλο καθώς έλεγχε καθημερινά νέες αγγελίες ακινήτων, βάσει των προδιαγραφών που είχα ζητήσει, έκλεινε ραντεβού και λειτουργούσε ως εγγυητής μεταξύ εμού και του ιδιοκτήτη. Μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία χάθηκαν δύο σπίτια που ήθελα, αλλά τελικά, μόλις δύο μέρες πριν λήξει η σύμβαση για την προσωρινή μου κατοικία, βρέθηκε ένα πολύ συμπαθητικό διαμέρισμα, σε πολύ καλή απόσταση από το γραφείο μου· πράγμα φυσικά που με γλίτωνε από το κυκλοφοριακό τις ώρες αιχμής, αλλά που κυρίως μού επέτρεψε να στρέψω πλέον την προσοχή μου στον βασικό λόγο για τον οποίο έφτασα μέχρι εδώ: τη δουλειά μου.

Αυτό ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της πρώτης περιόδου. Η συνειδητοποίηση δηλαδή πως βρίσκεσαι σε μία ξένη χώρα για να εργαστείς. Φυσικά και για να απολαύσεις τις υποδομές, την κουλτούρα, τις περισσότερες διαθέσιμες επιλογές και την ποιοτικότερη καθημερινότητα που σου παρέχει μία πραγματικά ευρωπαϊκή χώρα, αλλά δεδομένου ότι η οικογένειά σου έχει μείνει πίσω, και είναι άγνωστο μέχρι στιγμής αν θα ακολουθήσει ή όχι, συνεχίζεις και εστιάζεις σε αυτό για το οποίο είσαι εκεί. Ομολογουμένως είναι μία περίεργη αίσθηση. Σου παρέχεται ένα άψογο εργασιακό περιβάλλον και μία ποιοτική καθημερινότητα, αλλά και πάλι δεν μπορείς να είσαι ολοκληρωτικά εδώ. Αυτά βέβαια τα εξομαλύνει ο χρόνος και η συνήθεια. Όμως αυτό το αρχικό ξεβόλεμα από τη ρουτίνα που είχες συνηθίσει σε μία χώρα που μπορούσες να επικοινωνήσεις άνετα με οποιονδήποτε, δημιουργεί ένα ανάμεικτο συναίσθημα, ακόμα και όταν βρίσκεσαι σε ένα πολύ ποιοτικότερο περιβάλλον. Δεν είναι ότι σου λείπει κάτι από τη χώρα σου. Το αντίθετο μάλιστα! Απλά απολαμβάνεις όλη αυτή την ποιοτική αναβάθμιση μόνος σου.

[ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ]