Αγάπη = Θάνατος

Θέλω να ξεκαθαρίσω δύο πραγματάκια από την αρχή. Πρώτον, πως οι απειλές μου προς τις Εκδόσεις Bell και τον εκδότη τους έπιασαν τόπο (απείλησα να κάψω συθέμελα το «βρετανικό» βιβλιοπωλείο της Μπενάκη — με εκείνον μέσα) και έφερε πολύ γρήγορα το τρίτο βιβλίο της σειράς με ήρωα τον Ρόμπερτ Χάντερ (περιμένω και το τέταρτο, μην ξεχνιόμαστε και μην εφησυχάζει) και, δεύτερον, πως ακριβώς επειδή λατρεύω τη γραφή του Chris Carter είμαι τρόπον τινά προκατειλημμένη, γι’ αυτό και η παρούσα κριτική δεν είναι υποκειμενική.

Όμως, κακά τα ψέματα, όποιος θέλει μπορεί να κάνει διατριβή με θέμα «Η (εξαιρετική) εξέλιξη ενός συγγραφέα» διαβάζοντας το τρίτο βιβλίο του Chris Carter. Ο άνθρωπος γίνεται όλο και καλύτερος με κάθε αράδα, με κάθε σελίδα, με κάθε αιματοβαμμένη ιστορία — ναι, είπαμε είμαι προκατειλημμένη, όμως είναι αλήθεια. Από τον «Δολοφόνο με το Σημάδι του Σταυρού» μέχρι το τωρινό, «Ο Νυχτερινός Διώκτης», οι διαφορές είναι τεράστιες. Κι ενώ και το πρώτο του βιβλίο είναι πολύ καλό, το συγκεκριμένο είναι κατά πολύ ανώτερο. Μόνο να φανταστώ μπορώ τι γίνεται στη συνέχεια, αν σκεφτεί κανείς ότι ο συγγραφέας έχει ήδη εκδώσει δέκα βιβλία.

Η υπόθεση από την αρχή είναι συναρπαστική, αν και ο Carter φροντίζει να μας στενοχωρήσει από τα πρώτα κεφάλαια. Τα πτώματα νεαρών γυναικών εμφανίζονται σε διάφορα σημεία του Λος Άντζελες. Το κοινό τους σημείο; Είχαν όλες τους απαχθεί, ήταν όλες τους καλλιτέχνιδες και βρέθηκαν γυμνές, με ραμμένο το στόμα και τα γεννητικά τους όργανα, ενώ ο θάνατός τους ήταν αποκρουστικός. (Μια μικρή παρένθεση εδώ: αν και έχω διαβάσει ό,τι πιο gore υπάρχει —και μου άρεσε—, υπήρχαν στιγμές που το στομάχι μου ανακατεύτηκε. Με λίγα λόγια, το συγκεκριμένο βιβλίο δεν ενδείκνυται για όσους τρομάζουν/αηδιάζουν εύκολα).

Ο τρόπος που περιγράφει το μαρτύριο και τον πόνο των γυναικών είναι ανατριχιαστικός και ταυτόχρονα σαγηνευτικός — ξέρω, να το κοιτάξω αυτό:

Η ουρήθρα, η ουροδόχος κύστη, ο τράχηλος, η μήτρα, οι ωοθήκες, ο κόλπος, ολόκληρο το αναπαραγωγικό της σύστημα έγινε κομμάτια μέσα σε μια στιγμή. Οι λεπίδες κατόρθωσαν να κόψουν μέχρι τους μυς της, τη σκωληκοειδή υπόφυση και μέρος του παχέος εντέρου, μαζί μ’ ένα κομμάτι του ηβικού οστού. Δεν υπήρχε περίπτωση να επιβιώσει. Η εσωτερική αιμορραγία ήταν τερατώδης, ωστόσο ο θάνατος δεν ήταν ακαριαίος. Ο πόνος που βίωσε ήταν πραγματικά απερίγραπτος.

Και αυτές τις αγριότητες πρέπει να επιλύσει ο Ρόμπερτ Χάντερ με το συνεργάτη του Γκαρσία, ο οποίος έχει μεγαλύτερο ρόλο σ’ αυτό το βιβλίο. Αν και ο Χάντερ είναι σίγουρα το μεγάλο μυαλό πίσω από κάθε επίλυση εγκλήματος, έχω αρχίσει ν’ αγαπώ τον Γκαρσία, τον κλασικό αστυνομικό της διπλανής πόρτας — αν υπάρχει κάτι τέτοιο. Μια εμφάνιση-cameo κάνει ο αγαπημένος μου προαγωγός με τη «χρυσή» καρδιά από το πρώτο βιβλίο, ο Ντι-Κινγκ, και για άλλη μια φορά είναι απόλαυση να διαβάζεις τις σελίδες που αναφέρονται σ’ εκείνον.

Ξαφνικά η έρευνα του Χάντερ διασταυρώνεται μ’ εκείνη μιας πρώην αστυνομικού και νυν ιδιωτικού ντετέκτιβ, της Γουίτνι Μάιερς, μιας badass τύπισσας που είναι το αντίστοιχο θηλυκό του Χάντερ. Έξυπνη, ετοιμόλογη, της αρέσει ν’ αψηφά τους νόμους και να εκνευρίζει τον Χάντερ. Κι εκεί που ελπίζεις ότι επιτέλους πως βρέθηκε η σωστή γυναίκα για τον πρωταγωνιστή, φαίνεται πως κάθε ψυχοπαθής δολοφόνος του Λος Άντζελες έχει άλλα σχέδια και δεν θέλει να τον αφήσει σε ησυχία.

Όταν αποκαλύπτεται ποιος είναι ο δολοφόνος, παρά τα όσα έχει κάνει, παρά τις τρομακτικά άγριες δολοφονίες που έχει διαπράξει, μαθαίνοντας την ιστορία του φτάνεις να τον λυπάσαι… όσο μπορείς να λυπηθείς έναν άντρα που μισεί παθολογικά τις γυναίκες. Και τις μισεί τόσο πολύ που τις σκοτώνει με την «αντίληψη» που έχουν εκείνες για την αγάπη γιατί η αγάπη κόβει, η αγάπη καίει, η αγάπη σκάει σαν βόμβα μέσα σου και… you get the picture.

Μικρά κεφάλαια, απλή καθημερινή γλώσσα και ανατροπές που σε κάνουν να γυρίζεις τις σελίδες συνέχεια, να μη θέλεις να το αφήσεις από τα χέρια σου. Και μεταξύ μας, αυτό είναι το καλύτερο κομπλιμέντο για ένα συγγραφέα· να μην μπορείς να σταματήσεις να τον διαβάζεις. Εξαιρετική μετάφραση από τον Βαγγέλη Γιαννίση (δεν αμφέβαλλα ποτέ ότι θα ήταν) και επιμέλεια από τον Ξενοφώντα Φύτρο. Χαίρομαι πολύ όταν νέοι, πετυχημένοι, Έλληνες συγγραφείς αναλαμβάνουν μεταφράσεις και επιμέλειες βιβλίων, έχω την αίσθηση ότι τα «πονάνε» λίγο παραπάνω γιατί ξέρουν από πρώτο χέρι τι χρειάστηκε για να γραφτούν.

Ανακεφαλαιώνω λοιπόν:

• Φοβερό 
• Περιγραφικό 
• Φρικιαστικό 
• Ωμό 
• Καταπληκτικό 

Τι άλλο θέλετε; Τρέξτε να το πάρετε!