Το Αϊβαλί και άλλες σελίδες

Η περίοδος κοντά στις αρχές του καλοκαιριού είναι αρκετά δύσκολη και απαιτητική για όποιον εργάζεται σε πανεπιστήμια: τέλος παραδόσεων, εργασίες που πρέπει να διορθωθούν, να βαθμολογηθούν και να παραδοθούν στους φοιτητές, γραπτά που στοιβάζονται το ένα πάνω στ’ άλλο κατά τη διάρκεια των εξετάσεων. Εκτός από αυτά όμως, ξεκινά και η σεζόν των συνεδρίων, οπότε πρέπει κανείς να ταξιδέψει για να μιλήσει σε αυτά (ήδη πριν από μερικές μέρες ήμουν στην Αθήνα και στο τέλος του μήνα πηγαίνω στη Νορβηγία), και για να κάνεις την ανακοίνωσή σου πρέπει να δουλέψεις πολύ και σκληρά για να τη γράψεις. Όλα αυτά σημαίνουν αρκετές ώρες δημιουργικής δουλειάς, η οποία βέβαια, πέρα από κουραστική, είναι πάντα ενδιαφέρουσα. Δεν παραπονιέμαι στιγμή, κάνω μια δουλειά που μου αρέσει και την απολαμβάνω. Εκεί που θέλω όμως να καταλήξω είναι ότι η ανάγνωση, και κατ’ επέκταση το γράψιμο, είναι εγγενές χαρακτηριστικό της καθημερινότητάς μου. Και η ανάγνωση μου αρέσει. Πολύ. Πάρα πολύ.

Το καλοκαίρι, που υποτίθεται ότι έχω λίγο περισσότερο χρόνο, προσπαθώ να καλύψω αυτά που ήθελα να διαβάσω όλη τη χρονιά, βιβλία που στοιβάζονται στο γραφείο μου, στο σπίτι μου στην Πόλη και στο σπίτι μου στην Αθήνα. Πάντα είναι περισσότερα απ’ όσα κάποιος μπορεί να διαβάσει μέσα σε μερικές εβδομάδες, αλλά δεν σταματάω να αγοράζω, να δέχομαι τις περισσότερες από τις προσκλήσεις που μου απευθύνονται για να γράψω βιβλιοκριτικές και γενικά να είμαι πρόθυμος να εμπλακώ σε οτιδήποτε έχει να κάνει με την ανάγνωση.

Την Πέμπτη που μας πέρασε ήταν εδώ στην Πόλη ο Soloup, που έχει κάνει ένα από τα ωραιότερα graphic novel που έχει πέσει ποτέ στα χέρια μου. Το βιβλίο αυτό λέγεται «Αϊβαλί» (Εκδόσεις Κέδρος) και πριν μερικούς μήνες κυκλοφόρησε και στην Τουρκία από τις εκδόσεις Ιστός, τον ρωμαίικο εκδοτικό οίκο που δραστηριοποιείται εδώ. Σε μία γεμάτη αίθουσα, στην Αστική Σχολή Γαλατά, το παλιό ρωμαίικο σχολείο του Γαλατά δηλαδή που πλέον λειτουργεί ως αίθουσα εκδηλώσεων και εκθέσεων, ο Soloup μίλησε για το χτίσιμο της ιδέας γύρω από το «Αϊβαλί». Μας μίλησε για το πώς έκανε το ταξίδι, με ποιο σκεπτικό έκανε τα σχέδια και για το τι σημαίνει για εκείνον αυτό το βιβλίο. Φυσικά, δεν θα μπορούσαν να λείψουν οι νοσταλγικές νότες, που εκφράστηκαν τόσο από τον σκιτσογράφο όσο και από το κοινό. Όμως ο Soloup, όπως το αντιλήφθηκα τουλάχιστον εγώ, μίλησε πρώτα και κύρια για το τι σημαίνει να κυκλοφορεί ένα τέτοιο graphic novel και στην Ελλάδα αλλά και στην Τουρκία. Ένα βιβλίο που μιλά για τους ανθρώπους που ξεριζώθηκαν και που βρήκαν μια νέα πατρίδα, κι όλα αυτά με γνώμονα το Αϊβαλί και τους ανθρώπους του.

Μετά την παρουσίαση του βιβλίου, ήμουν σίγουρος ότι σε αυτό θα αφιέρωνα το σημερινό κείμενο, αλλά, μιας και πιστεύω ότι τα βιβλία οφείλουν να είναι προέκταση του χεριού μας, ειδικά το καλοκαίρι, ας μου επιτραπεί να πω τι έχω ξεδιαλέξει να διαβάσω τις επόμενες εβδομάδες, εκτός από το «Αϊβαλί». Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Ζάουμε Καμπρέ, «Confiteor», Εκδόσεις Πόλις. Εδώ κλέβω λιγάκι, γιατί αυτό το βιβλίο το έχω ξεκινήσει ήδη και είναι συναρπαστικό! Μυθιστόρημα-ποταμός που διατρέχει τον 20ό αιώνα αλλά ρίχνει ματιές και πιο πίσω, διαπλέκοντας την ιστορία με την αφήγηση. Για να πω την αλήθεια, το βάρος του το κάνει λίγο δύσχρηστο, αλλά μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος. Το έχω μαζί συνεχώς μέχρι να το τελειώσω.

Δημήτρης Μαμαλούκας, «Ο Κρυφός Πυρήνας των Ερυθρών Ταξιαρχιών», Εκδόσεις Κέδρος. Πάντα μα πάντα χρειαζόμαστε μία αστυνομική περιπέτεια για το καλοκαίρι (κι όχι μόνο για το καλοκαίρι). Βρίσκεται στο ράφι μου και είναι το επόμενο, είμαι σίγουρος ότι δεν θα με απογοητεύσει.

Άντονυ Ντορ, «Όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε», Εκδόσεις Πατάκη. Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, μυθιστόρημα, κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ το 2015: αυτά φτάνουν και περισσεύουν (με αυτή τη σειρά) για να τραβήξει την προσοχή μου. Βγήκε από τον Πατάκη αυτές τις μέρες.

Ηλίας Μαγκλίνης, «Πρωινή Γαλήνη», Εκδόσεις Μεταίχμιο. Μου το έχουν περιγράψει με τα καλύτερα λόγια αλλά έχω ιδία άποψη για τη γραφή του Ηλία Μαγκλίνη καθώς τον διαβάζω πάρα πολύ συχνά στην Καθημερινή. Πιστεύω ότι θα αξίζει κάθε λεπτό που θα διαθέσω για να το διαβάσω.

Αθηνά Βογιατζόγλου, «Ποίηση και Πολεμική: Μία βιογραφία του Γιώργου Κοτζιούλα», Εκδόσεις Κίχλη. Ο Κοτζιούλας, συγγραφέας και ποιητής με έντονα λυρικό τόνο, ήταν μέλος του ΕΑΜ και είχε ενεργό ρόλο στην αντίσταση. Έχω έρθει σε επαφή με το έργο του μέσω της έρευνάς μου για τον συνθέτη Αλέκο Ξένο και τους στίχους που είχε μελοποιήσει.

Κωστής Κορνέτης, «Τα παιδιά της δικτατορίας», Εκδόσεις Πόλις. Μία περιήγηση στον κόσμο των νέων κατά τη διάρκεια της δικτατορίας: τι έκαναν, με τι διασκέδαζαν, τι διάβαζαν και τι άκουγαν. Μου φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον.

Ευ. Μαυρουδής και Κ. Κουτσομύτης, «Το κόκκινο τανγκό», Εκδόσεις Κέδρος. Πώς γίνεται να αφήσεις στην άκρη ένα βιβλίο μυθιστορηματικού χαρακτήρα για μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες προσωπικότητες του 20ού αιώνα στην Ελλάδα; Ο λόγος για τον Νίκο Ζαχαριάδη και τον τρόπο με τον οποίο ήθελε να αλλάξει την Ελλάδα. Κατά τη γνώμη μου, ευτυχώς που δεν τα κατάφερε — αλλά σίγουρα η ζωή του έχει ενδιαφέρον, όπως έχει αποδειχθεί.

Έχω και μερικά άλλα που μόλις τελείωσα, όπως τον «Αχό της Εποχής» του Τζούλιαν Μπαρνς από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο, αλλά είπα να μην κλέψω. Καλά διαβάσματα!