Άνοιξαν τα σχολεία!

Δίπλα στο κτίριο όπου βρίσκεται το γραφείο μου, στεγάζεται ένα σχολείο. Έχω συνηθίσει εδώ και τρία χρόνια τα πρωινά από τα μέσα Σεπτεμβρίου κι έπειτα να ακούω χαρούμενες παιδικές φωνές, που δεν με ενοχλούν καθόλου, και μια κιτς μουσικούλα από παλιά τουρκική κωμική σειρά που σημαίνει το διάλειμμα, και που με ενοχλεί αφόρητα. Φέτος άργησα να τα ακούσω όλα αυτά, μιας και τα σχολεία στη Τουρκία δεν άνοιξαν στην προβλεπόμενη ημερομηνία αλλά περίπου δύο εβδομάδες αργότερα.

Ίσως να μην είναι κοσμογονικού ενδιαφέροντος το γεγονός, αλλά εμένα με παραξένεψε για πολλούς λόγους που θα εκθέσω παρακάτω. Ο λόγος για τον οποίο τα σχολεία άργησαν να ανοίξουν ήταν η σχεδόν εφαπτόμενη πολυήμερη αργία του Kurban Bayram, της θρησκευτικής εορτής δηλαδή που σχετίζεται με τη θυσία του γιου τού Ιμπραήμ, ο οποίος ήταν έτοιμος να σφάξει τον γιο του Ισμαήλ για να δείξει την πίστη του στον Αλλάχ. Κάτι ανάλογο δηλαδή με τη θυσία του Ισαάκ από τον πατέρα του, τον Αβραάμ, αδιανόητα πράγματα για μένα, αλλά τι να κάνεις; Στο τέλος και οι δύο έσφαξαν ένα ζώο καθώς επενέβη ο Θεός τού καθενός και έσωσε τα παιδιά από τη σφαγή. Η γιορτή κρατάει 4,5 μέρες και θα ξεκινούσε στις 23 Σεπτεμβρίου με ημιαργία και θα κρατούσε μέχρι τις 27 του μηνός. Τα σχολεία ήταν προγραμματισμένα να ξεκινήσουν στις 14 Σεπτεμβρίου, όμως με μια αδιανόητη απόφαση, και μετά από «αίτημα» όπως διάβασα της Τουρκικής Ένωσης Τουριστικών Επιχειρήσεων, υπήρξε αναβολή της έναρξης των μαθημάτων για να τονωθεί η, πεσμένη κατά 10% περίπου, τουριστική κίνηση της χώρας. Οπότε αποφάσισαν να αναστείλουν την έναρξη των σχολείων, αλλά και να δώσουν σε όλο τον δημόσιο τομέα άδεια και τις δύο πρώτες ημέρες της εβδομάδας κατά την οποία ξεκινούσε η γιορτή!

Οπότε η χαρούμενη νότα της ημέρας δεν ξεκίνησε φέτος από τα μέσα Σεπτεμβρίου αλλά στο τέλος, μιας και τα σχολεία ξεκίνησαν τα μαθήματά τους στις 28 Σεπτεμβρίου (μάλιστα εκείνη την ημέρα η χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς ήταν δωρεάν για να μη δημιουργηθεί χάος, λέει). Αυτό όμως που μου έμεινε σαν σκέψη στο μυαλό ήταν άλλο. Με τι εντύπωση για το σχολείο μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά; Πώς να τους φαίνεται όταν η κυβέρνηση αποφασίζει να αναστείλει την έναρξη των μαθημάτων με τέτοιου είδους δικαιολογίες και έπειτα να «λουφάρει» το σύνολο του δημοσίου τομέα με δύο επιπλέον ημέρες διακοπές; Αυτό που κυριαρχούσε σε συζητήσεις σκεπτόμενων φίλων ήταν ότι με τέτοιου είδους απαξίωση το σχολείο θα θεωρηθεί σαν κάτι που μπορεί εύκολα να αναβληθεί, να γίνει κάτι ακαθόριστα δευτερεύον για τα παιδιά μιας τόσο νεανικής χώρας όπως η Τουρκία. Κάποιοι το πήγαιναν και παρακάτω και έλεγαν ότι ο σουλτάνος (ένας είναι ο σουλτάνος…) προσπαθεί να δημιουργήσει στρατούς άβουλων πλασμάτων στις μελλοντικές γενεές για να μπορέσει ευκολότερα να πραγματοποιήσει τα σχέδιά του. Σε συνδυασμό, δε, με τον διαρκώς αυξανόμενο αριθμό θρησκευτικών σχολείων που εγκαινιάζονται ανά την επικράτεια (μόνο τέτοια εγκαινιάζονται πλέον, όπως φαίνεται), είναι εύκολο να πάει το μυαλό σου στο κακό.

Εγώ θα συνεχίσω ευτυχώς να ακούω τις χαρωπές φωνούλες από το γραφείο μου και όποτε θα περνάω μπροστά από σχολείο θα βλέπω προτομές, σημαίες, πορτρέτα του Ατατούρκ που καλούν τους μαθητές να μάθουν γράμματα. Όμως αυτές οι διδαχές δείχνουν να φθίνουν, να προκρίνεται η πονηριά και το αραλίκι (τουρκική λέξη άλλωστε, από το ara που σημαίνει διάλειμμα), και κάποιους λίγους μόνο να προβληματίζονται για τα επερχόμενα. Θα αρχίσω να πιστεύω στα σενάρια, μου φαίνεται.

Πού να σας πω και τι θα γίνει με την ώρα…