Άνοιξη στην πόλη

Δυο γουλιές καφέ στη βεράντα κι έφυγα. Η πόλη έχει αρχίσει να ξυπνά. Τα φώτα είναι ακόμη αναμμένα, τα ποστάλια φτάνουν στον Πειραιά, τα πρώτα τιτιβίσματα της ημέρας ακούγονται ζωηρά, και το χρώμα του ουρανού αρχίζει να αλλάζει πάνω από τον Υμηττό. Ο αέρας έχει μια ευχάριστη ψύχρα, και μυρίζει αλλιώς. Ακόμη και στο κέντρο της πόλης, που με φέρνει η πρώτη πρωινή διαδρομή, ο αέρας μαρτυρά πως η άνοιξη είναι εδώ. Μετά από ένα καλοκαίρι που δεν ήταν καλοκαίρι κι ένα χειμώνα που δεν ήταν χειμώνας, μια άνοιξη που μοιάζει με άνοιξη.

Στο κέντρο της πόλης είναι δύσκολο να διακρίνεις τα σημάδια της. Η απουσία μεγάλων χώρων πρασίνου δεν βοηθά να δεις τις αλλαγές στη φύση. Τις καταλαβαίνεις μόνο από τον αέρα και τα χελιδόνια που, αν σηκώσεις τα μάτια, μπορείς να τα δεις, χωρίς πάντα να σε αφήνουν οι θόρυβοι της πόλης και να τα ακούσεις. Όσο απομακρύνεσαι από το κέντρο, τόσο πιο εύκολα βλέπεις ότι ο χειμώνας, αυτός ο φετινός, ο μπασταρδεμένος, έφυγε.

Επιστροφή από το αεροδρόμιο. Στα Μεσόγεια, η γη έχει ανθήσει: μαργαρίτες, παπαρούνες, εκείνο το κίτρινο αντιπαθητικό περδικάκι που με κάνει να φτερνίζομαι τέσσερις φορές ανά χιλιόμετρο, πασχαλιές· όλα είναι πάλι εδώ.

Φτάνω στη θάλασσα. Οι κολυμβητές έχουν πληθύνει, βγαίνουν από το νερό και δεν τρέχουν να τυλιχτούν με την πετσέτα τους, αφήνουν τον ήλιο να πάρει τις σταγόνες από πάνω τους. Μια στάση, για λίγο, για μια βαθιά ανάσα ακούγοντας το κύμα.

Η επόμενη διαδρομή με φέρνει στους πρόποδες του Υμηττού. Άλλη εικόνα, διαφορετική: λουλούδια κάθε χρώματος, δέντρα ψηλά και πυκνά, αμέτρητες φωνές πουλιών, ένα σχολείο που μόλις έφτασε για τον περίπατό του.

Πίσω στην πόλη. Περνώ από δρόμους που μέχρι πριν από λίγες ημέρες τα δέντρα τους δεν είχαν φύλλα: τώρα έχουν αρχίσει να γεμίζουν και να ανθίζουν, τους κάνουν να φαίνονται ομορφότεροι, κρύβουν τις αδυναμίες τους, ούτε που προσέχεις πιο πόσο βρόμικοι μπορεί να είναι.

Η μέρα έχει μεγαλώσει πολύ, έφτασε οχτώ η ώρα κι ακόμη έχει φως. Το ηλιοβασίλεμα από τον Λυκαβηττό είναι μοναδικό: ο Παρθενώνας με φόντο τη θάλασσα, τα γύρω βουνά έχουν βαφτεί πορτοκαλί, τα πρώτα φώτα αρχίζουν να ανάβουν στα κτίρια και στους δρόμους της πόλης.

Τέλος της εβδομάδας, τα καφέ είναι γεμάτα, ο κόσμος απλώνεται και απολαμβάνει το σούρουπο. Παρκάρω κάπου στο κέντρο και περπατώ για λίγο σε στενά που τα βλέπω μόνο από το παράθυρο του αυτοκινήτου, χωρίς να τα παρατηρώ. Στη μικρή εκκλησία που είναι λίγο παρακάτω, φτάνει κόσμος για τους Χαιρετισμούς, η ψαλμωδία που ακούγεται μέχρι έξω θυμίζει πόσο κοντά είμαστε στο Πάσχα. Η κίνηση στους δρόμους είναι αρκετή, αλλά τώρα είναι η ώρα που όλο αυτό μού είναι αδιάφορο. Θέλω μόνο να παρατηρήσω την πόλη, να δω τις αλλαγές της εποχής.

Όσο κι αν είναι και η άνοιξη παράξενη φέτος, φέρνει, έφερε κάτι νέο μαζί της.