Απατηλή ισοτιμία

ΚΑΡΤΑ ΕΠΙΒΙΒΑΣΗΣ.—Το μακρινό 2004, στην εξωτική Θεσσαλονίκη, κανένας δεν έπαιρνε στα σοβαρά τον όρο vegan, κι εγώ ήμουν πολύ φρέσκος στη δουλειά, κι έτσι στο πρώτο διάλειμμα της συνέλευσης για γεύμα τρέχαμε με τη μηχανή του Π. να βρούμε γάλα σόγιας ή αμυγδάλου και κάποιο σάντουιτς αποδεκτής σύστασης για τον παράξενο, χαμογελαστό και υπομονετικό Βρετανό με τα κατάλευκα μαλλιά και το στερεοτυπικά αιφνιδιαστικό όνομα Barry White (στα χρόνια που ακολούθησαν τον άκουσα δεκάδες φορές να επαναλαμβάνει υπομονετικά σε όποιον μετά την πρώτη χειραψία δεν κατάφερνε να αντισταθεί στο πειρασμό του αναμενόμενου αστείου: «Sorry, I can’t sing»). To 2013 (διόλου φρέσκος πια κι εγώ στη δουλειά) άρχισα να συνεργάζομαι στενά μαζί του, ισότιμα μέλη και οι δύο στη διοίκηση της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων, τελευταία θητεία για κείνον, πρώτη για μένα, και, μολονότι ήταν ολοφάνερο ποιος απ’ τους δύο κέρδιζε από τη συνεργασία αυτή, ούτε για μια στιγμή δεν υπήρξε από την πλευρά τού ισχυρού πόλου της κάποια ένδειξη δυσφορίας, κάποια ανώδυνη έστω άσκηση εξουσίας, κάποιος υπαινιγμός για την αναλογία των μεγεθών· αντιθέτως, μια διαρκής διακριτική γενναιοδωρία, ακόμη και στον αποχαιρετισμό, στο μπαρ του ξενοδοχείου στο Σαράγεβο: «Θα είναι τόσο αισθητή η απουσία σου, Barry». «Αποκλείεται, τη δεύτερη φορά που θα συνεδριάσετε ούτε που θα θυμάστε ότι δουλέψαμε μαζί». Είναι πολύ κολακευτικό να σκέφτεσαι ότι αυτή η σχέση ισοτιμίας κατακτήθηκε επειδή στα χρόνια που μεσολάβησαν διήνυσες μια διαδρομή που τη δικαιολογεί, και είναι ίσως η ίδια διαδρομή που εξασφαλίζει το δικαίωμα να μιλάς εσχάτως δίχως αναστολή στον ενικό με ανθρώπους που υπήρξαν δάσκαλοί σου, να τους φιλάς ή να αστειεύεσαι μαζί τους, να τους αγγίζεις με οικειότητα στον ώμο — είναι σαφέστατα ενθαρρυντικό και γνησίως παρήγορο, μα χρησιμεύει πάντα να θυμάσαι ότι ενδέχεται να είναι και τελείως απατηλό, και όλα αυτά που δικαιωματικά, τάχα, κατέκτησες να μην αποτελούν παρά το νεύμα των μεγαλυτέρων ότι και δικός σου χρόνος πέρασε…