Απολογισμός

Είναι περασμένες 2 η ώρα το πρωί. Μέσα στην Ολομέλεια έχουν μείνει ζήτημα 15 βουλευτές, για τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας. Τα θεωρεία της Βουλής, όμως, γεμάτα. Από κάποιους που ξεροκέφαλα, εδώ και πολλά χρόνια, κόντρα στους καιρούς, επέμεναν να μιλούν για τα δικαιώματα των παραλειπόμενων. Αυτών που πολλοί θέλουν να τους κρύβουν κάτω από το χαλί. Και κοίτα να δεις που ένα πρώτο φρούριο προκαταλήψεων ετοιμάζεται να πέσει…

Έχω αρθρογραφήσει πολλές φορές για το σύμφωνο συμβίωσης, για τις ελλείψεις του, για τον προφανή συμβολισμό του, αλλά για μία πρώτη —ιδιαίτερα σημαντική— δέσμη δικαιωμάτων που παρέχει: κληρονομικά, ασφαλιστικά, φορολογικά, απτά δικαιώματα. Δεν σκοπεύω να γίνω βαρετή στις αναγνώστριες και τους αναγνώστες.

Το σημαντικό είναι πως άνοιξε μία βασική κουβέντα, ένας μεγάλης, κεντρικής σπουδαιότητας διάλογος που μπήκε με τον πιο επίσημο τρόπο, και χωρίς να έχει υπάρξει προηγούμενο, στο πολιτικό τραπέζι. Από το 1951 που αποποινικοποιήθηκε η ομοφυλοφιλία στην Ελλάδα, μάλλον αυτή ήταν η επόμενη φορά που το θέμα τέθηκε σοβαρά στο πολιτικό τραπέζι. Ακούστηκαν τερατολογίες θα μου πεις. Ακούστηκαν φρικαλεότητες. Ναι, δεν έχεις άδικο. Όμως, μέσα σε όλον αυτό τον οχετό, αναδείχτηκαν και διαμάντια. Έτσι, άλλωστε, γινόταν πάντα, αυτή ήταν πάντα η ελπίδα, κι αυτός υπήρξε ανέκαθεν ο δρόμος. Και πλέον είναι δύσκολο να αλλάξει και να διαψευστεί. Γιατί ένα ποτάμι μοιάζει να βρήκε τη σταθερή του όχθη.

Και αυτό ακριβώς είναι, πιστεύω, που πρέπει να διαφυλάξουμε. Τη διατήρηση αυτού του διαλόγου, την ενδυνάμωση των επιχειρημάτων, την απαρέγκλιτη συνέχιση της ροής του ποταμιού μέσα από αυτή τη σταθερή διαδρομή, που θα διασφαλίσει τη διεύρυνση των δικαιωμάτων. Και, ναι, πάλι θα ακούσουμε τις ίδιες φρικαλεότητες, που καλά θα κάνουμε να τις θεωρήσουμε σαν τους τελευταίους βρυχηθμούς ενός θεριού που το υπερτιμήσαμε καθώς δεν έχει πια τη δύναμη που είχε έναν καιρό. Παρ’ όλα αυτά όμως πρέπει να παραμείνουμε σταθεροί στην απαρέγκλιτη στρατηγική μας για περισσότερο και καλύτερο δημοκρατικό κράτος δικαίου.

Θα πρέπει ακόμη να ξεχωρίσουμε και να καταχωρίσουμε στα πολύ θετικά του νόμου, που ήδη πήρε το ΦΕΚ του, την κατάργηση του ρατσιστικού άρθρου 347 του Ποινικού Κώδικα που μιλούσε για «παρά φύσιν ασέλγεια αρρένων» —θλιβερό απομεινάρι άλλων εποχών, που έλκει την καταγωγή του από την περιώνυμη Παράγραφο 175 του Γερμανικού Ποινικού Κώδικα και άλλων σχετικών νόμων που αμαύρωσαν την ευρωπαϊκή ήπειρο— αλλά και την ιδιαίτερα σημαντική εισαγωγή, για πρώτη φορά, της έννοιας των χαρακτηριστικών φύλου που καθορίζει με ακρίβεια τους ίντερσεξ ανθρώπους, πράγμα που πρέπει να αξιοποιήσουμε περαιτέρω στα επόμενα βήματα που θα γίνουν.

Και εδώ ας σταθώ λίγο: από τον Μάρτιο του 2013 που καταφέραμε για πρώτη φορά να εισαχθεί στο ελληνικό δίκαιο η έννοια της ταυτότητας φύλου, σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις χρειάστηκε ο δικηγόρος που είχε εξουσιοδοτηθεί να αναλύει στην έδρα τι σημαίνει ταυτότητα φύλου. Πολύ απλά διότι, εισήχθη μεν, χωρίς ορισμό δε. Και πολύ φοβάμαι πως, αν και εφόσον έρθει ενώπιον δικαστηρίου υπόθεση ίντερσεξ προσώπου, πάλι θα πρέπει να εξηγούμε τι σημαίνει χαρακτηριστικά φύλου.

Και αυτό είναι που πρέπει να κάνει άμα τη συστάσει της η νομοπαρασκευαστική επιτροπή για τη σύσταση νομοθεσίας σχετικά με τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου: στο πρώτο κιόλας άρθρο, να δώσει τους ορισμούς — να περιγράψει με ακρίβεια τις έννοιες και ακολούθως να δώσει τις λύσεις που στον ελεύθερο κόσμο δίνονται με σεβασμό στον αυτοπροσδιορισμό.

Επόμενος σταθμός, λοιπόν, ελπίζω —και όχι απλά ελπίζω, επιδιώκω—, είναι να ρυθμιστούν, σύμφωνα με τον αυτοπροσδιορισμό, τα θέματα της ταυτότητας και των χαρακτηριστικών φύλου.

Και αυτός ο σταθμός ονομάζεται Ελευθερία. Θα σας περιμένουμε εκεί!