Αριστερά φαντάσματα

Χθες εμφανίστηκε στο Τwitter το hashtag #RIP_MEGA, στο οποίο μπορεί κανείς να παρακολουθήσει πόσο όμορφα ξεδιπλώνεται η σκατοψυχία και η ανθρωποφαγία διαφόρων «επαναστατών», αλλά και η χαιρεκακία τους (πέραν του φαινομένου της λογοκρισίας και του φιμώματος του Τύπου) μπροστά στο ενδεχόμενο να μείνουν άνεργοι άλλοι 500-600 άνθρωποι. Δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι το συγκεκριμένο hashtag ξεκίνησε και συντηρείται κυρίως από λογαριασμούς που αυτοπροσδιορίζονται «αριστεροί» ή που, όπως το θέτουν πιο ντελικάτα, «ανήκουν στον ευρύτερο αριστερό χώρο».

Το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως, έχει χαθεί προ πολλού σε αυτό το σημείο ακριβώς: στην παράλογη ανθρωποφαγία, ειδικά σε αυτή που φιμώνει την ελευθερία έκφρασης του διαφορετικού και του αντίθετου από τις επιταγές του Πατερούλη ή του οποιουδήποτε ιδεολογικού ταγού. Την ανθρωποφαγία που βγαίνει με τόση φυσικότητα και μίσος από το στόμα ή τις πράξεις νέων —κατά τα άλλα— ανθρώπων σαν ένα μέσο εξιλέωσης προσωπικών προβλημάτων.

Ανά καιρούς, ειδικά τους τελευταίους μήνες όπου πλέον έχει πειστεί και ο τελευταίος καλοπροαίρετος για την ανικανότητα και επικινδυνότητα της κυβέρνησης, ακούω τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ να μιλάνε σαν αιρετικοί θεϊστές: «Δεν είναι αυτή η πραγματική Αριστερά», κατά το «Δεν είναι αυτή η πραγματική θρησκεία» (αναφερόμενοι στην Εκκλησία).

Κάνουν πολύ μεγάλο λάθος. Αυτή είναι η πραγματική Αριστερά, διότι αυτό είναι το μοντέλο που εφαρμόστηκε παγκοσμίως ιστορικά από τα αριστερά καθεστώτα. Άλλες φορές επιδεικνύοντας ένα πολύ σκληρότερο πρόσωπο και άλλες φορές λιγότερο. Αυτό είναι το μοντέλο που άφησε πίσω εκατομμύρια νεκρούς, εξαθλιωμένους, βασανισμένους και πνευματικά ευνουχισμένους ανθρώπους. Δήθεν στο όνομα της ισότητας και μαχόμενο τον αδηφάγο καπιταλισμό. Όποιον αριστερό ηγέτη και όποιο αριστερό καθεστώς και αν μελετήσεις, θα καταλήξεις μόνο σε αίμα, καταστολή και φτώχεια. Με τον ίδιο τρόπο ακριβώς και με τα ίδια αποτελέσματα που είχε ο φασισμός και γενικότερα ο ολοκληρωτισμός.

Στην Ελλάδα, η Αριστερά προσπαθεί να φτάσει τη σκληρότητα του εξωτερικού μοντέλου, αλλά ευτυχώς καθυστερεί , λόγω της ευρύτερης προχειρότητας, ανοργανωσιάς και ερασιτεχνισμού που διακατέχει ολόκληρη τη χώρα. Συνεχίζει όμως αργά και σταθερά, υπό το απαθές βλέμμα της κοινωνίας που ακόμα στοιχειώνεται από τα εμφυλιοπολεμικά φαντάσματα του προηγούμενου αιώνα. Μαθαίνουμε καθημερινά —χθες το επιβεβαίωσε και η Ζωή Κωνσταντοπούλου — ότι τελικά, ένα χρόνο πριν, υπήρχε σαφές σχέδιο εξόδου από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, που υλοποιούνταν αργά και σταθερά, την ώρα που στην πλατεία Συντάγματος στήνονταν χοροί και πανηγύρια. Μαρτυρούμε τη σταδιακή κατακρήμνιση όλων των δημοκρατικών θεσμών, ξεκινώντας από τη Δικαιοσύνη, την ελευθερία έκφρασης των ΜΜΕ και συνεχίζοντας στην επαναφορά της κομματοκρατίας  —ποιανού κόμματος άραγε;— μέσα στα Πανεπιστήμια και στη Δημόσια Διοίκηση.

Και τα μαρτυρούμε όλα αυτά μουδιασμένοι. Επειδή ξεμπερδέψαμε με τον παραδοσιακό δικομματισμό ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και δώσαμε επιτέλους την ευκαιρία στην Αριστερά της «ισονομίας και της ισότητας»… αλλά τώρα και αυτή μας απογοητεύει. Άρα δεν είναι αυτή η πραγματική Αριστερά. Άρα μπορούμε να συνεχίζουμε να ελπίζουμε. Αυτό είναι που αποκαλλεί και «ηθικό πλεονέκτημα» ο δημαγωγός Τσίπρας: διότι ξέρει ότι πατά ένα ευαίσθητο «κουμπί» της ελληνικής κοινωνίας. Το κουμπί της ελπίδας να καθαρίσει η λάσπη τόσων δεκαετιών συντηρητισμού, ανομίας και ανυπαρξίας της λειτουργικής δημοκρατίας.

Αυτό όμως είναι διαφορετικό. Είναι κάτι που χρειάζεται ενδυνάμωση της Δημοκρατίας και όχι αποδόμησή της. Εάν η ελληνική Δημοκρατία της περιόδου της Μεταπολίτευσης ήταν σαθρή, με διεφθαρμένους λειτουργούς, αυτό δεν είναι πρόβλημα της Δημοκρατίας ως πολιτεύματος, αλλά πρόβλημα της κοινωνίας που επιτρέπει σε διεφθαρμένους λειτουργούς να καταλαμβάνουν νευραλγικές, θεσμικές θέσεις. Εάν το ελληνικό Δημόσιο είναι δυσλειτουργικό, γραφειοκρατικό, διεφθαρμένο και παραμένει στο απυρόβλητο, αυτό είναι πρόβλημα κακής Δημόσιας Διοίκησης. Εάν η ελληνική αστυνομία είναι στελεχωμένη κατά κανόνα από ανθρώπους με φασίζουσες αντιλήψεις και ασκεί σωματική ή ψυχολογική βία πέραν των αρμοδιοτήτων της, αυτό είναι πρόβλημα κακής αστυνομικής διοίκησης και δυσλειτουργίας της Δικαιοσύνης. Η λύση σε αυτά και πολλά άλλα είναι η ενδυνάμωση των θεσμών και όχι η απαξίωσή τους επειδή τα παραποιημένα μοντέλα τους απέτυχαν

Η ελληνική Αριστερά επενδύει στην αγανάκτηση της κοινωνίας απέναντι στα κακώς κείμενα. Έχει τη διπλωματική ικανότητα να καταπιάνεται με μία στρέβλωση, μια αδικία και να την τοποθετεί στο αντίπαλο ιδεολογικό στρατόπεδο με μία σειρά από λογικά άλματα, τα οποία όμως δεν απασχολούν ιδιαίτερα τον ευκολόπιστο. Η ιδιαιτερότητα, αλλά ταυτόχρονα και επικινδυνότητα, της ελληνικής Αριστεράς, που τη διαφοροποιεί από την πλειοψηφία των άλλων αριστερών κινημάτων εντός του Δυτικού κόσμου, είναι ο αναχρονιστικός χαρακτήρας της. Ο υπόλοιπος κόσμος μεγάλωσε, ωρίμασε. Η ελληνική Αριστερά έμεινε στις κοινωνικές και οικονομικές δομές του 19ου αιώνα και προσπαθεί να αντεπεξέλθει με τα ίδια σκουριασμένα όπλα σε ένα περιβάλλον αφάνταστα διαφορετικό, με την υπόλοιπη ανθρωπότητα να έχει ξεφύγει πολύ πιο μπροστά.

Η μόνη αισιόδοξη σκέψη μέσα σε όσα βιώνουμε είναι ότι σταδιακά απομυθοποιείται και αυτή. Θα περάσουμε μεν μία επικίνδυνη περίοδο πλήρους απαξίωσης της πολιτικής, αλλά σταδιακά θα πέσει και το τελευταίο ανάχωμα των παράλογων, λαϊκίστικων και συντηρητικών στοιχείων της Μεταπολίτευσης, προκειμένου να ξεφύγουμε από το ανούσιο δίλημμα «Δεξιά ή Αριστερά» και να ασχοληθούμε με το πιο καίριο «μπροστά ή πίσω».

[ Εικονογράφηση: Alfred Kubin, Water Ghost (1905) ].