Αρκετά — μέχρι εδώ!

Ενώ το σύμφωνο συμβίωσης βρίσκεται στο τελικό στάδιο της ψήφισης από το Κοινοβούλιο, η ρητορική του μίσους πυκνώνει. Κι ενώ αχνοφαίνεται μία ελπίδα για τα ανθρώπινα δικαιώματα των LGBTQI ανθρώπων μέσω της νομοθεσίας του συμφώνου συμβίωσης που για πρώτη φορά θα αναγνωρίσει κάποια στοιχειώδη δικαιώματα, δικαιώματα στη συμβίωση, κληρονομικά και κάποια ακόμη, από την άλλη μεριά το σκοτάδι επιστρατεύει όλες τις δυνάμεις του να μας πείσει πως έχει μεγαλύτερη δύναμη από το φως.

Όχι, δεν αναφέρομαι στους συνήθεις υπόπτους, στους γνωστούς μας «πελάτες», δηλαδή τους ιεράρχες. Αυτοί, όπως γνωρίζω, θα πάρουν τις απαντήσεις τους μέσω της νομικής οδού. Αναφέρομαι στις φωνές τις φρίκης, όπως αυτές καταγράφηκαν επί παραδείγματι στη διαβόητη επιστολή της ομοσπονδίας των πολυτέκνων.

Στην επιστολή αυτή διαβάζουμε για «τα άτομα εκείνα που η μη ομαλή φυσιολογία του σώματός τους και ενδεχομένως και διάφορες κοινωνικές συνθήκες τα οδήγησαν σε πορεία ζωής διαφορετική απ’ αυτή των φυσιολογικών ανθρώπων εξαιτίας της γενετήσιας διαστροφής τους». Διαβάζουμε ακόμη, ανάμεσα σε άλλα τερατώδη, για «παράχρηση των σωματικών οργάνων του ανθρώπινου είδους», αλλά και ότι «επιχειρείται να μεταβληθεί ο εν τιμή δημιουργηθείς άνθρωπος σε βοσκηματώδη ύπαρξη». Βοσκηματώδης ύπαρξη…

Ως μη φυσιολογικός άνθρωπος, με μη ομαλή φυσιολογία σώματος, με γενετήσιες διαστροφές, ως βοσκηματώδης ύπαρξη, αλλά και ως παιδί μιας μέσης μεσοαστικής τρίτεκνης οικογένειας, στην οποία θείος μου —ας είναι καλά εκεί που βρίσκεται— ήταν ιερωμένος που όμως ποτέ του δεν διανοήθηκε να υβρίζει συνανθρώπους του με βάση οποιοδήποτε χαρακτηριστικό τους, και που από μικρό παιδί με έμαθαν να σέβομαι και να αγαπώ τον άνθρωπο, δεν μπορώ παρά να σταθώ δίπλα και να τείνω το χέρι με απεριόριστο σεβασμό στον βουλευτή Χρήστο Καραγιαννίδη, που ήταν ο μόνος που ύψωσε τον λόγο για να υπερασπιστεί, στη πραγματικότητα όχι εμένα την «ανώμαλη», αλλά το στοιχειώδες δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να ζήσει, από τη μια μεριά, την ιδιωτική του ζωή όπως θέλει, με αξιοπρέπεια, και, από την άλλη, να διεκδικεί ισονομία στον δημόσιο βίο του, με αναγνώριση από την Πολιτεία, όπως κάθε συνάνθρωπός του.

Στέκομαι δίπλα του όπως και σε κάθε άνθρωπο που του είναι ανυπόφορη η αποφορά αυτής της δυσωδίας, αλλά παρ’ όλα αυτά αντιμετωπίζει, όταν υπερασπίζεται τα στοιχειώδη σε μία δημοκρατική πολιτεία, χυδαίες επιθέσεις που δεν έχουν —δεν μπορούν να έχουν, που να πάρει!— καμία θέση στον πολιτισμό μας.

Και έχει έρθει η ώρα που πρέπει να πούμε απέναντι σε αυτό το σκότος: «Εnough is enough!» Μέχρι εδώ! Με κάθε μέσο. Με τον ισχυρό λόγο μας, αλλά και με οποιοδήποτε μέσο μάς παρέχει ο νομικός πολιτισμός: φέρνοντάς τους ενώπιον της Δικαιοσύνης για να ακούσουν πως ο λόγος μίσους δεν μπορεί να είναι ανεκτός.

Γιατί μπορεί οι άθλιοι φωνασκούντες να ακούγονται πολύ, ωστόσο όπως αποδεικνύουν ακόμη και οι μετρήσεις της κοινής γνώμης, όχι, δεν αποτελούν (ευτυχώς) την πλειοψηφία. Σχετικά πρόσφατη έρευνα της FocusBari, δείχνει πως ένα ποσοστό της τάξεως του 70% συμφωνεί με την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στους LGBTQI, ενώ το 50% συμφωνεί και με την επέκταση του πολιτικού γάμου.

Όχι, λοιπόν: αυτές οι σκοταδιστικές φωνές που υποτίθεται πως μιλούν εξ ονόματος της πλειοψηφίας, αποτελούν μειοψηφία. Ηχηρή μεν, αλλά θλιβερή μειοψηφία.

Μέχρι εδώ λοιπόν. Ανοχή τέλος!