Άσσος σκέτος

Στις ταινίες κλαίω στις πιο άσχετες σκηνές. Στην «Αντέλ», ας πούμε, έκλαψα εκεί που έχει γενέθλια και της κάνουν έκπληξη στον κήπο του σπιτιού της και είναι χαρούμενη, και λίγο αμήχανη, και αρχίζει να χορεύει με τα χέρια ψηλά. Ακούγεται το «I follow rivers» της Lykke Li, και η πανέμορφη αυτή πιτσιρίκα χορεύει σαν να μην υπάρχει αύριο. Ίσως επειδή σε αυτή την ηλικία, δεν υπάρχει αύριο.

Δεν ήταν απλώς ότι συγκινήθηκα. Άρχισα να κλαίω με λυγμούς.

Το ξαναέπαθα στα «Κορίτσια», στη σκηνή όπου η πρωταγωνίστρια μιμείται τη Ριάνα, συγχρονίζοντας τα χείλη της στους ήχους του «Diamonds». Και, πρόσφατα, ένας λυγμός ανέβηκε αυθόρμητα και με έπνιξε όταν είδα ένα νέο αγόρι να χορεύει άγαρμπα και ανέμελα, με μια τόσο προκλητική, σχεδόν εξοργιστική, άγνοια της νιότης του.

Μου πέρασε από το μυαλό πως ίσως ζηλεύω. Πως όλοι οι εφηβικοί χοροί απλώς μού υπενθυμίζουν ότι εγώ δεν μπορώ, ίσως δεν δικαιούμαι καν, να χορέψω έτσι. Θα ήταν προσποιητό και ξένο, παράταιρο για την ηλικία μου. Παρόλο που συχνά νιώθω, όπως λέει και μια φίλη μου, σαν τον Φρανκ Άντεργουντ στο «House of cards»: παριστάνω τη σοβαρή κυρία, αλλά αίφνης γυρνάω στην κάμερα, κοιτάω κατάματα τον τηλεθεατή και του αποκαλύπτω: «Εγώ στην πραγματικότητα είμαι έφηβη, αλλά παρακαλώ να μείνει μεταξύ μας».

Όχι, δεν είναι ζήλια. Είναι γνήσιος θαυμασμός, δέος μπροστά στην εκτυφλωτική ομορφιά των νιάτων. Και πάνω από όλα ειλικρινής συγκίνηση για τους αδαείς φορείς τους. Για όλα αυτά τα υπέροχα αγόρια και κορίτσια που δεν έχουν αίσθηση ούτε συνείδηση πόσο συγκλονιστικές είναι οι στιγμές που ζουν. Λατρεύω να τους βλέπω να σέρνονται στους καναπέδες, αναστενάζοντας από πλήξη και ανεπαίσθητο ναρκισσισμό. Αν και στην πραγματικότητα οι νέοι δεν είναι νάρκισσοι, είναι κυρίως ανασφαλείς — και αυτό είναι, νομίζω, που τους κάνει όλους πανέμορφους: το αδέξιο πέρασμα τους από την πρώιμη ζωή.

Μπορεί πάντως να είναι και θλίψη, απόρροια του κυνισμού που έχω αποκτήσει με τα χρόνια. Γιατί τις περισσότερες φορές ξέρω την κατάληξη. Τώρα που χορεύουν είναι όλα ανοιχτά, οι δυνατότητες απλώνονται απεριόριστες μπροστά στα πόδια τους. Λικνίζονται ανάμεσα σε εκατομμύρια εναλλακτικές και δεν χρειάζεται να διαλέξουν γρήγορα. Μπορούν να ταξιδέψουν, να ριζώσουν, να πλουτίσουν, να μείνουν μπατίρηδες, να ερωτευτούν ή να μονάσουν. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως όλα ξετυλίγονται μπροστά στα πόδια τους, τα ίδια πόδια που σήμερα χορεύουν με αναίδεια και έπαρση γιατί η ζωή δεν φαίνεται πεπερασμένη και ο θάνατος δεν είναι βεβαιότητα. Είναι άλλη μια πιθανότητα.

Δεν είμαι σίγουρη πάντως αν αυτό που με συγκινεί είναι ο χορός των νέων ή ο χορός γενικότερα, ως σημάδι περιφρόνησης της βαρύτητας και του θανάτου. Θυμάμαι, το καλοκαίρι του 2008 είχα παρακολουθήσει στο Φεστιβάλ Αθηνών μια παράσταση με τον Μιχαήλ Μπαρίσνκικοφ και δυο ηλικιωμένους χορευτές, τον χορογράφο Ματς Εκ και τη γυναίκα του, Άννα Λαγκούνα. Το κομμάτι των δύο τελευταίων ήταν από τα πιο συνταρακτικά πράγματα που έχω δει ποτέ. Η Λαγκούνα πατούσε ανάλαφρη στο πάτωμα και σχεδόν πετούσε, εξαϋλωνόταν. Μου θύμισε αυτά τα τσιγαρόχαρτα από τον «Άσσο Σκέτο», που όταν τους έβαζες φωτιά άρχιζαν να πετούν και να καίγονται ταυτόχρονα, να παίρνουν διάφορα σχήματα και τελικά να εξαφανίζονται, να χάνονται αθόρυβα.

[ Εικονογράφηση, Tanya Anurag, Scarlet Dance ].