Ci vediamo, professore

Θεωρώ τον εαυτό μου σκληρό (ή μάλλον σκληραγωγημένο) άνθρωπο. Πέρασα μικρές και μεγάλες τραγωδίες, όπως όλοι μας, βγήκα αλλού κουτσή, αλλού στραβή — θέλω να πιστεύω, καλύτερη· ή μάλλον πιο ψύχραιμη. Είμαι η κόρη που δεν έκλαψε όταν πέθανε ο πατέρας της, γιατί σκέφτηκα ότι «έφυγε πλήρης ημερών» (85 ήταν).

Αλλά σήμερα έκλαψα.

Ήταν σαν να αποχαιρετούσα πραγματικά τον «πατέρα» μου. Δυο φορές τον είδα, μα δεν είχε σημασία. Πέντε κουβέντες ανταλλάξαμε, μα ούτε κι αυτό είχε σημασία. Ο άνθρωπος αυτός με αφόπλισε, με γοήτευσε και, εντέλει, με μεγάλωσε. Τον έπιασα στα χέρια μου όταν ήμουν ακόμα κουτάβι στη δουλειά κι αυτός ήταν bigger than life, και το πρώτο που σκέφτηκα όταν τον είδα (μαζεμένη σαν επαρχιώτισσα) ήταν, «Τι μπόλικος άνθρωπος!»

Αυτός ήταν η πρώτη επιβεβαίωση του μετεφηβικού εαυτού μου, αυτός (η σκέψη του, εννοώ) μου έδωσε την πίστη που χρειαζόμουν στη δική μου λογική, στο άγνωστο μέχρι τότε ταλέντο μου. Το ξαναλέω, με μεγάλωσε. Μέσα από τον αγώνα να συλλάβω τη σκέψη του, να ταυτιστώ μαζί της, να την προλάβω, να παίξω μαζί της. Είναι σπουδαίο πράγμα να κάνεις κόντρες με μια ιδιοφυία.

Και, σήμερα, ένιωσα στ’ αλήθεια ορφανή.

Εντάξει, περίμενα ότι θα φύγει, λογικό είναι, κορόιδευα «τριάντα πέντε χρόνια αρραβώνας κοντεύει». Ασφαλώς θα υπάρχουν άνθρωποι πιο κοντινοί του που μπορούν να μιλήσουν με γεγονότα, να αφηγηθούν ανέκδοτα. Εγώ δεν έχω τέτοια. Μαζί του, νιώθω ότι αποχαιρετώ και μια περίοδο της εξέλιξής μου, ότι σφράγισε τα νιάτα μου, ότι ήταν ένας πατέρας από μακριά που μου έμαθε να μη μασάω.

Κι αν σήμερα έκλαψα, ίσως να ήταν γιατί ένιωσα ότι είπα αντίο σε μια ολόκληρη εποχή, είπα αντίο σ’ ένα κομμάτι του εαυτού μου — στα νιάτα μου;

Λοιπόν, σήμερα ορφάνεψα.

Professore, ξέρουμε κι οι δυο τα λάθη μας, και σου κλείνω το μάτι, όπως μου το ’κλεισες κι εσύ (εσύ κι εγώ το ξέρουμε). Μακάρι να συνεχίσω να σε μεταφράζω χωρίς να σε διαβάζω.

Μα δεν τολμώ να σκεφτώ ότι θα σε μεταφράζω χωρίς να γράφεις.