Δεν είναι τα εμβόλια

Στο Ωραιόκαστρο προκαλεί εντύπωση η ομόφωνη απόφαση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων ενός δημοτικού σχολείου (έχει προηγηθεί αντίστοιχη και άλλου σχολείου) να μην επιτρέπει η τοποθέτηση παιδιών προσφύγων και μεταναστών. Δικαιολογούν μάλιστα οι γονείς την εναντίωση τους με το γεγονός ―ή την υπόθεση― πως τα παιδιά αυτά δεν είναι εμβολιασμένα και θέτουν σε κίνδυνο την υγεία των δικών τους παιδιών.

Ο εμβολιασμός είναι το πρόσχημα, η βιτρίνα, καθώς έντονα έχει ανοίξει το ζήτημα των ανεμβολίαστων παιδιών στο σύνολο του πληθυσμού, είτε λόγω οικονομικής δυσχέρειας και μη ασφάλισης είτε λόγω επιλογής. Δεν είναι όμως εκεί το θέμα. Ο εμβολιασμός μπορεί να πραγματοποιηθεί και τα παιδιά να φοιτήσουν κανονικά στο σχολείο. Εξάλλου, στην πρώτη του ανακοίνωση ο Σύλλογος δεν κάνει καν μνεία σε θέματα δημόσιας υγείας.

Ακόμη και αν πραγματικά σκέφτονται τον εμβολιασμό, ο διαχωρισμός ανάμεσα στο δικό μου παιδί και το ξένο είναι εμφανής. Το δικό μου είναι εμβολιασμένο· για το άλλο, το ξένο, δεν με νοιάζει. Με νοιάζει μόνο να μην έρχεται σε επαφή με το δικό μου.

Αυτή ακριβώς η αντίληψη καλλιεργείται: τα δικά μας παιδιά, τα ξένα. Μια αντίληψη που έχει καλλιεργηθεί εδώ και καιρό, ύπουλα και συστηματικά, από κάθε λογής ρατσιστικές φωνές, ενώ ταυτόχρονα διατυμπανίζουμε τη θυσία των Ελλήνων στα νησιά «μας», τέτοια που να αξίζει μέχρι και Νόμπελ.

Έχει γίνει υποδόριο λίπος στην κοινωνία η συγκεχυμένη άποψη πως οι πρόσφυγες είναι απειλή, είναι κάτι κακό, για εμάς, την οικονομία, την κουλτούρα, την ασφάλεια και την υγεία. Ένα κακό από το οποίο με κάθε τρόπο οφείλουμε να περιφρουρήσουμε τα κεκτημένα μας. Κανείς δεν έχει προσπαθήσει ευρέως και συστηματικά να λειάνει το έδαφος για μια μετάβαση σε πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Αντίθετα, τα μεμονωμένα παραδείγματα είναι εκεί μόνο για όσους είναι ανοιχτοί στο διαφορετικό, ενώ η πλειοψηφία κολυμπάει σε μισαλλόδοξες στάσεις, ρητορικές μίσους και προσταγές να κρατήσουμε την καθαρότητα μας. Καλοί οι πρόσφυγες όταν τους βλέπουμε από μακριά, για λίγο· όταν, ανώνυμα και χωρίς διαπροσωπική επαφή μαζί τους, συγκεντρώνουμε ρούχα και τρόφιμα, γιατί είμαστε και άνθρωποι. Όταν όμως η ανάγκη της στιγμής επιτάσσει συνύπαρξη, εκεί οι φράχτες υψώνονται μεμιάς και «ομόφωνα». Η ετυμηγορία είναι σκληρή και άτεγκτη: δεν τους θέλουμε, μας κάνουν κακό.

Η κυβέρνηση δεν έχει κάνει καμία ενέργεια προσαρμογής, δεν έχει εφαρμόσει καμία από τις καλές πρακτικές συμβίωσης ντόπιων και μεταναστών, δεν έχει φροντίσει για το παραμικρό και επαφίεται στην τυχαιότητα: αν δηλαδή μια περιοχή είναι ανοιχτή ή όχι στην εγκατάσταση προσφύγων και μεταναστών. Σε αυτό θα έπρεπε να εναντιώνονται οι γονείς και όχι στην παρουσία άλλων παιδιών. Το μίσος έχει βγει στην επιφάνεια και είναι πια πολύ δύσκολο να μαζευτεί. Δεν αρκεί μια απάντηση του αρμόδιου υπουργού πως όλο αυτό «είναι ακατανόητο» ούτε το κάλεσμά του να ξανασκεφτούν οι γονείς την απόφασης τους.

Η ξενοφοβία είναι η υπαρκτή μας πραγματικότητα.