Δεξιά στην Εθνική, για λίγο

Βροχή τρελή, και η Εθνική μια περιοχή που διασχίζει τις άλλες, αφοσιωμένη στον προορισμό, πότε επικίνδυνη και πότε φιλόξενη. Δεν μπορώ να ξεκολλήσω τα μάτια μου από το καθρεφτάκι του αυτοκινήτου, κοιτώντας πίσω, εκεί που είναι γεμάτο από φώτα μπερδεμένα με νερό, παρελθόν που ζυγώνει επίμονο, που όσο τρέχεις, τόσο σε βρίσκει. Έκανα δεξιά για τσιγάρο, να το αφήσω το ρημάδι να προσπεράσει, πετώντας λάσπη στον δρόμο και στα παπούτσια μου, ακούγοντας δυνατά Άντονι Χέγκαρτι (δίχως προτελευταίες σκέψεις — τελευταίες μόνο), το πλάσμα που καλεί τον Πάπα να γονατίσει μπροστά σε 100 γκέι, λεσβίες και τρανσέξουαλ και να τους πλύνει τα πόδια. Η διασκευή του στο «Knocking on Heaven’s door» είναι ο ορισμός της μεταμόρφωσης γιατί καταφέρνει να κρατήσει να σεβαστεί τον δημιουργό του όσο η δική του ψυχή ηδύνεται. Μαζί με τη δική μας. Μπαίνω πάλι στο αμάξι και σκέφτομαι τα δικαιώματα στον γάμο κάθε ύπαρξης που πνίγεται στην Εθνική και στα ταξίδια, γιατί όλοι αγαπάμε και όλοι ταξιδεύουμε, σκέφτομαι τον μπαμπά μου που πάω να του πω Αντίο, τον ουρανό, τον Παράδεισο και τις πόρτες που χτυπάμε ώσπου κάποιος να τις ανοίξει.