Ελλάς-Ισλανδία

Ελλάδα 2017: Για δεύτερη χρονιά  η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μοιράζει ένα κοινωνικό μέρισμα κοντά στις γιορτές των Χριστουγέννων. Για να δοθεί αυτό το επίδομα σε «ανέργους» και «ευπαθείς» ομάδες, χρειάζεται νομοθετική ρύθμιση. Εισηγητής εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ στη συζήτηση στη Βουλή ορίστηκε ο βουλευτής Μάκης Μπαλαούρας, εκπρόσωπος της Γενιάς του Πολυτεχνείου, συνδικαλιστής της Τράπεζας Ελλάδος  με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό, πλέον βουλευτής. Ένας «ευκατάστατος» αριστερός που με όπλο την αριστερή μαχητική πορεία καταλήγει να εισηγείται το 2017  την «επιδοματική φιλανθρωπία» για παιδιά που δεν έχουν εργασιακό μέλλον στην πατρίδα τους και για συνταξιούχους που βυθίζονται στη φτωχοποίηση και στην εξαθλίωση. Η επιλογή θα μπορούσε να θεωρηθεί έως και συμβολική. Η «επαναστατημένη» γενιά του Πολυτεχνείου, η ένταξή της στο σύστημα μέσω του «προνομιακού» Δημοσίου, η πολιτική της πορεία μέσω των αγωνιστικών της παρασήμων, η ανέλιξή της στο πολιτικό στερέωμα. Μια πορεία ζηλευτή που καταλήγει το 2017  στην «περήφανη» εισήγηση στη Βουλή για τη διανομή κάποιων ευρώ σε ανθρώπους που δεν θα έχουν ποτέ ίσως την ευκαιρία να έχουν μία πλήρους απασχόλησης εργασία και σε συνταξιούχους  που οριακά επιβιώνουν. Το ελληνικό ζήτημα συμπυκνωμένο: ιδεοληψία, έλλειψη αλληλεγγύης γενεών,  παρασιτισμός εις βάρος των επόμενων.

Ισλανδία 1998: Σχεδόν  το 50% των εφήβων (15-16 χρονών) έχει προβλήματα εθισμού στο αλκοόλ, στα ναρκωτικά, στο κάπνισμα. Η κυβέρνηση αποφασίζει να πάρει 5 μέτρα, κάνοντας μια «εφηβική επανάσταση»  που περιλάμβανε και μια σειρά δύσκολων μέτρων:

• Έφηβοι έως 16 χρονών δεν θα κυκλοφορούν μόνοι τους μετά τις 10 το βράδυ.
• Ομάδες γονέων υιοθετούν κοινές αρχές ανατροφής των παιδιών τους, όπως η εξαφάνιση του αλκοόλ από το σπίτι και περισσότερος ποιοτικός οικογενειακός  χρόνος
• Συνεχής απασχόληση των παιδιών. Η κυβέρνηση επιδοτεί κάθε οικογένεια στην Ισλανδία για εξωσχολικές, κυρίως αθλητικές, δραστηριότητες. Το ισλανδικό αθλητικό θαύμα των τελευταίων ετών σε  ποδόσφαιρο, χάντμπολ και αλλού χρωστά πολλά σε αυτό το πρόγραμμα.
• Συνεχής επιστημονική παρακολούθηση όλου του προγράμματος.
• Πολιτική εμπλοκή. Ο Δήμος του Ρέικιαβικ δαπανά 100 εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο σε τέτοια προγράμματα . Αντί να δίνει επιδόματα, χτίζει ζωές, θα μπορούσε να πει κάποιος.

Δυο χώρες, δυο γενιές, δυο νοοτροπίες. Η μία έχτισε πάνω στο μέλλον της άλλης, έφαγε τις σάρκες της και της αναδιανέμει τα κόκαλα. Η άλλη προτίμησε να επενδύσει επάνω της, να μην την αφήσει στον δρόμο των εξαρτήσεων και της απελπισίας, και πλέον βλέπει μέσα σε 20 χρόνια τους καρπούς αυτής της προσπάθειας. Μια γενιά που αναπτύσσεται και εξελίσσεται.

[ Εικονογράφηση: Sossa Bjornsdottir ].