Εν ου παικτοίς

Μια γιαγιά με το εγγόνι της, Κούρδοι πρόσφυγες από το Ιράκ, κάηκαν ζωντανοί στον καταυλισμό της Μόριας, όταν εξερράγη φιάλη υγραερίου μέσα στην πλαστική σκηνή όπου διέμεναν. Ο Πρωθυπουργός της χώρας δήλωσε συγκλονισμένος και υποσχέθηκε ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια για την ασφάλεια και την ποιότητα ζωής στα κέντρα φιλοξενίας, κάνοντας λόγο για αντίξοες συνθήκες.

Μια γιαγιά με το εγγόνι της, Κούρδοι πρόσφυγες από το Ιράκ, κάηκαν ζωντανοί στον καταυλισμό της Μόριας, όταν εξερράγη φιάλη υγραερίου μέσα στην πλαστική σκηνή όπου διέμεναν. Ο αρμόδιος Υπουργός εξέφρασε τη βαθιά του λύπη και ζήτησε αυτοσυγκράτηση και επιτάχυνση των διαδικασιών απονομής ασύλου.

Μια γιαγιά με το εγγόνι της, Κούρδοι πρόσφυγες από το Ιράκ, κάηκαν ζωντανοί στον καταυλισμό της Μόριας, όταν εξερράγη φιάλη υγραερίου μέσα στην πλαστική σκηνή όπου διέμεναν. Ο Υπεύθυνος Συντονισμού για το Προσφυγικό μάς είπε ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είχε συμβεί σε κάθε σπίτι, έκανε δε λόγο για συνθήκες έκτακτης ανάγκης και επέρριψε την ευθύνη στην Ευρώπη και στην κακή συγκυρία των τεταμένων σχέσεων με την Τουρκία.

Μια γιαγιά με το εγγόνι της, Κούρδοι πρόσφυγες από το Ιράκ, κάηκαν ζωντανοί στον καταυλισμό της Μόριας, όταν εξερράγη φιάλη υγραερίου μέσα στην πλαστική σκηνή όπου διέμεναν. Η αντιμετώπιση της Κυβέρνησης και των φιλοκυβερνητικών είναι περίπου «shit happens». Στενοχωριόμαστε, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Πάλι καλά που δεν συμπλήρωσαν και ένα, «Άμα είναι γραφτό σου να πας…»

Κι όμως, είναι οι ίδιοι που, μέχρι την 25η Ιανουαρίου 2015, μιλούσαν για συνθήκες κολαστηρίου στα κέντρα φιλοξενίας, για κρατικά όργανα-δολοφόνους, για πολιτικούς - ηθικούς αυτουργούς. Είναι οι ίδιοι που απαιτούσαν να γίνουν τα αδύνατα δυνατά στο προσφυγικό, είναι οι ίδιοι που αξίωναν η Ελλάδα να ανοίξει η Ελλάδα τα σύνορά της, είναι οι ίδιοι που δεν έβαζαν τους αριθμούς πάνω από τους ανθρώπους, είναι οι ίδιοι που σε κάθε εκούσιο ή ακούσιο σφάλμα καλούσαν σε εξέγερση κατά της κρατικής αναλγησίας.

Και ήρθε η ώρα αυτοί να αναλάβουν την εξουσία, μαζί με την ευθύνη διαχείρισης του προσφυγικού και του μεταναστευτικού. Και, αφού πρώτα θεσμοθέτησαν τη μέθοδο Ξέφραγο Αμπέλι, σκέφτηκαν πως θα ήταν καλή ιδέα να δοκίμαζαν να εκβιάσουν τους κουτόφραγκους ότι θα τους γεμίσουν τζιχαντιστές αν δεν τους δώσουν λεφτά για να ταΐζουν τους κολλητούς τους. Και, αφού οι κουτόφραγκοι δεν φάνηκαν τόσο κουτόφραγκοι, συμφώνησαν να τους βολέψουν όπως-όπως, με πολύ φιλότιμο και λίγο προγραμματισμό. Και, αφού το φιλότιμο δεν έφτασε, ανακάλυψαν ότι η κατάσταση είναι δύσκολη. Και, αφού έμειναν να κοιτούν τη δύσκολη κατάσταση περιμένοντας να καλυτερεύσει, λυπήθηκαν πολύ όταν στράβωσε ακόμη περισσότερο.

Παρά τη λύπη τους, μια γιαγιά με το εγγόνι της, Κούρδοι πρόσφυγες από το Ιράκ, κάηκαν ζωντανοί στον καταυλισμό της Μόριας, όταν εξερράγη φιάλη υγραερίου μέσα στην πλαστική σκηνή όπου διέμεναν. Και, όσο και να λυπηθούν, δεν πρόκειται να γυρίσουν πίσω. Και, όσα συλλυπητήρια και αν στείλουν, το επόμενο μοιραίο πλησιάζει με βήμα ταχύ.

Θα μπορούσαν να είναι μέχρι και συμπαθείς· θα μπορούσαν να είναι, έστω, για λύπηση· δεν είναι. Και δεν πρέπει κανείς ούτε να συμπάσχει μαζί τους, ούτε να τους λυπάται. Όχι γιατί, όσο ήταν στην αντιπολίτευση, βυσσοδομούσαν εις βάρος των προηγούμενων κυβερνήσεων — άλλωστε, στην πολιτική πρέπει να είσαι έτοιμος να υποστείς τις επιθέσεις του βόθρου· αλλά γιατί εκμεταλλεύτηκαν μια από τις αρχαιότερες ιερές έννοιες: αυτήν του πρόσφυγα. Την εκμεταλλεύτηκαν για να τονίσουν το ψευδεπίγραφο ηθικό τους πλεονέκτημα, την εκμεταλλεύτηκαν για να διχάσουν τη χώρα, την εκμεταλλεύτηκαν για να βοηθήσουν την Ακροδεξιά να φτιάξει ατζέντα και να πλήξει τον βασικό τους αντίπαλο, την εκμεταλλεύτηκαν για να πάρουν οικονομικά ανταλλάγματα. Έπαιξαν εν ου παικτοίς και κάηκαν — όχι αυτοί, αυτοί είναι ασφαλείς· κάηκαν αυτοί που θα έβρισκαν καταφύγιο από τη φωτιά του Ισλαμικού Κράτους.

Εν γνώσει μου ότι είναι πολύ βαριά κουβέντα, η στάση του ΣΥΡΙΖΑ στο προσφυγικό είναι βγαλμένη από τα πιο υγρά όνειρα του πιο σαδιστή Χρυσαυγίτη: υποσχέθηκε ότι η Ελλάδα θα γίνει η γη της επαγγελίας κάθε κατατρεγμένου, τους προσέλκυσε, τους παγίδευσε και, αφού προσπάθησε θλιβερά ερασιτεχνικά να αποκομίσει κέρδος από αυτούς, τώρα τους εξοντώνει αργά και σταθερά, αφήνοντάς τους στη μοίρα τους.

Μια γιαγιά με το εγγόνι της, Κούρδοι πρόσφυγες από το Ιράκ, κάηκαν ζωντανοί στον καταυλισμό της Μόριας, όταν εξερράγη φιάλη υγραερίου μέσα στην πλαστική σκηνή όπου διέμεναν. Σε λίγες μέρες, μια άλλη είδηση θα μας κάνει να το ξεχάσουμε. Από το περιστατικό θα μείνει η στάχτη και μια βουβή οργή απέναντι στην πιο χυδαία εκδοχή κυνισμού, αμοραλισμού και απαξίωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Θα μείνει ένα πνιγμένο, «Άντε στο διάολο»· όχι για το πριν, αλλά για το παρόν και όσα έρχονται καταπάνω μας εξαιτίας τους.

[ Εικονογράφηση: Johann Van Den Noort, Boat refugees, 2013 ].