Ένα φρικιαστικό προνόμιο

Η πόλη ολόκληρη ζει με τον φόβο της λεπίδας μου.

Το παλαιότερο τατουάζ που έχει ανακαλυφθεί ώς τώρα ανήκει σε έναν άντρα… 5.300 ετών. Η μούμια με το όνομα «Ότζι» βρέθηκε κάτω από τους πάγους των Άλπεων με μαύρες γραμμές σε πολλά σημεία του δέρματος. Οι ανεξίτηλες χαρακιές από κάρβουνο εντοπίστηκαν σε περιοχές του σώματος όπου ενδέχεται ο «Ότζι» να αντιμετώπιζε πόνους. Για τους θεραπευτές της εποχής του, τα τατουάζ σε αυτή την πρώιμη μορφή προκαλούσαν ανακούφιση. Τριακόσια χρόνια αργότερα, οι Αιγύπτιοι περνούσαν από τη θεραπευτική στην αισθητική δερματοστιξία. Τατουάζ με συγκεκριμένες απεικονίσεις –φιγούρες ζώων, σύμβολα– αναδείχτηκαν με υπέρυθρη ακτινογραφία στο δέρμα δύο ταριχευμένων νέων που βρέθηκαν θαμμένοι έξω από το σημερινό Λούξορ. Σε αυτή την περίπτωση, τα τατουάζ ήταν διακριτικά της θέσης των κατόχων τους στην κοινωνική κλίμακα. Η εξάπλωση του Χριστιανισμού έβαλε φρένο στην πρακτική της δερματοστιξίας, αφού εφαρμοζόταν από «άπιστους» όπως οι Βίκινγκ και οι Κέλτες και από πρωτόγονες φυλές στις απόμακρες όχθες του Ατλαντικού και του Ειρηνικού. Περιστασιακά, στους σύγχρονους καιρούς, απαγορεύτηκε σε πολλές χώρες με τον φόβο εξάπλωσης της ηπατίτιδας. Στις μέρες μας, τα τελευταίας τεχνολογίας εργαλεία και οι αυστηροί κανόνες υγιεινής κάνουν τα τατουάζ προσιτά σε εκείνους που θέλουν να διακοσμήσουν το δέρμα τους, σε όσους ζητούν να αποτυπώσουν μόνιμα στο σώμα τους μια ανάμνηση, μια ιδιαίτερη στιγμή, ένα έργο τέχνης με ειδική σημασία.

Στο πρώτο βιβλίο της Άλισον Μπέλσαμ (Alison Belsham), το τατουάζ παίρνει τον ρόλο πραγματικού έργου τέχνης μαζί με τον «καμβά» του. Ο Κλέφτης των Τατουάζ (κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός σε μετάφραση Αύγουστου Κορτώ) επιλέγει θύματα με δέρμα διακοσμημένο με τατουάζ. Για τον Κλέφτη τα εξαιρετικά λεπτομερή και εμπνευσμένα σχέδια που καλύπτουν το μπράτσο, την πλάτη, ακόμα και το κεφάλι κάποιου, ανήκουν στη συλλογή του Συλλέκτη· του εντολέα με τη λίστα των έργων κορυφαίων καλλιτεχνών τατουάζ. Για λογαριασμό του Συλλέκτη, ο Κλέφτης αφαιρεί ολόκληρα κομμάτια δέρματος… όσο τα θύματα είναι ακόμα ζωντανά. Για την εύνοια του Συλλέκτη, οι δρόμοι του Μπράιτον δεν είναι ασφαλείς.

Έχω μια ξεχωριστή, ιδιαίτερη δουλειά. Πρόκειται για προνόμιο, στ’ αλήθεια. Ο Συλλέκτης μού επιτρέπει να του ετοιμάζω αυτά τα δέρματα για τη συλλογή του διότι αναγνωρίζει ότι διαθέτω ένα σπάνιο ταλέντο.

Η ανακάλυψη του πρώτου πτώματος εγκαινιάζει την καριέρα τού μόλις προαχθέντα Επιθεωρητή Φράνσις Σάλιβαν. Νέος, σχολαστικός, διεξοδικός, έχει πολλά να προσφέρει και περισσότερα να αποδείξει. Η παλιά φρουρά τον σαμποτάρει. Ο Αρχιφύλακας Ρόρι Μακέι εποφθαλμιά αυτή την προαγωγή τόσο ώστε να συμμαχήσει με τον Γενικό Επιθεωρητή Μπράντσο ο οποίος, λίγο-πολύ, ζητά την άμεση διαλεύκανση της υπόθεσης ή την κεφαλή του Φράνσις επί πίνακι.

Απροσδόκητος σύμμαχος του Φράνσις θα γίνει η Μάρνι Μάλινς, καλλιτέχνιδα τατουάζ, η γυναίκα που ανακάλυψε το πρώτο θύμα. Η χωρισμένη μητέρα με τα δικά της μυστικά και την απέχθεια προς το αστυνομικό σώμα γίνεται το εισιτήριο του Επιθεωρητή στον κόσμο των «τατουατζήδων», ένα σύμπαν μακριά από την κοσμοθεωρία του θρησκευόμενου νεαρού άντρα. Με τη βοήθεια της Μάρνι και τη διορατικότητά της, ο Φράνσις συνδέει τα θύματα που εγκαταλείπονται στα σοκάκια και τις παραλίες του ειδυλλιακού Μπράιτον με τον λόγο της εκδοράς τους. Η επιμονή της Μάρνι ξεπερνά τα κωλύματα που προβάλλουν οι διαδικασίες της αστυνομίας – η πληγωμένη αλλά τόσο θαρραλέα γυναίκα παραμερίζει τις φοβίες της για να προστατεύσει τη «φυλή» της, συνεργάτες και πελάτες με τους οποίους μοιράζεται τον ιδιάζοντα δεσμό της δερματοστιξίας. Για εκείνην, η τέχνη του τατουάζ είναι επιβίωση.

Η Μάρνι αποζητούσε καταφύγιο στη δουλειά της, μαγεμένη από τον βόμβο και την απαλή δόνηση του μηχανήματος του τατουάζ στο χέρι της. Ήταν μια πρόσκαιρη απόδραση από τις αναμνήσεις που την κατέτρυχαν, από τα πράγματα που δεν μπορούσε να ξεχάσει ποτέ.

Με την πρόοδο της έρευνας, οι όροι αντιστρέφονται. Οι κυνηγοί γίνονται θηράματα. Η συλλογή πρέπει να ολοκληρωθεί πάση θυσία. Τίποτα δεν πρόκειται να ανατρέψει το σχέδιο του Κλέφτη. Οι φερμένες από την Ιαπωνία λεπίδες ακονίζονται πριν από κάθε επίθεση: η τεχνική του τελειοποιήθηκε εδώ και καιρό. Το έργο του είναι ανώτερο από τέχνη.

Η οδύνη είναι η εκτίμησή τους για τη δουλειά μου.

Για τον Φράνσις αυτή η υπόθεση είναι ένα στοίχημα. Στοίχημα πως μπορεί να τα καταφέρει παρά τα πισώπλατα υπηρεσιακά μαχαιρώματα. Στοίχημα ότι παραμένει ο προστάτης της οικογένειας που εγκατέλειψε ο πατέρας του πριν χρόνια. Ότι η Μάρνι θα τον εμπιστευτεί τόσο ώστε να του ανοίξει την καρδιά της, να του φανερώσει τι την κρατά ξύπνια τα βράδια, τι συνέβη πριν δεκαοκτώ χρόνια και την έκανε να χάσει την εμπιστοσύνη της στον Νόμο και την Αστυνομία.

Για τη Μάρνι τίποτα δεν έχει τελειώσει. Οι παλιοί εφιάλτες παίρνουν σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια της· μια λεπίδα θα την κρατά πάντα μακριά από την κανονική ζωή και τη γαλήνη.

Όσο για εμάς; Ακολουθούμε τους ήρωες στο κατόπι του δολοφόνου έχοντας το φρικιαστικό προνόμιο να μας απευθύνεται στο πρώτο πρόσωπο. Θεατές και μάρτυρες της τέχνης του, νιώθουμε το δέρμα, το πολύτιμο αυτό τρόπαιο, να ανατριχιάζει σε κάθε εξομολόγηση, έστω κι αν δεν κοσμείται με τατουάζ.

[ Στη φωτογραφία: τατουάζ της συγγραφέως ].