Ένα τόσο δα λαχάνιασμα πάθους

Λοιπόν τι είναι τάχα πιο σημαντικό: να ικανοποιηθούν στιγμιαία οι λίγοι, ή έστω οι καμπόσοι, σαν τα σκυλιά που τους πετάς το κόκαλο με την πέτσα, ή να γεμίσει λαχτάρα κι ανυπομονησία, αγωνία και χαμόγελο, η καρδιά του ανθρώπου για το Ωραία Αύριο που είναι να ’ρθει;

Τι είναι πιο κρίσιμο στο δικό σου μυαλό: να συζητάμε για γενετήσιες αξιοπρέπειες (τι πά’ να πει αυτό τελικά; τι πά’ να πει;) ή να δώσουμε στον κόσμο όπλα και κουράγιο για να κερδίσει τη γη του και για να πάρει πίσω ό,τι τού οφείλει η Ιστορία;

Τι είναι δίκαιο, εν πάση περιπτώσει: να πολλαπλασιάσουμε με τις φωνές και τις τσιρίδες μας τις αλυσίδες που πισωδένουν τους λαούς σε Ελλάδα και Νότια Αμερική; ή να τις ροκανίσουμε, να τις σπάσουμε και να τις τσακίσουμε με τη σιωπή μας;

Τα δεύτερα, σύντροφε.

Γι’ αυτό και τίποτε δεν έκανε ο Φρανκλίν-Ραμόν. Τίποτε, και ποτέ. Και τίποτα δεν πάθανε τα κορίτσια μας, Ελληνοπούλες, Βενεζολάνες, δεν έχει σημασία, που κάτι ξέρουν κι αυτές από τέτοια και δεν είναι τίποτα αγύμναστες. Κι άμα τυχόν κάτι ακούστηκε μέσα στους διαδρόμους, δεν ήτανε φωνές υστερικές και χολωμένες, όχι: ήταν ένα σκέτο ξάφνισμα. Κι ίσως κι ένα τόσο δα λαχάνιασμα πάθους.

Μαζί, με τα χείλια σμιχτά, τα μάτια στενά, την καρδιά μπαρουτιασμένη, θα νικήσουμε.