Ένας σπουδαίος

Κυριάκος Αθανασιάδης: Νέο βιβλίο, κύριε Κορίνη. Αφού ευχηθώ καλοτάξιδο, να ρωτήσω ποια σειρά παίρνει στην εργογραφία σας. Είναι το δέκατο μυθιστόρημά σας, αν δεν κάνω λάθος;

ΤΖΙΜΜΥ ΚΟΡΙΝΗΣ: Ακριβώς, πέρα από εκείνα που έχω γράψει ως Peter Cheyney, Ian Fleming κλπ.

Κ.Α.: Νομίζω πως δεν θα έπαιρνα μεγάλο ρίσκο εάν υπέθετα πως είναι αστυνομικό.

ΤΖ.Κ.: Είναι θρίλερ. «Αστυνομικά» (διαδικαστικό αστυνομικό ή επί το γνησιότερον police procedural) ήσαν εκείνα με πρωταγωνιστές τον υπαστυνόμο Γιαννίδη, τον αρχιφύλακα Μπάρκο και την αστυνομικίνα Σεφέρη.

Κ.Α.: Θα ξαναγυρίσουμε στο νέο βιβλίο σας, αλλά πρώτα θα ήθελα να μου πείτε πώς εντάσσεται τόσο αυτό όσο και τα προηγούμενα αστυνομικά σας μυθιστορήματα και νουβέλες στο γενικότερο έργο σας, τη διηγηματογραφία, την έκδοση του «Μυστηρίου» και της «Μάσκας», και βέβαια τη μετάφραση — τη μετάφραση πόσων κειμένων άραγε; Τα έχετε μετρήσει; Συνιστούν όλα αυτά μαζί ένα αξεδιάλυτο corpus;

ΤΖ.Κ.: Είναι πολύ… μπερδεμένη ιστορία. Από τα 17 που μπήκα στη μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής μου δεν έπαψα ούτε μια στιγμή να γράφω δικά μου και να μεταφράζω/διασκευάζω αλλά και να… κατακρεουργώ μυθιστορήματα και διηγήματα άλλων μικρών και μεγάλων συγγραφέων. Και, λόγω της κεκτημένης που είχα, δεν φύλαγα παρά ελάχιστα, που χάθηκαν όταν έφυγα από την Ελλάδα. Χοντρικά, θα αναφέρω 300 τεύχη «Μυστήριο» επί 50 σελίδες την εβδομάδα, 300 τεύχη «Μάσκα» επί 50 σελίδες την εβδομάδα, 20 τουλάχιστον βιβλία της τσέπης για τον εκδοτικό οίκο ΑΤΛΑΝΤΙΣ, γύρω στα 75 γουέστερν για το περιοδικό ΦΑΝΤΑΣΙΑ, άλλα 20 βιβλία για τις εκδόσεις ΟΜΙΚΡΟΝ, σενάρια, άλλα διηγήματα/συνεργασίες σε διάφορα περιοδικά, 9 τόμους παραμυθιών, κάμποσες μεταφράσεις κλασικών έργων κλπ. Κάποια κυρία σκάρωσε μια διατριβή για το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο κι εκεί αποφάνθηκαν ότι είμαι ο πολυγραφότερος συγγραφέας της Ελλάδος… Υπερβολές, φαντάζομαι.

Κ.Α.: Τεράστια καριέρα… Αισθάνεστε ο πατέρας της επιλεγόμενης Αστυνομικής Λογοτεχνίας στην Ελλάδα;

ΤΖ.Κ.: Θεός φυλάξοι! Οι τίτλοι αυτοί ταιριάζουν σε άλλους. Κι αν μπείτε στη σελίδα μου, στο Facebook, σήμερα κιόλας ανάρτησα μια από τις καθημερινές «κακιούλες» μου, όπου στηλιτεύω όσους με περισσό θράσος διατείνονται ότι είναι «συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας» μολονότι δεν έχουν γράψει τίποτα περισσότερο από ένα ή δυο διηγήματα ή ένα ή δυο βιβλία «αστυνομικής πλοκής» — ότι κι αν σημαίνει αυτό.

Κ.Α.: Η μαζική στροφή του αναγνωστικού κοινού στο Αστυνομικό είναι παραπάνω από προφανής. Έχει να κάνει αυτό με τη γέννηση και την άνθηση του σκανδιναβικού, του εν πολλοίς «κοινωνικοπολιτικού αστυνομικού», ή ο κόσμος επιμένει να αγοράζει και να διαβάζει αστυνομικά παντός είδους;

ΤΖ.Κ.: Διαβάζει σκανδιναβικό, επειδή δεν του προσφέρεται κάτι άλλο. Όσες απόπειρες έχω κάνει να βρω εκδότη για τη «ΜΑΣΚΑ του Τζίμμυ Κορίνη», που μπορεί να προσφέρει αυτό το κάτι άλλο, έχουν αποτύχει. Γι’ αυτό ετοιμάζω μια σειρά «κατάμαυρα» μυθιστορήματα γραμμένα από συγγραφείς που εδώ στην Ελλάδα δεν τους έχουν ούτε ακουστά, κολλητούς του Dashiell Hammett και μεταφρασμένα από εμένα με όλη την αγάπη που τρέφω για το είδος, αλλά και μια έκδοση με τις καλύτερες ιστορίες από τη «ΜΑΣΚΑ του Τζίμμυ Κορίνη».

Κ.Α.: Μολονότι όλοι μας μεγαλώσαμε διαβάζοντας και γυναίκες συγγραφείς αστυνομικών, από την Κρίστι μέχρι τη Χάισμιθ (για να αναφέρω τις δύο νομίζω πιο εμβληματικές φιγούρες του είδους, και τόσο διαφορετικές μεταξύ τους), στις μέρες μας εμφανίζονται ολοένα και περισσότερες γυναίκες συγγραφείς, και μάλιστα πολλές κάνουν μεγάλες επιτυχίες. Δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ανδροκρατούμενο είδος, σωστά; Ή κάνω λάθος;

ΤΖ.Κ.: Όχι, αλλά οι γυναίκες γράφουν σαν… γυναίκες. Όχι ότι γράφουν άσχημα, αλλά… άλλη ματιά. Και κάτι ανατρεπτικό, πολλές απ’ αυτές —όπως και πολλοί άλλοι συγγραφείς— δεν γράφουν «αστυνομικό» μυθιστόρημα. Να μηN τα μπερδεύουμε. Η Agatha Christie, λόγου χάρη, δεν έγραφε «αστυνομικά μυθιστορήματα». Τα περισσότερα έργα της ήσαν mysteries (ιστορίες μυστηρίου) ή detective stories (δεν μεταφράζεται), δεδομένου ότι ο ήρωάς της Hercule Poirot ήταν ιδιωτικός ντετέκτιβ που αναλάμβανε υποθέσεις επί πληρωμή.

Κ.Α.: Διαβάζετε βιβλία της σύγχρονης παραγωγής στο εξωτερικό; Στην Ελλάδα μεταφράζονται πάρα πολλά πλέον. Έχετε ξεχωρίσει κάποιους συγγραφείς από τους νεότερους;

ΤΖ.Κ.: Είναι σαν να ζητάς από Εβραίο να διαβάσει το… Κοράνι. Δεν μπορώ να τα διαβάσω. Με τρομάζει το… πάχος τους και με κουράζουν οι ατέλειωτες περιγραφές των προσωπικών προβλημάτων των ηρώων τους, ασθένεια που έχουν κολλήσει και οι νεόκοποι δικοί μας. Κατεβατά ολόκληρα πριν καν μπουν στο ψητό — το θέμα που θα κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Μετά, εγώ γεννήθηκα, ανατράφηκα και ζω ακόμα με τους πρωτοπόρους, απ’ όπου και διδάχτηκα την τέχνη τού γράφειν. Τους πρωτοπόρους που, με δυο κουβέντες, λίγη κίνηση και λίγο διάλογο, έστηναν τον χαρακτήρα και δεν χρειαζόταν να περιγράψουν ακόμα και τι νούμερο εσώρουχο φορούσε.

Κ.Α.: Ποιοι είναι οι πέντε πιο αγαπημένοι σας συγγραφείς του είδους;

ΤΖ.Κ.: Dashiell Hammett, Erle Stanley Gardner, Rex Stout, Mickey Spillane, Richard S. Prather.

Κ.Α.: Ο καλύτερος «κλασικός» Έλληνας;

ΤΖ.Κ.: No comment.

Κ.Α.: Υπάρχει παράλληλη άνθηση και στη συγγραφή αστυνομικών από νέους Έλληνες συγγραφείς. Πώς το μεταφράζετε αυτό; Όλοι ξέραμε και διαβάζαμε, αναφορικά με τους Έλληνες πάντα, δύο, τρεις, άντε τέσσερις συγγραφείς του είδους. Σήμερα υπάρχουν μάλλον αρκετοί, με έναν ή δύο τίτλους στο ενεργητικό τους. Γίνονται σεμινάρια δημιουργικής γραφής για το genre, γενικώς υπάρχει μεγάλη κίνηση, αλλά και ενδιαφέρον —υποθέτω— των εκδοτικών οίκων.

ΤΖ.Κ.: Αυτό είναι αλήθεια. Έχουν… εμφανιστεί πολλοί. Δεν θέλω να ασκήσω κριτική σε κανέναν, όμως, δεδομένου ότι εγώ είμαι… από άλλο πλανήτη.

Κ.Α.: Σας ξέρουν οι νέοι Έλληνες συγγραφείς Αστυνομικής Λογοτεχνίας; Σας μνημονεύουν; Ξέρουν τα περιοδικά σας; Έρχονται σε επαφή μαζί σας, μοιράζονται εντυπώσεις, αναμνήσεις κλπ. από την ανάγνωση των ηρώων, των ειδών, των διηγημάτων και των μυθιστορημάτων που συστήσατε στο κοινό εδώ;

ΤΖ.Κ.: Είστε εντελώς… απληροφόρητος. Είμαι στη μαύρη λίστα από τα γεννοφάσκια μου επειδή δεν μπήκα ποτέ στο Σύστημα. Έγραψα και σκηνοθέτησα επεισόδιο-πιλότο για μια σειρά τηλεοπτικών ιστοριών, και ο σταθμός την πρόβαλλε ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ. Και όχι μόνο αυτό, αλλά μου κατάσχεσαν τα υπόλοιπα σενάρια (23 τον αριθμό) που είχα παραδώσει και τα σκηνοθέτησε κάποιος άλλος, άσχετος εντελώς με το θέμα. Πριν από κάμποσα χρόνια, το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ δημοσίευσε ρεπορτάζ με τίτλο «Συγγραφείς που έθαψε το ΠΑΣΟΚ» και τ’ όνομά μου φιγουράριζε πρώτο-πρώτο. Και τώρα πολλοί από τους αυτάρεσκα αυτοαποκαλούμενους «συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας» γράφουν άρθρα και δοκίμια, ή οργανώνουν σεμινάρια για το αστυνομικό μυθιστόρημα στην Ελλάδα, ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ. Είναι ολόκληρη ιστορία… Πάντως, οι «εκτός συστήματος» με έχουν γεμίσει αγάπη που αγγίζει το όριο της λατρείας.

Κ.Α.: Θέλετε να δώσετε μερικές συμβουλές στους επίδοξους συγγραφείς αστυνομικών; Ποιοι είναι, ας πούμε, οι πέντε κυριότεροι «κανόνες» που πρέπει να έχουν κατά νουν; Ή, τι πρέπει να αποφεύγουν;

ΤΖ.Κ.: Δύο είναι οι βασικοί κανόνες: δομή και ιστορία. Να δίνουν μεγαλύτερη σημασία στη δομή και τον ρεαλισμό της ιστορίας που αφηγούνται, να μένουν στην ιστορία και να μην παρασύρονται σε απέραντες περιγραφές που τις θεωρούν «λογοτεχνία». Στο συγκεκριμένο είδος, προσφέρεται το «λακωνίζειν» με τη σωστή και οικονομική επιλογή λέξεων.

Κ.Α.: Noir ή hardboiled;

ΤΖ.Κ.: Hardboiled είναι ό,τι έχω γράψει μέχρι σήμερα. Αυτό που έμαθα από τα πρώτα μου βήματα. Τέτοιο είναι και το ΙΝΤΡΙΓΚΑ ΣΤΟ ΙΟΝΙΟ. Noir (περίπου) ήταν το προηγούμενο βιβλίο μου, ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΛΗΜΜΑ, όπως noir είναι κι αυτό που γράφω τώρα. Noir έκανα στις τηλεταινίες που έγραψα και σκηνοθέτησα για λογαριασμό της ΕΡΤ, σταματώντας στην πέμπτη επειδή μου έκλεισαν τη στρόφιγγα της χρηματοδοτήσεως. Με την ευκαιρία, όλη μου η τηλεοπτική δουλειά είναι αναρτημένη στο YouTube και οι θιασώτες του είδους μπορούν να τη δουν εκεί.

Κ.Α.: Σασπένς ή δράση; Ατμόσφαιρα ή χαρακτήρες;

ΤΖ.Κ.: Λίγο κι από τα δύο. Ουκ εν τω πολλώ το ευ…

Κ.Α.: Ονειρεύεστε ένα καινούργιο περιοδικό; Αν η αγορά, με τα γενικότερα προβλήματά της, δεν θα μπορούσε να το υποστηρίξει, θα μπορούσε, πιστεύετε, να ήταν αν μη τι άλλο διαδικτυακό; Θα μπορούσε να λειτουργήσει και σαν φυτώριο νέων συγγραφέων;

ΤΖ.Κ.: Αν δεν ονειρευόμουν, θα είχα… αποδημήσει εις Κύριον! Προσπάθησα κι εξακολουθώ να προσπαθώ. Ανάρτησα τη «ΜΑΣΚΑ του Τζίμμυ Κορίνη» στο διαδίκτυο (www.maska.gr), αλλά δεν έγινε τίποτα. Ο «μασκόφιλος» θέλει να πιάσει στα χέρια του χαρτί.

Κ.Α.: Πείτε μας δύο λόγια για την υπόθεση του νέου σας βιβλίου.

ΤΖ.Κ.: Όταν πράκτορες της CIA συγκρούονται στο Ιόνιο με μια συμμορία που προσπαθεί να προωθήσει ένα ύποπτο φορτίο στην Συρία, ένας μικροκακοποιός βρίσκεται αναπάντεχα μ’ έναν φόνο στην πλάτη του και μια μοναδική ευκαιρία να διεκδικήσει λύτρα για να το επιστρέψει στον νόμιμο ιδιοκτήτη του, μια όμορφη δεκαεπτάχρονη κοπέλα αγνοεί τη σοφή ρήση «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες», πέφτει θύμα της γοητείας του και βρίσκεται μπλεγμένη σε μια απίστευτη περιπέτεια, μια μητέρα ζει ώρες αγωνίας διαπιστώνοντας ότι η κόρη της κάνει το ίδιο σφάλμα που είχε κάνει κι εκείνη στην ίδια ηλικία, κι ένας σκληροτράχηλος και κυνικός δημοσιογράφος παίζει κορόνα-γράμματα την καριέρα του, αλλά και την ίδια του την υπόσταση, προκειμένου να σώσει από θανάσιμο κίνδυνο το νέο θηλυκό που έχει μπει στη ζωή του, να παραδώσει στη δικαιοσύνη μια ομάδα αδίστακτων κακοποιών και να αποκαταστήσει μια μεγάλη αδικία που, άθελά του, είχε διαπράξει στο παρελθόν.

Κ.Α.: Θα υπάρξει και συνέχεια; Με τους ίδιους ήρωες; Θα μπορούσε να εξελιχθεί σαν σειρά, κάτι διόλου ασυνήθιστο —και ασφαλώς ευπρόσδεκτο— στην Αστυνομική Λογοτεχνία;

ΤΖ.Κ.: Με τον συγκεκριμένο, όχι. Ήταν υπόθεση one off. Ξαναμπαίνει στο παιχνίδι ο Πλάτων Καρτέσης, πρωταγωνιστής του βιβλίου ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΛΗΜΜΑ, ο αρχικός μου ήρωας, δηλαδή, πρωταγωνιστής του πρώτου μου μυθιστορήματος που δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό ΦΑΝΤΑΣΙΑ —κάποτε!— κι ανάλογα με την επιτυχία θα αποτελέσει σειρά.

Κ.Α.: Σας ευχαριστώ θερμά, και εύχομαι κάθε επιτυχία.

ΤΖ.Κ.: Ευχαριστώ και για την ευχή, αλλά και για το ότι πήρατε συνέντευξη από το ταπεινό μου άτομο!