Επιγραφές και μάρμαρα

Πριν από λίγες ημέρες, έτυχε να πάω μαζί με κάτι φίλους που επισκέπτονταν την Πόλη στο ρωμαίικο νεκροταφείο που βρίσκεται στα Ταταύλα. Γενικώς τα νεκροταφεία, εκτός από τόπος πόνου αλλά και ανακούφισης για πολλούς (ακόμη θυμάμαι την είδηση που είχα διαβάσει στην εφημερίδα πριν πολλά χρόνια, όπου ένας τύπος χόρευε πάνω από τον τάφο της πεθεράς του το «Απαλλάχτηκα από σένα» της Ρίτας Σακελλαρίου), είναι και μέρος ανασύνθεσης, ανασυγκρότησης του παλαιού και αντιπαραβολής του με το νέο.

Στο νεκροταφείο λοιπόν βρήκαμε τους τάφους των αδερφών Μπατζανών, μουσικών με μεγάλη καριέρα εδώ στην Πόλη, φτιάξαμε τα κομμάτια του παζλ της ζωής ξακουστών ντόπιων οικογενειών, είδαμε ενδιαφέρουσες αναθηματικές πλάκες και γλυπτά, κάναμε τη θλιβερή διαπίστωση ότι στις αρχές του 20ού αιώνα οι άνθρωποι πέθαιναν νέοι, και είχαμε και έναν ιδιότυπο διαγωνισμό για τον πιο παλιό τάφο (όπως αυτός που φαίνεται στη φωτογραφία παραπάνω, την οποία έβγαλε και μου παραχώρησε ο φίλος Λάμπρος Λιάβας που ήταν μαζί).

Το να επισκέπτεσαι ένα νεκροταφείο κοντά στις ημέρες της αλλαγής του χρόνου έχει ευεργετικές ιδιότητες. Πρώτ’ απ’ όλα, βάζει το μυαλό σου σε μια σειρά, αντιλαμβάνεσαι τη θέση σου στο σύμπαν και δεν παρασύρεσαι από το γκλάμουρ που τυχόν υπάρχει γύρω σου αυτές τις γιορτινές μέρες. Κοντολογίς, η προσγείωση στην πραγματικότητα κρίνεται ως απαραίτητη και πρέπει να συμβαίνει όσο πιο συχνά γίνεται. Κατά δεύτερον, λειτουργεί κατευναστικά στο θυμικό και σε κάνει, εμένα τουλάχιστον, να θέλω να προσπαθήσω ακόμη περισσότερο, να αδράξω κάθε ημέρα που έρχεται και να κάνω όσο περισσότερα μπορούν να γίνουν μέσα στις 24 ώρες της.

Στον ωραίο περίπατό μας στο νεκροταφείο, είχαμε για ξεναγό τον κύριο Πλούτωνα (ταιριαστό όνομα για να εργάζεται στο νεκροταφείο!), έναν κάπως ηλικιωμένο Ρωμιό που το έλεγαν τα κότσια του. Ο κύριος Πλούτωνας στα νιάτα του ήταν λογιστής και κάποια στιγμή βγήκε στη σύνταξη. Αλλά του άρεσε να δουλεύει, οπότε βρήκε αυτό το πόστο και έρχεται και απασχολείται κάποιες ώρες κάθε ημέρα. Με τα σπινθηροβόλα γαλάζια μάτια του, μας είπε καναδυό ιστορίες όπως πηγαίναμε γύρω-γύρω στους τάφους. Είμαι σίγουρος ότι, αν καθόμασταν κι άλλο, θα μας έλεγε πολλές ακόμη. Αστείρευτη πηγή!

Με τα πολλά, καταλήξαμε σε ένα ταβερνάκι λίγο πιο πάνω, που το έχει μια Αρμένισσα από το Ντιγιαρμπακίρ (ναι, υπάρχουν και τέτοιες). Εκεί είχαμε την ομόφωνη συμφωνία για τον παλαιότερο τάφο βάζοντας ως μέτρο το πότε είχε γεννηθεί αυτός που ήταν μέσα. Το βραβείο κέρδισε ένας τάφος στον περίβολο του Αγίου Δημητρίου, της εκκλησίας απέναντι από τον αθλητικό όμιλο Ταταούλων, όπου ο ιδιοκτήτης —ονόματι Κάλφας— ήταν γεννημένος το 1759. Μακάβριος διαγωνισμός για κάποιους; Ίσως γι’ αυτούς που πιστεύουν στη μετά θάνατον ζωή — αλλά όχι μόνο. Άσε δε που ο Κάλφας έζησε μέχρι τα 99: πέθανε το 1858. Το ευχαριστήθηκε.

Αυτά τα ολίγα για τα νεκροταφεία μας, εδώ. Κατά τα άλλα, ελπίζω το 2016 να είναι καλύτερο από το 2015, να αλλάξουν όλα όσα μας ταλαιπωρούν και περιορίζουν τις ελευθερίες τις δικές μας αλλά και των γύρω μας. Αν και, μεταξύ μας, τα πράγματα δεν ξεκίνησαν καλά. Βλέπετε, το να βάζεις τον Χίτλερ και το πολιτειακό σύστημα στην ίδια φράση μάλλον υποδηλώνει άλλες, υφέρπουσες καταστάσεις, καταρχάς ψυχιατρικού χαρακτήρα και μετά όλων των άλλων. Για να δούμε…