Επικίνδυνα επαγγέλματα

Τα κτίρια στη Πόλη, κατά κανόνα, δεν έχουν μπαλκόνια. Από την άλλη, έχουν ψηλές τζαμαρίες που με κάποιο τρόπο πρέπει να καθαριστούν. Η εικόνα που βλέπετε παραπάνω απεικονίζει έναν κύριο που χωρίς καμία προστασία βγαίνει μισός έξω από στο περβάζι για να καθαρίσει τέτοιου είδους παράθυρα. Αυτό που βλέπετε γίνεται στην εσωτερική αυλή του πανεπιστημίου όπου εργάζομαι και δεν κάνει σε κανέναν εντύπωση, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που θα δείτε κυρίες που καθαρίζουν σπίτια να κρέμονται έξω από παράθυρα στον τέταρτο όροφο για να τα κάνουν ν’ αστράφτουν. Αντί λοιπόν η πολυκατοικία να φέρνει κάθε τόσο ένα συνεργείο με αναβατόριο από την έξω πλευρά για να καθαρίσει τα τζάμια, αυτό το κάνουν είτε οι κυρίες που καθαρίζουν σπίτια είτε οι οικοδέσποινες (δεν έχει τύχει να δω ποτέ τον σύζυγο να το κάνει), ενώ σε κτίρια όπως το πανεπιστήμιο το κάνουν τα συνεργεία καθαρισμών.

Η Τουρκία είναι η χώρα που κατέχει τη θλιβερή πρωτιά σε εργατικά ατυχήματα στην Ευρώπη και, όπως έγινε γνωστό πρόσφατα, την τρίτη θέση παγκοσμίως. Αφορμή για να μάθω για το πρόβλημα ήταν το περσινό ατύχημα στο ορυχείο της Σόμα, όπου 282 ανθρακωρύχοι έχασαν τη ζωή τους λόγω της πλημμελούς διατήρησης κάποιων στοιχειωδών κανόνων ασφαλείας που ισχύουν παγκοσμίως όπου υπάρχουν παρόμοια ορυχεία. Μάλιστα, η κυβέρνηση αρνήθηκε (!) τη σύσταση επιτροπής για να τεθούν κάποια στάνταρ ασφάλειας και για επικαιροποίηση των νόμων που διέπουν εργασίες όπως αυτές στα ορυχεία.

Ταυτόχρονα όμως με το παραπάνω, διαπιστώνω και μια εντυπωσιακή άγνοια κινδύνου ανάμεσα σε διάφορους επαγγελματίες, με τους οδηγούς λεωφορείων, ταξί και ντολμούς να κατέχουν εδώ την πρωτιά. Βασικά πρόκειται για τύπους που τους έχουν δώσει ένα τιμόνι και σβουράνε στους δρόμους — κι όποιον πάρει ο Χάρος. Στην Πόλη έχω δει λεωφορείο να πηγαίνει στην αριστερή λωρίδα και να αγνοεί τη στάση όπου περίμεναν άνθρωποι, απλά γιατί, όπως τουλάχιστον εικάζω, ο οδηγός δεν είχε όρεξη να περιμένει στη δεξιά λωρίδα για να αποβιβάσει και να επιβιβάσει. Μια ηλίθια νοοτροπία που συχνά-πυκνά κοστίζει ανθρώπινες ζωές.

Πολλές φορές έχω την εντύπωση ότι απλά δεν τους νοιάζει, ότι έτσι το έμαθαν και τους φαίνεται λογικό να το κάνουν. Από την άλλη, είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι θεωρούν κάτι τέτοιο σαν μέρος της δουλειάς τους, να κάνουν δηλαδή τους ζογκλέρ, και δεν είναι μόνο η πίεση του αφεντικού και της έλλειψης οποιασδήποτε νοοτροπίας ασφάλειας στην εργασία. Έτσι έμαθαν, έτσι βλέπουν, έτσι κάνουν. Ειλικρινά δεν ξέρω.

Ταξιτζήδες που τρέχουν σαν παλαβοί, δίχως φαινομενικά να τους ενδιαφέρει αν καταστρέψουν το αυτοκίνητό τους, το εργαλείο δουλειάς τους δηλαδή, σε ένα ατύχημα, λες και είναι τύποι που θέλουν να κάνουν επίδειξη των δυνατοτήτων τους για να συγκινήσουν το έτερον ήμισυ μετά από ενάμισι μπουκάλι βόλτα στην παραλιακή. Φυσικά πρόκειται για έλλειμμα παιδείας, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ο δυτικός κόσμος, με τα στραβά του και τα ανάποδά του, έχει θέσει την ανθρώπινη ζωή σε πολύ υψηλότερα στάνταρ. Επίσης, είναι μία νοοτροπία ωχαδερφισμού και κακώς εννοούμενης ανεμελιάς, όπου οι άνθρωποι νομίζουν είτε ότι είναι άτρωτοι είτε ότι «σιγά τώρα, μωρέ».

Τέλος, αν θέλουμε να το επεκτείνουμε κι άλλο, είναι μία μοιρολατρία του ίνσαλλαχ, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, λες και μια αναπότρεπτη μοίρα ακολουθεί εκείνους που τρέχουν με διακόσια στους δρόμους και ήταν το κακό το ριζικό τους που σκοτώθηκαν — και όχι ότι βάζεις ένα Φίατ να φτάσει στα όριά του μαζί με καμιά χιλιάδα άλλους μουρλούς που κάνουν το ίδιο, κι όλα αυτά στον ίδιο χώρο.

Άντε να δούμε αν θα τη βγάλουμε καθαρή.