État d’urgence

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου, 22:00. Τελειώνει η παράσταση της Trisha Brown και φεύγω από το Palais Chaillot. Ο Guillaume με sms με ρωτάει αν ξεκίνησα να επιστρέφω. Δεν το κάνει συνήθως, σκέφτομαι, ναι, έρχομαι. Είμαι στο Mετρό στη γραμμή 6, από Trocadéro προς Daumesnil. Η γραμμή 6 είναι η μόνη που διασχίζει το Παρίσι στην επιφάνεια, που σημαίνει ότι έχω ίντερνετ. Πέφτω σε μια είδηση, «fusillade» σε ένα μπαρ στο 11ο διαμέρισμα. Σκέφτομαι ότι πιθανώς είναι ξεκαθάρισμα λογαριασμών, δεν δίνω σημασία. Ξαφνικά βλέπω στο Facebook κάποιον που μιλάει για επεισόδια στο Παρίσι, ανοίγω ειδησεογραφικά σάιτ, υπάρχουν διαφορετικά σημεία με πυροβολισμούς και εκρήξεις, καταλαβαίνω ότι πρόκειται για τρομοκρατικό χτύπημα.

Στο μεγάφωνο αναγγέλλουν ότι η αστυνομία έδωσε εντολή να κλείσουν οι σταθμοί République και Filles du Calvaire. Οι άνθρωποι μιλάνε χαμηλόφωνα, στους δρόμους ησυχία, μερικές φορές ακούγονται δυνατά σειρήνες. Δεν φοβάμαι ακριβώς, δεν πιστεύω ότι θα πέσω πάνω σε επίθεση, αλλά είμαι σε εγρήγορση. Κοιτάω σε ποιο σημείο θα πέσω κάτω αν συμβεί κάτι, παρατηρώ εξεταστικά όσους μπαίνουν στο Μετρό, κάποιοι με τα χέρια στις τσέπες, ρίχνω το βλέμμα στις τσέπες να δω τι μπορεί να έχουν μέσα.

Φτάνω στη στάση μου, πρέπει να περπατήσω δεκαπέντε λεπτά για το σπίτι αλλά δεν είμαι κοντά στα γεγονότα, το Saint Maurice είναι ένα ήσυχο προάστιο κοντά στο 12ο διαμέρισμα. Σκέφτομαι ότι είναι εβραϊκό προάστιο, θυμάμαι τα γεγονότα του Γενάρη στο κοσέρ σουπερμάρκετ της Vincennes, περπατάω πιο γρήγορα, κοιτάω γύρω και πίσω μου.

Όταν φτάνω σπίτι, είμαι ταραγμένη αλλά ασφαλής — τελείωσε. Βλέπω στην τηλεόραση τι συμβαίνει, κάποιος λέει σε ένα δημοσιογράφο ότι βλέπει συχνά πτώματα γιατί δουλεύει σε νεκροτομείο αλλά τέτοιο μακελειό δεν έχει ξαναδει και αρχίζει να κλαίει. Μια γυναίκα λέει ότι κρύφτηκε κάτω από ένα πτώμα όσην ώρα συνέχιζαν να πυροβολούν, την είδαν και την πυροβόλησαν στον αστράγαλο. Οι σειρήνες δεν σταματάνε, κοντά στο σπίτι μας υπάρχει αστυνομικό τμήμα και νοσοκομείο. Βλέπω το βίντεο με τις επιθέσεις στη rue Charonne και καταλαβαίνω τι σημαίνει επίθεση, το σοκ είναι μεγάλο, συνειδητοποιώ, τίποτα, τίποτα δεν τελείωσε, είμαστε σε πόλεμο.

Ο Guillaume μού λέει ότι θα χρειαστεί να πάρει ηρεμιστικό για να κοιμηθεί. Τον ρωτάω γιατί, μου λέει: « Το έχεις συνειδητοποιήσει ότι τα χτυπήματα έγιναν εκεί όπου ζούμε;»

Το πρωί είμαστε σοκαρισμένοι, ο καθένας τα δικά του συμπτώματα. Συνειδητοποιούμε ότι ο Άρης μάς καλεί αδιάκοπα, εδώ και πολλή ώρα. Παίρνουμε την απόφαση να κάνουμε ό,τι συνήθως τα Σάββατα πρωί. Καθαριότητα, ψώνια στο σουπερμάρκετ, ανάλαφρη διάθεση και λογοπαίγνια. Οι δρόμοι άδειοι, το état d’urgence σημαίνει ακριβώς αυτό: να περιορίσουμε τις μετακινήσεις, να μείνουμε στο σπίτι. Χωρίς αμφιβολία επειδή φοβούνται νέο χτύπημα. Οι υπαίθριες αγορές κλειστές. Φτάνουμε στο εμπορικό κέντρο, κάποια μαγαζιά κλειστά, έλεγχος στις εισόδους, αστυνομία ψάχνει τους αποθηκευτικούς χώρους εστιατορίων, το σουπερμάρκετ άδειο. Η ταμίας μάς λέει ότι ο κόσμος χρειάζεται χρόνο για να σκεφτεί τι έγινε, θα αρχίσουν να έρχονται αργότερα.

Δεν έχουν απαντήσει ακόμα όλοι οι φίλοι και συνάδελφοι αν είναι καλά.

Δεν μου περνάει από το μυαλό να αναλύσω τις πολιτικές διαστάσεις του γεγονότος, όχι γιατί οι αναλύσεις δεν είναι επίκαιρες ή σημαντικές, αλλά γιατί, όταν τίθεται το ζήτημα της ζωής και του θανάτου στην διπλανή σου πόρτα, η αντίδραση είναι αυτόματα κυτταρική:

Ψάχνεις να προστατεύσεις τη ζωή ή πονάς γι’ αυτή που χαθηκε· μετά έρχονται οι σκέψεις.