Etoile manquante

Μετά τα γεγονότα αποφεύγω την επικαιρότητα στο Παρίσι. Δεν έχω πάει να δω στη République τη διαδήλωση των παπουτσιών, ούτε τα λουλούδια που είχαν αφήσει στη μνήμη των θυμάτων του τρομοκρατικού χτυπήματος. Δεν ήθελα να θυμάμαι ότι στο καφέ του Bataclan πήγαινα σε δέκα λεπτά με τα πόδια όταν έμενα στο Marais. Στη Rue de la Fontaine-au-roi έμενε παλιά ένας φίλος και πήγαινα συχνά, ενώ πολλές φορές είχα βρεθεί στα καφέ και στα εστιατόρια της Rue de Charonne. Τα τελευταία χρόνια δεν συχνάζω σε εκείνες τις περιοχές έτσι κι αλλιώς, αλλά η ανάγκη της συναισθηματικής αναδόμησης μετά τα γεγονότα με οδηγούσε σε μέρη ουδέτερα, που μου παρέχουν την εικόνα της κανονικότητας.

Βροχερή μέρα σήμερα, από αυτές που με ομπρέλα γίνεσαι μούσκεμα μέχρι το πετσί, κι εγώ πηγαίνω στο BHV για μικροψώνια και για να βολτάρω, ίσως, στο Μαρέ. Αφού τελείωσα τις αγορές, σκέφτομαι να πιω έναν καφέ μόνη κάπου, πράγμα που έχω να κάνω πολλά χρόνια. Δεν μου αρέσουν και πολύ, πια, τα καφέ στο Μαρέ, σκέφτομαι λίγο, θυμάμαι την Etoile manquante, που παλιά ήταν στέκι, και χαμογελάω με το εύρημα: Etoile manquante = το αστέρι που λείπει, κι όλοι έχουμε αυτές τις μέρες στο μυαλό μας την απώλεια του Μπόουι.

Το καφέ βρίσκεται στο σταυροδρόμι Vieille du Temple και Sainte Croix de la Bretonnerie, πράγμα που σημαίνει ότι από τα έξω τραπεζάκια παρακολουθείς όλη την κίνηση στους βασικούς δρόμους του Μαρέ και στο πολύ ενδιαφέρον βιβλιοπωλείο Les mots à la bouche. Στο εσωτερικό του καφέ είμαι μόνη, και βάζει Rolling Stones, Nirvana και Beatles. Έξω βρέχει και δεν έχει καθόλου κίνηση, το μυαλό μου τρέχει στην επικαιρότητα, στον θάνατο του Μπόουι, στα θέματα με τους μουσουλμάνους και τη θρησκεία γενικά, και κάπως τα δύο συνδέονται στο μυαλό μου.

Πολλοί άθεοι ρωτάνε συχνά πώς γίνεται τόσος κόσμος να πιστεύει στον Θεό. Εννοούν ανθρώπους που γνωρίζουν και διαπρέπουν στις επιστήμες αλλά και γενικά, δεν μπορούν να εξηγήσουν πώς γίνεται, με την πρόοδο της επιστήμης, κάποιος να πιστεύει σε κάτι «μη ορθολογικό». όπως λένε. Δεν υπάρχει σύνδεση, κατά τη γνώμη μου, ανάμεσα στη νοητική λειτουργία και στην ανάγκη για «πνευματικότητα». Όπως δεν υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στη συναισθηματική υπόσταση του ανθρώπου και Στη νοητική λειτουργία. Δεν θα ρωτούσαμε ποτέ γιατί κάποιος αγαπάει για παράδειγμα, αφού γενικά δεν είναι «βλάκας». Θυμάμαι, διάβασα ότι η Ιμάν έγραψε ένα μήνυμα, στο οποίο μιλάει για την ύπαρξη του Θεού αμέσως μόλις ο σύντροφός της απεβίωσε. Η πίστη στον Θεό νομίζω ότι απαντά σε ερωτήματα που έχουν να κάνουν με την ύπαρξη, τη θέση και την πορεία του ανθρώπου στη ζωή, στην ανάγκη να δοθεί ένα νόημα σε όλα αυτά και μια παρηγοριά αντάμωσης. Δεν ανταγωνίζονται αυτές οι ανάγκες τις νοητικές ικανότητες, υπάρχουν παράλληλα με αυτές. Είναι κοινή παρηγοριά των ημερών άλλωστε, καλλιτέχνες και επιστήμονες να φαντάζονται τον Ντέιβιντ Μπόουι να κοιτάει τη Γη από κάπου στο διάστημα.

Ο καιρός είναι βαρύς και τα σύννεφα σκοτεινά, τελειώνω τον καφέ μου και φεύγω.

Λίγα μέτρα πριν φτάσω και κατέβω στο μετρό, βγήκε ήλιος. Μια ειρωνεία που συμβαίνει συχνά και που μας κάνει συνήθως τουλάχιστον να χαμογελάμε.