#fireGinaCarano

P
Νικόλας Μολφέτας

#fireGinaCarano

Η είδηση της διακοπής συνεργασίας της Lucasfilm με την ηθοποιό Gina Carano, που πρωταγωνίστησε στη σειρά Mandalorian, δεν είναι τόσο εύκολο θέμα όσο φαίνεται να πιστεύουν και τα δύο στρατόπεδα της σχετικής αντιπαράθεσης που προέκυψε. Παρόλο που έγινε για σοβαρό λόγο, υπάρχουν κάποιες προεκτάσεις του θέματος —ειδικά υπό το φως νέων στοιχείων— που θέτουν ενδιαφέροντα ερωτήματα.

Το θέμα προέκυψε από ένα τουίτ της Carano, όπου εξίσωνε το υποκινούμενο (από τους Ναζί) μίσος των Γερμανών προς τους Εβραίους στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με το σημερινό μίσος για όσους έχουν διαφορετικές πολιτικές απόψεις (υπονοώντας ότι οι Ρεπουμπλικανοί υφίστανται αντίστοιχο διωγμό, με ευθύνη των Δημοκρατικών που είναι τώρα στην εξουσία). Παρόλο που σε πολλούς αυτό ίσως δεν ακούγεται «αντισημιτικό» (άλλωστε δεν αρνήθηκε το Ολοκαύτωμα, ούτε είπε κάτι αρνητικό για τους Εβραίους), στην πραγματικότητα είναι κλασική περίπτωση «Holocaust trivialization», ευτελισμού δηλαδή των όσων φρικτών συνέβησαν στο Ολοκαύτωμα μέσω του παραλληλισμού με καταστάσεις απείρως μικρότερου μεγέθους σήμερα. Είναι κάτι που γενικά θεωρείται απολύτως κατακριτέο, και έτσι ξεκίνησε κύμα αντιδράσεων με το hashtag #fireGinaCarano, που κατέληξε στην απόλυσή της.

Δεν ξέρουμε αν έγινε προσπάθεια από τη Lucasfilm να προσεγγίσει την Carano για να ανασκευάσει (το τουίτ κατέβηκε, αλλά χωρίς άλλες δηλώσεις), ακούγεται όμως ότι ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, καθώς τους προηγούμενους μήνες η Carano είχε και πάλι προκαλέσει αντιδράσεις με αναρτήσεις της, όπως μία υπέρ της θεωρίας Τραμπ για υποτιθέμενη νοθεία στις εκλογές, και άλλη μία κατά της χρήσης μάσκας για την πανδημία. Είχε επίσης αλλάξει την προσφώνησή της στο Twitter σε «boop/bop/beep», κοροϊδεύοντας έτσι τους τρανς και όσους τούς υποστηρίζουν βάζοντας «(he/him)» ή «(she/her)» δίπλα στο όνομά τους. Παλιότερα είχε υποστηρίξει τις θεωρίες συνωμοσίας Pizzagate και Wayfair, που ήταν τα πρώτα στάδια του QΑnon.

Το άλλο που βγήκε τώρα στην επιφάνεια και περιπλέκει τα πράγματα είναι ότι αντίστοιχο τουίτ παραλληλισμού με το Ολοκαύτωμα είχε κάνει το 2018 και ο Pedro Pascal, ο κύριος πρωταγωνιστής του Mandalorian, κατακρίνοντας την πολιτική Τραμπ να φυλακίζει τα παιδιά μεταναστών χωριστά από τους γονείς τους, στα σύνορα με το Μεξικό. Η συντηρητική πτέρυγα του Twitter θέτει τώρα το εύλογο ερώτημα γιατί η Lucasfilm έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά, αφού δεν τέθηκε ποτέ θέμα απόλυσης του Pascal. Στην καλύτερη περίπτωση η απάντηση είναι ότι η εταιρία δεν είχε αντιληφθεί το θέμα καθώς δεν είχε γίνει θόρυβος τότε (θα φανεί από την αντίδρασή τους τώρα αν αυτός ήταν ο λόγος), είναι όμως πολύ λογικό να υποθέσουμε ότι εδώ παίζουν ρόλο οι πολιτικές απόψεις του Pascal, που συμφωνούν με την τωρινή γραμμή της Disney, στην οποία ανήκει και η Lucasfilm.

Και εδώ φτάνουμε στο ζητούμενο: με ποια κριτήρια μπορεί μια ιδιωτική εταιρία να επιλέγει ποιους θα προσλαμβάνει και ποιους θα απολύει; Στο ένα άκρο, θα δεχόμασταν άραγε να γίνεται διαχωρισμός βάσει πολιτικών πεποιθήσεων — με προσκόμιση πιστοποιητικού φρονημάτων, για να μην ξεχνιόμαστε; Π.χ., η Disney να προσλαμβάνει μόνο Δημοκρατικούς, η Exxon μόνο Ρεπουμπλικάνους, κ.ο.κ.; Στο άλλο άκρο, θα δεχόμασταν μια εταιρία να μην μπορεί να θέσει κάποιες βασικές αξίες ως θεμέλια της οργανωσιακής κουλτούρας της; Π.χ., να μπορεί να αποκλείει άτομα που έχουν δεδηλωμένες απόψεις για την ανωτερότητα της λευκής φυλής ή την κατωτερότητα των γυναικών;

Η εύκολη απάντηση και στις δύο ερωτήσεις είναι «όχι», κάτι που απλά φέρνει την τρίτη: Πώς ξεχωρίζουμε τις «αξίες» από τις «πολιτικές πεποιθήσεις»; Είναι δείγμα πολιτικών πεποιθήσεων το να λες, «Πιστεύω ότι στις εκλογές του Νοεμβρίου έγινε νοθεία και ότι ο κορονοϊός δεν υπάρχει»; Κοιτάζοντάς το ψυχρά, όχι — αλλά στατιστικά ξέρουμε ότι σχεδόν σίγουρα είσαι Ρεπουμπλικανός. Έρχεται σε αντίθεση με κάποιες αξίες που θα μπορούσε να έχει η Disney, ή κάποια άλλη εταιρία; Δύσκολο να τεκμηριωθεί άμεσα, μα όλοι ξέρουμε πως, αν τα πιστεύεις αυτά, μάλλον είσαι ψεκασμένος και σύντομα θα ξεφύγεις σε χειρότερα.

Κι ένα τελευταίο ερώτημα: Ας υποθέσουμε πως η Carano δεν θεωρούσε ότι το τουίτ της ήταν προσβλητικό προς τους Εβραίους και ότι η Lucasfilm δεν μπήκε στον κόπο να μιλήσει μαζί της, αλλά την απέλυσε με συνοπτικές διαδικασίες, κρίνοντας από τις προηγούμενες αναρτήσεις της που έδειχναν (έμμεσα όμως) πολιτική συνάφεια με τον χώρο του αντισημιτισμού. Θα ήταν αποδεκτή μια τέτοια απόφαση, που θολώνει τελείως το όριο ανάμεσα στις πολιτικές απόψεις και τις αξίες;

ΥΓ: Μια ενδιαφέρουσα ειρωνεία της Ιστορίας είναι ότι την εποχή του Μακαρθισμού (δεκαετίες του ’40 και του ’50) ο Γουόλτ Ντίσνεϊ ήταν ανοιχτά από τους υποστηρικτές της «μαύρης λίστας» του Χόλιγουντ και της «εκκαθάρισης» όσων ήταν ύποπτοι για κομουνιστική δράση (συχνά απλά επειδή είχαν κάνει προσπάθειες να συνδικαλιστούν). Η εταιρία δηλαδή κατηγορείται πλέον —δικαίως ή αδίκως— για εκκαθαρίσεις με «δεξιό πρόσημο» στο παρελθόν, και για αντίστοιχες με «αριστερό πρόσημο» σήμερα.