Χριστουγεννιάτικες ιστορίες

Στην Τουρκία δεν ξέρεις πια τι να περιμένεις. Τα πάντα γύρω σου δημιουργούν μία εύπλαστη πραγματικότητα, που μπορεί να στρεβλωθεί απότομα και με αδιανόητες επιπτώσεις. Τα Χριστούγεννα, που δεν είναι και τίποτε σημαντικό όσον αφορά την καθημερινότητα των κατοίκων —όντας οι ίδιοι μουσουλμάνοι κατά συντριπτική πλειοψηφία και με τους χριστιανικούς πληθυσμούς να έχουν μειωθεί σε χαμηλά ποσοστά—, τα προηγούμενα χρόνια ήταν μία περίοδος κατά την οποία έρχονταν αρκετοί τουρίστες που ήθελαν να διασκεδάσουν και να ξενοιάσουν από τους ευρωπαϊκούς ρυθμούς.

Ίσως αυτό να συμβεί και φέτος, δεν το ξέρω.

Το σίγουρο όμως είναι ότι αυτά τα Χριστούγεννα θα υπάρξει ένας καταιγισμός γεγονότων. Τι αλλαγή συντάγματος με απίθανες εξουσίες στον Πρόεδρο, τι Κυπριακό, τι πίεση για το Χαλέπι, τι οικονομικές πιέσεις στη λίρα, τι τεράστια ζητήματα που αφορούν τη διατήρηση της, έστω αναιμικής, ανάπτυξης. Πάμπολλα ζητήματα που πλέον θα πρέπει να βρουν μια κάποια λύση, έστω και οδυνηρή.

Μέσα σε όλα αυτά, τρέχουν και διάφορες παράλληλες επιχειρήσεις, όπως η πρόσφατη που αφορούσε 87 ακαδημαϊκούς του παλαιότερου πανεπιστημίου της Τουρκίας, του Πανεπιστημίου Κωνσταντινούπολης, οι οποίοι διώκονται για συνεργασία με τους γκιουλενιστές του καλοκαιριού.

Όλα αυτά τα ωραία θα ψάξουν τη λύση τους μέσα στις επόμενες εβδομάδες. Μερικά βέβαια θα πάρουν μερικούς μήνες επιπλέον για να δούμε τα τελικά αποτελέσματά τους, αλλά οι επόμενες εβδομάδες θα δώσουν τον τόνο προς τα πού πηγαίνουμε. Κοντολογίς, ίσως αποτελέσουν τις χριστουγεννιάτικες ιστορίες του μέλλοντός μας, τις ιστορίες που θα λέμε μετά από είκοσι χρόνια σε ανθρώπους δικούς μας, γύρω από ένα τραπέζι για «εκείνη την εποχή που ζούσα στην Πόλη» και έγινε εκείνο και το άλλο. Η αλήθεια είναι πως έχω πολλές ιστορίες να λέω όταν κάποτε αφήσω πίσω μου αυτή την «πόλη των πόλεων».

Κάποιες από αυτές είναι ωραίες, κάποιες άλλες όμως γεμάτες σκότος.

Πάλι είχαμε χτύπημα εδώ, λίγες ώρες αφότου έστειλα αυτό το κείμενο, με αίμα, πολύ αίμα, και νεκρούς, και πάλι θα ’χουμε σ’ ένα άλλο αύριο… Πάλι και πάλι.

Ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς. Δυστυχώς. Δυστυχώς.