Η αντανάκλαση στο τζάμι

Κόλλησα με τα μισάνοιχτα δάχτυλά του που γλιστρούσαν στα πλήκτρα σχεδόν βρεγμένα. Ακορντεόν στο φανάρι. Κι έπαιζε καλά, πολύ καλά… Πικράθηκα. Πρόλαβα όσο κρατάει ένα κόκκινο εγκαρτέρησης να τον δω μπροστά μου, παιδί, να μελετάει αρμονία χαμογελώντας. Πρόλαβα να αισθανθώ τη ναυτία που νιώθει παίζοντας μουσική στον δρόμο. Τη μελωδία δεν τη θυμάμαι. Ήταν κάτι μεταξύ «Love for Sale» και «Why I’m Alone» των Tiger Lillies. Κοίταξα απέναντι αμήχανα, αλλά είδα τη μορφή του μικρή, υπέροχη, να αντανακλάται στην τζαμαρία του ζαχαροπλαστείου. Είναι παντού οι καθρέφτες. Ένα ευρώ. Του έδωσα νευρικά και ενοχικά ένα ευρώ, ενώ ήθελα να τον γεμίσω φιλιά και να κάτσω εκεί ν’ ακούσω κι άλλο. Οι κόρνες πίσω γάβγισαν ανυπόμονες. Στο σπίτι, σκέφτηκα, θα βάλω τάχα να με περιμένει ο Μάρτιν Ζακ. Όταν μένεις σε ένα διαμέρισμα στο Σόχο πάνω από πορνείο, όπως αυτός , και προβάρεις μέσα εκεί τραγούδια με την οπερατική σου φωνή, γράφοντας και γράφοντας, ξέρεις να περιμένεις. Σκοτεινός και ζωντανός: σαν ακορντεόν στον δρόμο. Και τι σημαίνουν όλ' αυτά, θα πεις πάλι. Τίποτα. Life is a freak show.