Η «δεξιά» ΤΙΝΑ, η «αριστερή» ΤΙΝΑ και άλλα τινά

Πάει λίγος καιρός τώρα που βλέπουμε να ξετυλίγεται το νέο συναρπαστικό αφήγημα, η μετεξέλιξη της «ηθικής υπεροχής» μιας κάποιας Αριστεράς. Που από άσπιλη, άμωμη και αμόλυντη παρθένος καταδικάστηκε διά της δημοκρατικότατης ψήφου του λαού (για την ακρίβεια, ενός κλάσματος του εκλογικού Σώματος) να βουτήξει τα αβρά και αλέκιαστα χέρια της στον βόρβορο της εφαρμοσμένης πολιτικής, παναπεί της άσκησης εξουσίας.

Κι επειδή όποιος είναι έξω απ’ το χορό πολλά τραγούδια ξέρει, κι επειδή κάθε θεωρία είναι τόσο καλή όσο η έμπρακτη εφαρμογή της, κι επειδή το τρίτο Μνημόνιο ψηφίστηκε δόξη και τιμή και ήταν πιο σκληρό από τα δύο πρώτα, η πραγματικότητα στην οποία προσγειωθήκαμε μετά τους θριαμβικούς κυκλωτικούς χορούς κάπως πρέπει να καταποθεί από τον «λαό», που αυτός γι’ αλλού εκίνησε, γι’ αλλού, κι αλλού η ΔΦΑ τον πάει.

«Δεν είναι στο πνεύμα της ιδεολογίας μας τα μέτρα, αλλά…» λέει η μια, χαμηλώνοντας ντροπαλά τα μάτια. «Ξέρατε τι ψηφίζατε, γι’ αυτό σταματήστε να διαμαρτύρεστε!» αναφωνεί ο δεύτερος, δικαιώνοντας το «Από μικρό κι από τρελό…» «Πολεμήσαμε, ματώσαμε, διαπραγματευτήκαμε σκληρά, κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε, και να το», στηθοκοπιέται και θρηνοδύρεται ο ΔΦΑ χαρισματικός ηγέτης.

Όμως το —πάντα μέχρι στιγμής, φυσικά— αποκορύφωμα της Αριστερής ΤΙΝΑς έπεσε στα κεφάλια του περήφανου λαού ως δήλωση διά στόματος του υπουργού Παιδείας. Ο οποίος, επειδή στην Αριστερά-όπως-την-ξέρουμε-στην-Ελλάδα δεν αρκεί να αντιγράφει, ή έστω να αντιγράφει καλύτερα, παρά θέλει και να πρωτοτυπεί σε εγκληματικό βαθμό, δεν αρκέστηκε να προαναγγείλει τη θέσπιση εθελοντικής εργασίας (πώς;!) των εκπαιδευτικών, παρά φρόντισε να τη συνδέσει και με την αξιολόγηση (ποια;!), καταργώντας με την ίδια ανάσα κάθε έννοια εθελοντισμού.

Και να που ξαναμπήκε από το παράθυρο αυτή η επάρατη η αξιολόγηση για την οποία σφάζονταν κόρες και παλικάρια τόσον καιρό. Και να που έσκασε μύτη και η εθελοντική εργασία, που για χάρη της —και για τη φαεινή ιδέα να πληρώνει τους εθελοντές προσφυώς με μόρια— είχε ακούσει τα εξ αμάξης προκάτοχός του που δεν διέθετε το πλεονέκτημα της ηθικής υπεροχής.

Όμως το σπουδαίο δεν είναι καν εκεί. Δεν είναι η αριστερή ΤΙΝΑ γενικώς και αορίστως. Είναι το επιμύθιο που τη συνοδεύει, αυτό που αποτελεί τη μετεξέλιξη του μύθου της «ηθικής υπεροχής». Κι αυτό το επιμύθιο συνοψίζεται στην ιδέα:

«Επειδή, μη νομίζετε, αριστεροί είμαστε, όλα αυτά δεν μας αρέσουν. Όμως είμαστε υποχρεωμένοι να τα κάνουμε. Εμείς δεν είμαστε συνεχιστές του παλιού. Είμαστε φορείς του καινούργιου».

Κι επειδή ένα κυβερνητικό τρολ δεν φτάνει για να φέρει την άνοιξη προπαγανδίζοντας πως, ενώ τα πρώτα δύο μνημόνια φτωχοποιούσαν τη μεσαία τάξη, το τρίτο φτωχοποιεί τους πλούσιους (!), τα επίσημα κυβερνητικά χείλη δεν χάνουν ευκαιρία να ρίχνουν προληπτικά στάχτη στα μάτια του παραζαλισμένου πόπολου, αναγγέλλοντας αίμα στην αρένα. Έτσι, γενικώς και αορίστως, αίμα «μεγάλων» και «τρανταχτών» ονομάτων. Ίσως για να μη βλέπει το πόπολο ότι το μόνο αίμα που τρέχει μέχρι στιγμής εξακολουθεί να είναι το δικό του. Ίσως για να ξεχάσει πως, όπου να ’ναι, κάτι που ονομάζεται παραγραφή στέλνει και τη διαβόητη λίστα Λαγκάρντ στο συρτάρι με τα ενθύμια.

Ίσως γι’ αυτό προκαλεί εντύπωση η άκρα του τάφου σιωπή. Ίσως γι’ αυτό κάτι μας λέει πως χάρη στην αριστερή ΤΙΝΑ θα αργήσουμε πολύ να δούμε σκηνές σαν αυτή των ηρωικών αντιστασιακών της ΠΟΕ-ΟΤΑ. Ίσως γι’ αυτό οι άλλοι ηγέτες της Αριστεράς αρκούνται για την ώρα σε βαριές δηλώσεις και ακόμα πιο βαριές ζεϊμπεκιές. Ίσως επειδή η αριστερή ΤΙΝΑ είναι —για την ώρα— πιο σέξι.

Και τα παιδάκια δεν λιποθυμούν πια απ’ την πείνα, αλλά ακούν με περηφάνια την άδεια κοιλιά τους να παιανίζει τη Διεθνή.