Η ελευθερία της έκφρασης στο απόσπασμα

Μνημείο ολοκληρωτισμού, το νομοσχέδιο των κυβερνώντων κομμάτων για τα ΜΜΕ —και όχι βέβαια του νεαρού υπουργού που το καταθέτει, καθώς αυτός σήμερα είναι και αύριο δεν θα είναι— επιχειρεί να γίνει, μέσω του σκληρού μονοπωλιακού ελέγχου των ραδιοτηλεοπτικών Μέσων από το «κόμμα», ο άξονας χειραγώγησης των πολιτών και το βασικό μέσον της «πλατιάς» προπαγάνδας που φυσικά και χρειάζεται η συγκεκριμένη κυβέρνηση, και που ακόμη περισσότερο θα χρειαστεί στο άμεσο μέλλον, όταν τίποτε δεν θα θυμίζει την περίοδο των αμήχανων ισχνών αγελάδων που περνάμε σήμερα.

Δεν θα σταθούμε στα προφανή (η απαίτηση για ύπαρξη συγκεκριμένου αριθμού καναλιών, όταν δεν υφίσταται κανένα τεχνικό θέμα που να περιορίζει τον αριθμό τους, θυμίζει ανέκδοτο επί σοβιετίας, οι περιορισμοί στον αριθμό των εργαζομένων ευνοούν σκανδαλωδώς μόνον έναν ή δύο, τους γνωστούς δύο, μεγάλους, θέτοντας στην παρανομία όλους τους υπόλοιπους, οι ποσοστώσεις στο πρόγραμμα είναι, για να το θέσουμε επιεικώς, ηλίθιες, ενώ η δήθεν αδήριτη ανάγκη βιωσιμότητάς τους είναι ό,τι πιο τερατωδώς ανειλικρινές ακούστηκε αυτές τις ημέρες — και ακούστηκαν πολλά, και εξόχως ύποπτα), εκτός από ένα: πρόκειται για ένα μακιαβελικά ενορχηστρωμένο σχέδιο περιορισμού των ελευθεριών του ανθρώπου, που καμία απολύτως σχέση δεν έχει με ό,τι ονομάζουμε, όχι ευρωπαϊκό, αλλά εν γένει Δυτικό Πολιτισμό — είναι το πέρασμα στη βραχύβια δικτατορία των φαιοχιτώνων που μας μέλλεται, μέσω της ποδηγέτησης της ενημέρωσης των ψηφοφόρων, της απαγόρευσης του δικαιώματος των πολιτών στην επιλογή, και του περιορισμού των ελευθεριών όλων μας.

Είναι περισσότερο από προφανές πως ο ελεύθερος κόσμος δεν θα μείνει με σταυρωμένα τα χέρια — τόσο εντός όσο και, κυρίως, εκτός συνόρων. Ώς τότε, ελπίζουμε απλώς να αντιληφθούν και οι τελευταίοι πως αυτή η κυβέρνηση κάνει πράγματι όσα επαγγελόταν: διαλύει τη χώρα.