Η επαναστατική τρανσφοβία

Ως τρανς γυναίκα έχω κατηγορηθεί για μία πλειάδα πραγμάτων στη ζωή μου: ως καρικατούρα γυναίκας, ως περιθώριο, ως ανώμαλη, ό,τι θέλετε. Έχω μάθει να έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο με την πιο συντηρητική και μισαλλόδοξη πλευρά της κοινωνίας. Εσχάτως, αν και στην πραγματικότητα αυτές οι απόψεις έχουν παρελθόν στη σταλινική και πέριξ αυτής Αριστερά, σε μία σειρά διαλέξεων στο Πολυτεχνείο της Κρήτης με τίτλο: «Σύγχρονη επαναστατική θεωρία. Κλασικός μαρξισμός και λογική της Ιστορίας», έως και μίσθαρνος πράκτορας του ιμπεριαλισμού.

Πρόκειται φυσικά για ένα ανερμάτιστο και εντελώς ασυνάρτητο παραλήρημα που, πέραν της μισανθρωπίας και του ρατσιστικού, ακραίου τρανσφοβικού λόγου του, εν τοις πράγμασι εντάσσει όλη την προβληματική του στη βιολογική θεώρηση και σε ό,τι χειρότερο γέννησε η ανθρώπινη σκέψη με βάση τις απάνθρωπες βιολογικές θεωρίες. Αν θέλουμε στην πραγματικότητα να αναλύσουμε την ομιλία του καθηγητή Δημήτρη Πατέλη με βάση τη «λογική της ιστορίας», όπως ο ίδιος τιτλοφορεί την ομιλία του, θα πρέπει να οδηγηθούμε σε στρασερικού* τύπου θεωρήσεις, που ανάγουν τα πάντα στην πούρα βιολογική θεώρηση: σ’ αυτήν που γέννησε το πιο φρικτό τέρας στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Πέραν της άγνοιας, καθώς πουθενά στον κόσμο δεν επιβάλλονται οι επεμβάσεις επαναπροσδιορισμού φύλου (παρά μόνο σε ίντερσεξ νεογνά ή σε μικρής ηλικίας παιδιά — και έχει σημασία πώς εξαιρεί τους ίντερσεξ ανθρώπους στην ομιλία του ο Πατέλης), οι έννοιες εδώ αντιστρέφονται και διαστρεβλώνονται πλήρως. Η ελεύθερη βούληση και η ελεύθερη διάθεση του νου και του σώματος —που, για όσους προχωρούν σε επεμβάσεις επαναπροσδιορισμού, αποτελεί αδήριτη εσωτερική ανάγκη (μια ανάγκη που όχι απλώς δεν τους επιβάλλεται, αλλά που για να κάνουν τις απαιτούμενες επεμβάσεις πληρώνουν και ένα σκασμό λεφτά, δικά τους λεφτά, καθώς δεν καλύπτονται ασφαλιστικά οι επεμβάσεις αυτές — τόσο πολύ τούς επιβάλλονται…)— αντιστρέφονται σε χειραγώγηση. Η συντηρητική θεώρηση που αντιμετωπίζουν οι τρανς άνθρωποι με την ετικέτα της ψυχικής διαταραχής αναβαπτίζεται σε αλλοτρίωση. Από τον λόγο του κυρίου καθηγητή, δε, προκύπτει μια απόλυτη έκφραση μίσους προς την πιο μεγάλη κατάκτηση του πολιτισμού μας: τα ατομικά δικαιώματα (που εδώ μεταφράζονται σε φιλοτομαρισμό).

Δεν υπάρχει ανάγκη να σχολιαστούν οι θεωρίες συνωμοσίας, που χρόνια τώρα κατατρώνε κάθε προσπάθεια ορθολογικής αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Κάθε απόπειρα να αντιταχθεί ο ορθός λόγος πάει στράφι. Και η σιγουριά για το τι μπορεί να κρύβεται «από πίσω» (τρέχα γύρευε: πολυεθνικές εταιρείες, η Microsoft, μπορεί και ολόκληρο δίκτυο πρακτόρων που θέλουν να διαβρώσουν το «έθνος»…) δείχνει να επικρατεί όχι μόνο στους ακροδεξιούς κύκλους, αλλά και σε μία εθνολαϊκιστική Αριστερά, στους κόλπους της οποίας βρίσκουν όλες αυτές οι συνωμοσιολογικές θεωρίες γόνιμο έδαφος.

Και δεν συμφωνώ καθόλου με όσες και όσους αντιμετωπίζουν τη ρητορική αυτή με τα χαρακτηριστικά της γραφικότητας ή του γελοίου. Ή, αν θέλετε να το πούμε διαφορετικά, ναι, μπορεί να υπάρχουν έντονα αυτά τα χαρακτηριστικά, ωστόσο εδώ έχουμε να κάνουμε με καθαρή ρητορική μίσους, που αποδίδει αρνητικά, μειωτικά χαρακτηριστικά σε ανθρώπους με βάση μόνο μία ιδιότητα: την ταυτότητα φύλου — ή, για να το πούμε πιο απλά, με βάση την τρανς κατάσταση.

Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε πώς μπορεί να ένιωσε ένας φοιτητής ή μία φοιτήτρια αυτού του ανθρώπου, αν ήταν γκέι, λεσβία, τρανς ή ίντερσεξ. Πόσο φρικτά θα αισθάνθηκε, ποιες πιθανές ενοχές, αυτοθυματοποίηση ή και ακόμη χειρότερα συναισθήματα, που δεν θέλω να τα περιγράψω γιατί, όπως είναι γνωστό, τα κρούσματα αυτοκτονιών είναι ιδιαίτερα υψηλά ανάμεσα στους τρανς ανθρώπους. Φανταστείτε να άκουγε αντίστοιχα πράγματα κάποιο παιδί που ακόμη παλεύει με τον εαυτό του και την ταυτότητά του σε μία σχολική αίθουσα.

Ούτε συμφωνώ με όσες και όσους, θέλοντας να τον υποβιβάσουν, μιλούν για «καθηγητάκο» ή χρησιμοποιούν όποιον άλλο μειωτικό χαρακτηρισμό. Γιατί απέναντι στη ρητορική του μίσους, τον ρατσιστικό λόγο, τη μισαλλοδοξία, πρέπει να προτάξουμε πολιτικές και όχι χαρακτηρισμούς: τις πολιτικές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τον ορθολογισμό. Το οφείλουμε απέναντι σε όλα τα παιδιά που μεγαλώνουν σήμερα, για να μην αντιμετωπίσουν την ίδια μισαλλοδοξία, τις ίδιες διακρίσεις, τον ίδιο ρατσισμό.

Πριν από λίγες ημέρες, η τρανς κοινότητα τίμησε τη Διεθνή Ημέρα Τρανς Μνήμης. Σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη διοργανώθηκαν ημερίδες προς τιμήν των 272 τρανς ανθρώπων που δολοφονήθηκαν μέσα στη χρονιά λόγω της μισανθρωπίας που αντιμετωπίζουν οι τρανς. Υπολογίζεται ότι κάθε 36 ώρες ακόμη ένας τρανς άνθρωπος, σε κάποια γωνιά του πλανήτη μας, προστίθεται στον βωμό αυτού του μίσους. Και οι καταγραφές αυτές αντικατοπτρίζουν στο ελάχιστο το πραγματικό πρόβλημα, καθώς σε πολλές χώρες δεν υπάρχουν καν καταγραφές, ή οι τρανς δεν καταγράφονται με την πραγματική τους ταυτότητα.

Γι’ αυτούς τους ανθρώπους οφείλουμε να σταθούμε με σθένος και ισχυρό πολιτικό λόγο απέναντι στη ρατσιστική ρητορική που δίνει τροφή στο φονικό φίδι.

* Ο στρασερισμός υπήρξε αποκλίνουσα τάση του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος της Γερμανίας, που είχε μία πιο «ριζοσπαστική», πιο «επαναστατική» και, όπως είχε χαρακτηριστεί, μία πιο «αριστερή» θεώρηση στους κόλπους του εθνικοσοσιαλισμού με βάση την «αντικαπιταλιστική» ρητορική. Οι εκφραστές της, Ότο και Γκεόργκ Στράσερ, εκδιώχθηκαν από το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα το 1930 και εξορίστηκαν στην Τσεχοσλοβακία.