Η κηδεία

Πολέμαρχοι, τύραννοι, ηγεμόνες μικρών βασιλείων, Κινέζοι αυτοκράτορες και κατσαπλιάδες κάθε λογής ήταν συνήθειο τα πολύ παλιά χρόνια να μην κηδεύονται μόνοι, όταν πήγαιναν να συνεχίσουν αλλού το θεάρεστο έργο τους, αλλά μαζί με τις συζύγους τους, τις παλλακίδες τους, τους υπηρέτες τους και τη φρουρά τους. Καθόλου καλό τέλος για τους πολύ κοντινούς τους ανθρώπους δηλαδή, που είτε στραγγαλίζονταν, είτε σφάζονταν, είτε απλώς θάβονταν ζωντανοί για να συντροφεύουν και να υπηρετούν τον κύριό τους και στην άλλη ζωή, παρέα με συνήθως πλούσια κτερίσματα, όπλα, κειμήλια, τελετουργικά μπιχλιμπίδια και σοφά ρητά ολόγυρα στους τοίχους του μεγάλου κιβουριού.

Αυτό ακριβώς είναι το σχέδιο του εγχειρήματος που ανέλαβε στη δεύτερη φάση της διακυβέρνησής του ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα στελέχη του δεν είναι ηλίθια (όχι όλα) και ήξεραν, ή έμαθαν στην πορεία, δύο πράγματα:

Πρώτον, πως τίποτε από όσα είχαν κατά νουν όσο ήταν στην αντιπολίτευση δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί χωρίς η χώρα να περιπέσει σε πόλεμο — η απόσχισή της από τη Δύση, η απομόνωσή της, δεν θα γινόταν όπως συνέβαινε μετά τον Πόλεμο, με χαρτάκια και χαρτοπετσέτες, και μια νέα Αλβανία δεν είναι εφικτή: θα τους έτρωγαν ζωντανούς οι πιο δικοί τους άνθρωποι.

Δεύτερον, δεν υπήρχε ποτέ, ούτε θα ήταν ποτέ δυνατόν να υπάρξει, περίπτωση αυτή η κυβέρνηση, με αυτή την πολιτική (ή, πιο σωστά: αυτή η κυβέρνηση με οποιαδήποτε πολιτική) να κερδίσει ξανά εκλογές — αντιθέτως, η απίσχναση των ποσοστών της θα λάβει διαστάσεις αρνητικού θριάμβου και θα σπάσει διάφορα ρεκόρ: ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταρρεύσει εκλογικά, όποτε και αν γίνουν εκλογές, καθώς οι ευκαιριακοί ψηφοφόροι του είτε θα προτιμήσουν λογικά κόμματα, είτε θα συνεχίσουν λόγω αυτοκτονικού ιδεασμού να ψάχνουν τη δυστοπία τους ακολουθώντας την Κωνσταντοπούλου, τον Μιχαλολιάκο, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή τον Λαφαζάνη, είτε, πολύ απλά, θα κάτσουν σπίτι τους και θα κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα από καθετί: να βλέπουν πρωινάδικα, ελαφρά ντυμένοι και χαϊδεύοντας το σώμα τους. Γιατί οι ψηφοφόροι τού ΣΥΡΙΖΑ είτε δεν θα κερδίσουν αυτά που τους έταξε (κάθε άλλο: όλοι τους θα χάσουν, και θα χάσουν πολλά), είτε, οι «ιδεολόγοι», θα δουν το όραμά τους για έναν Αρμαγεδδώνα, να σβήνει.

Οπότε, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία ελπίδα μακροημέρευσης. Δεν είχε ποτέ, και όλοι το ξέραμε, αλλά τώρα επιτέλους το έμαθαν και τα μεγάλα κεφάλια του.

Τι τους απομένει;

Τους απομένει μόνο ένα πράγμα: να κηδευτούν μαζί με τις συζύγους τους, τις παλλακίδες τους, τους υπηρέτες τους και τη φρουρά τους. Και, επειδή σαν συζύγους, παλλακίδες, υπηρέτες και φρουρά βλέπουν το σύνολο της χώρας (όπως κάθε οραματιστής πολιτικός ή στρατιωτικός από αυτούς που βλέπουν οράματα, όπως κάθε Δελαπατρίδης ή χαν), τους απέμεινε μόνο τούτο: να γκρεμίσουν ό,τι υπάρχει για να γκρεμιστεί. (Ελάχιστα απέμειναν όρθια, ούτως ή άλλως: η Ελλάδα θα επιβιώσει και θα αναπτυχθεί ξανά όταν φύγουν, ναι, αλλά με τον δύσκολο τρόπο, και με πόνο).

Εξ ου και όλα τους τα σχέδια, οτιδήποτε φέρνουν προς δήθεν συζήτηση, φέρει επάνω του τη σφραγίδα τής κατά ΣΥΡΙΖΑ αιωνιότητας, είτε αυτό αφορά το Υπερταμείο και τον ένα αιώνα διαχείρισης από αυτό του εθνικού πλούτου, είτε τα φαραωνικά σχέδια του Φίλη για την Εκπαίδευση, που στόχο έχουν την υγιεινή αποβλάκωση των νέων — ήτοι, του μέλλοντός μας. Για να μην αναφέρουμε την παντί τρόπω υπερπροσπάθεια που καταβάλλουν ώστε ποτέ να μην έρθει κανείς επιχειρηματίας για να επενδύσει στην Ελλάδα —για τους Έλληνες επιχειρηματίες φρόντισαν ήδη, εξ ου και η φυγή τους στις γειτονικές χώρες—, για να καταντήσει ο τόπος μια καμένη περιοχή, μία διακεκαυμένη ζώνη.

Το σχέδιο είναι έξυπνο. Σκληρό μεν, θανάσιμο ασφαλώς, αλλά έξυπνο: «Αφού δεν μπορούμε να άρχουμε εμείς, δεν θα μπορέσει κανείς, γιατί δεν θα υπάρχει τίποτε επί του οποίου να άρχει».

Η προοπτική μίας θαμμένης, μαζί τους, χώρας είναι το μόνο που τους κρατά ακόμη εν ζωή. Είναι το μόνο όνειρό τους που μπορεί να πραγματοποιηθεί: όχι άμεσο Grexit πλέον, που θα σήμαινε βία, ανατροπή του πολιτεύματος, θανάτους, πάνδημη φτώχεια, συγκρούσεις, αίμα και αφανισμός όλων των κοινωνικών δομών, αλλά κάτι πολύ πιο εύκολο να πραγματοποιηθεί — μία διπλή κηδεία, φυσικό επακόλουθο μίας μακράς αρρώστιας.

Ως εκ τούτου, τα συλλαλητήρια διαμαρτυρίας της Τετάρτης είναι καλοδεχούμενα.

Πρέπει να ξέρουν ότι ξέρουμε.