Η παραλία του Deauville

Στην αρχή της εβδομάδας είχαμε ένα συνέδριο στο Deauville της Νορμανδίας. Το Deauville το ήξερα λόγω του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και του ετήσιου Φεστιβάλ Αμερικανικού Κινηματογράφου, αλλά δεν το είχα επισκεφτεί ποτέ. Φημολογείται ότι από ένα κάστρο της περιοχής σχεδίασε ο Γουλιέλμος ο Κατακτητής την κατάκτηση της Αγγλίας το 1066. Πλέον, οι μόνοι «εισβολείς» είναι οι δεκάδες χιλιάδες Παριζιάνοι που συρρέουν στην παραλία τα καλοκαιρινά Σαββατοκύριακα.

Με την ομάδα μου, ξεκινήσαμε αξημέρωτα τη Δευτέρα από το Στρασβούργο για το Παρίσι με το TGV. Φτάσαμε στο γνώριμο Gare de l’Est κατά τις 9, συναντήσαμε τους υπόλοιπους συναδέλφους με έδρα το Παρίσι και πήραμε ναυλωμένα λεωφορεία προς τη Νορμανδία. Μόνο που δεν τραγούδησα, «Ε-ε-εκδρομή!»

Φτάσαμε στον προορισμό μας μετά από άλλες δυόμισι ώρες. Ήταν μεσημέρι και πεινούσαμε σαν λύκοι. Φάγαμε σχετικά νωρίς και μας έμενε περίπου μία ώρα μέχρι ν’ αρχίσει το συνέδριο. Αρκετοί χάθηκαν στο κενό μεταξύ λάπτοπ και κινητού. Ίσως και να είχαν ξαναέρθει, δεν ξέρω, εγώ όμως δεν υπήρχε περίπτωση να κάτσω μέσα. Άλλωστε ο καιρός ήταν εξαιρετικός για την εποχή και ήθελα να κάνω ό,τι κάθε νησιώτης που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να κάνει: πήγα όσο πιο κοντά γινόταν στη θάλασσα. Είχα μυρίσει το ιώδιο με το που είχα βγει απ’ το λεωφορείο και —όσο κι αν τα κανάλια και τα ποτάμια έχουν την δική τους ομορφιά— η θάλασσα είναι άλλο πράγμα.

Η παραλία ήταν τεράστια, απέραντη σε έκταση, με πάνω από 300 μέτρα πλάτος και χιλιόμετρα μήκος. Η άμμος, βαθιά και λεπτόκοκκη, ήταν σχετικά νωπή, από τις πολλές βροχές, φαντάστηκα, για τις οποίες φημίζεται η περιοχή. Πιο κοντά στην ακρογιαλιά, είδα αμέτρητα κελύφη από κοχύλια, διάσπαρτα σε μια ζώνη της παραλίας όπου λίμναζαν νερά. Ίσως το νερό να έφτανε μέχρι εδώ… Χμμμ… Μήπως και η άμμος ήταν νωπή λόγω παλίρροιας; Ίσως. Έβγαλα φωτογραφίες, μύρισα το ιώδιο και πλησίασα πιο κοντά στο νερό. Τα κελύφη των κοχυλιών θρυμματίζονταν κάτω από τα παπούτσια μου και προς στιγμήν τύψεις αισθάνθηκα, λες και κατέστρεφα κάτι. Σκέφτηκα ότι με τον καιρό γίνονται ούτως ή άλλως ένα με την άμμο, κλείνοντας έτσι τον κύκλο της ύπαρξης με την προηγούμενη μορφή τους.

Η απεραντοσύνη της θάλασσας με επηρεάζει πολύ, πάντα, λες και με καλεί να σκέφτομαι σε πιο μεγάλη κλίμακα. Ο ανθρώπινος νους δεν τα πάει καλά με τα πολύ μεγάλα νούμερα (ούτε τα πολύ μικρά), στην κυριολεξία δεν χωρά οτιδήποτε ξεπερνά την άμεση εμπειρική του δυνατότητα. Όταν βλέπω την άμμο σε μια παραλία, σκέφτομαι ότι, αν αθροίσουμε όλους τους κόκκους της, σε όλες τις παραλίες της γης, ακόμα και σε όλες τις ερήμους της γης, ο αριθμός τους είναι μικρότερος από τα άστρα του γνωστού σύμπαντος. Αδιανόητο, ε; Το σκέφτομαι και με πιάνουν τα γέλια όποτε ακούω το εξαιρετικά αμετροεπές, «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»

Επειδή, όμως, έχω και ιδιαίτερη έφεση στις απότομες (προσ)γειώσεις, είπα να σκεφτώ και κάτι πιο πεζό και πρακτικό. Πόσα τετραγωνικά μέτρα παραλίας θα έπιανε το χρέος της Ελλάδας, αν κάθε κόκκος σκόνης ήταν ένα ευρώ; Έστω μισό χιλιοστό διάμετρος για κάθε κόκκο άμμου, άρα 8.000 κόκκοι ανά κυβικό εκατοστό, έστω 20 εκατοστά βάθος και κάπου 400 δισεκατομμύρια χρέος… Να το πάρει το ποτάμι; 250 τετραγωνικά μέτρα, η έκταση 2-3 μεσαίων προς μεγάλων διαμερισμάτων. Κάθε κόκκος και ευρώ. Πιο χειροπιαστό, ε; Και πιο ανατριχιαστικό…

Σήκωσα το βλέμμα μου να δω τη θάλασσα της Μάγχης, είδα τα ξεβρασμένα κοχύλια που σιγά-σιγά γίνονταν άμμος, είδα και κάποια ζευγάρια ηλικιωμένων να περπατάνε αγκαζέ στην παραλία απολαμβάνοντας τον μεσημεριανό τους περίπατο, και άρχισα να επιστρέφω σιγά-σιγά στο ξενοδοχείο μου για τις πρώτες παρουσιάσεις, ρουφώντας κάθε ακτίνα ήλιου στον δρόμο μου.

Καλός ο επαναπροσδιορισμός μεγεθών και σχετικής σημασίας των πραγμάτων, αλλά προτιμώ —και πρόκειται για επιλογή— να τον χρησιμοποιώ σαν κινητήρια δύναμη παρά σαν τροχοπέδη. Σε αυτή την κλίμακα ζωής, σε αυτό τον κόκκο ύπαρξης, χωράνε πολλά σημαντικά που δεν τους αξίζει ούτε η δικαιολογία της αδυναμίας λόγω σχετικού μεγέθους, ούτε της απραξίας λόγω έλλειψης νοήματος.

Τίναξα τα χέρια μου από τους τελευταίους κόκκους άμμου και μπήκα στο συνεδριακό κέντρο. Έχουμε πολλή και σημαντική δουλειά μπροστά μας.