Η ζωή και ο φόβος

Σήμερα το πρωί, ένας άθλιος φανατικός αποφάσισε να αφαιρέσει τη ζωή άλλων ανθρώπων σε ένα από τα πιο τουριστικά μέρη της Πόλης, στη πλατεία μπροστά στην Αγιά Σοφιά, εκεί όπου ήταν ο Ιππόδρομος στα χρόνια του Βυζαντίου. Εκεί, σκότωσε δέκα ανθρώπους και τραυμάτισε άλλους δεκαπέντε — ανάμεσα δε σε αυτούς, έχασε και ο ίδιος τη δική του, αυτοβούλως, νομίζοντας ότι την ίδια στιγμή θα βρεθεί στον Παράδεισο όπως του τον έχουν περιγράψει. Μοίρασε θάνατα για να κερδίσει εκείνος την αιώνια ευτυχία. Πόση κενότητα, πόση ματαιοδοξία, και πόσο μίσος για ό,τι το μικρό μυαλουδάκι αυτού του φασίστα κουβαλούσε μέσα του, για ό,τι και μισούσε επειδή δεν το καταλάβαινε.

Εκτός από θάνατο όμως, αυτός και οι όμοιοί του θέλουν να ενσταλάξουν τον φόβο στους ανθρώπους. Ήδη διακινούνται μηνύματα με τα οποία μάς προτρέπουν να μη χρησιμοποιούμε το μετρό και να μην πηγαίνουμε σε πολυσύχναστα μέρη όπως εμπορικά κέντρα και εστιατόρια, καφετέριες και μπαρ. Μας λένε να κλειστούμε σπίτια μας και να μην ξεμυτίζουμε γιατί «υπάρχει κίνδυνος». Οι δράστες θέλουν, και εν μέρει το καταφέρνουν, να μας αποτρέψουν να ζούμε μία κανονική ζωή, να μη βγαίνουμε έξω, να φοβόμαστε να έρθουμε στο πανεπιστήμιο, εν ολίγοις να σταματήσουν την κανονικότητα, να μας βάλουν στο δικό τους φοβικό καλούπι. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, εκείνοι φοβούνται περισσότερο. Γιατί ξέρουν καλά πως, ό,τι κι αν κάνουν, δεν θα μας σταματήσουν να κάνουμε καινούργια πράγματα, να ταξιδεύουμε, να ανακαλύπτουμε, να γευόμαστε, να ονειρευόμαστε.

Κι αυτός είναι ο μεγαλύτερός τους φόβος.

Εκεί θα τους χτυπήσουμε, εκεί θα τους νικήσουμε.

Σήμερα στην Πόλη ο κόσμος θα είναι μουδιασμένος, αλλά τα παιδιά από το διπλανό σχολείο, που ακούω τις φωνές τους κάθε πρωί όταν μπαίνω στο γραφείο μου και τις ακούω και σε κάθε διάλειμμα, θα συνεχίσουν να παίζουν ανέμελα και να μας θυμίζουν ότι το μέλλον υπάρχει — και δεν πρέπει να είναι ο σκοταδισμός αλλά το φως.

Θα νικήσουμε, ό,τι κι αν κάνουν…