Jonas Karlsson, «Το Τιµολόγιο»

Δεν είναι φόρος, ούτε έκτακτη εισφορά: είναι τα χρήματα που χρωστάς για όλα όσα έζησες μέχρι σήμερα — για όλα τα καλά που έζησες. Και είναι σοφά υπολογισμένα, από τους καλύτερους, τους έγκριτους ειδικούς του κόσμου, οικονομοτεχνικούς επιστήμονες, λογιστές υψηλού επιπέδου, κοινωνιολόγους, ψυχολόγους. Πρέπει μάλιστα να τα πληρώσεις άμεσα· για την ακρίβεια, πρέπει να πληρώσουμε όλοι, όσα και αν έχουν λογαριάσει ότι οφείλουμε. Ακόμη και όταν ξεπερνούν το μισό εκατομμύριο ευρώ, όπως στην περίπτωση του πρωταγωνιστή στο πολύ γλυκό, αν και κατά μία έννοια «καφκικό», «Τιμολόγιο», ενός απλού υπαλλήλου βιντεοκλάμπ, με μηδενική περιουσία και καμία δυνατότητα ανέλιξης, επαγγελματικής, οικονομικής ή άλλης.

Κάπως έτσι αρχίζει αυτό το πολύ ιδιαίτερο βιβλίο, που είναι γεμάτο χαμόγελο και ξεχειλίζει θετικό πνεύμα.

Γιατί ο «απλός υπάλληλος βιντεοκλάμπ», ένας σαραντάχρονος που δεν έχει πολλά ενδιαφέροντα, δεν έχει μεγάλες βλέψεις και προσπαθεί να μην πατάει με πολλή δύναμη πάνω στη γη, ένας άνθρωπος σχεδόν αόρατος, με ένα μικρό, σχεδόν άδειο σπίτι, με ελάχιστους φίλους και με καμία άλλη φιλοδοξία πέρα από το να περνάει ήσυχα και απλά τη ζωή του, αυτός ακριβώς ο ταπεινός αντιήρωας διαφέρει τόσο πολύ από τους περισσότερους ανθρώπους του πλανήτη, που πρέπει να πληρώσει πολλά, πραγματικά πολλά, δυσανάλογα πολλά σε σχέση με την ευτυχία που ο ίδιος πιστεύει ότι έχει. Γιατί, ναι, πράγματι διαφέρει. Δεν είναι σαν τους άλλους:

«Οι άνθρωποι είναι τρομερά δυστυχείς. Οι περισσότεροι αισθάνονται φρικτά! Υποφέρουν. Είναι φτωχοί, άρρωστοι, παίρνουν φάρμακα, είναι καταθλιπτικοί, φοβισμένοι, ανήσυχοι για οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς. Είναι αγχωμένοι και πανικόβλητοι, αισθάνονται ενοχές, υποφέρουν από άγχος απόδοσης, έχουν αϋπνίες, δεν μπορούν να συγκεντρωθούν, ή απλώς βαριούνται, ή βρίσκονται διαρκώς υπό πίεση, ή αισθάνονται ότι οι άλλοι τούς φέρονται άσχημα. Νιώθουν εξαπατημένοι, αποτυχημένοι, νιώθουν ενοχές — για οτιδήποτε. Στην καλύτερη περίπτωση, οι περισσότεροι βιώνουν μερικά χρόνια σχετικής ευτυχίας κατά την παιδική τους ηλικία. […] Από κει και πέρα, τα πράγματα είναι πολύ ζοφερά».

Ο τρομερός οργανισμός Κατανομής Παγκόσμιων Πόρων ξέρει καλύτερα από εμάς πόσα οφείλουμε στη ζωή, και ίσως και να έχει δίκιο.

Μια σουρεαλιστική και αστεία ιστορία, πρωτότυπη και ολόφρεσκη, και με μία απολύτως ξεχωριστή ερωτική ιστορία που γεννιέται μέσα από μία σειρά τηλεφωνημάτων. Είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται ιδανικά έξω από το σπίτι, σε ένα ήσυχο μπαρ για παράδειγμα, μέσα σε δύο-τρεις ώρες ασταμάτητης ανάγνωσης (αποκλείεται να το αφήσει κανείς από τα χέρια του, και είναι και σχετικά μικρό), που κολλάει στο στόμα σου ένα πελώριο χαμόγελο.

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος, σε πολύ ζωντανή, όμορφη και ντελικάτη μετάφραση από τη Μαργαρίτα Ζαχαριάδου.