…και ευρέθη αριστερή

Ο Ρος Ντάτχατ είναι ένας συντηρητικός Αμερικανός αρθρογράφος. Πολύ συντηρητικός αν και νέος, στα 36 του χρόνια είναι ο νεότερος αρθρογράφος των Νιου Γιορκ Τάιμς. Τα κάνουν αυτά οι μεγάλες εφημερίδες, ανεξαρτήτως του προσανατολισμού τους: έχουν φιλελεύθερους γραφιάδες, έχουν και σχεδόν ακροδεξιούς. Όταν έγινε ο δεύτερος πόλεμος στο Ιράκ, ας πούμε, οι Νιου Γιορκ Τάιμς ξιφουλκούσαν με κύρια άρθρα εναντίον του. Είχαν όμως και τον Μπιλ Κρίστολ και διάφορους άλλους που τον υποστήριζαν. Έτσι αλίευαν αναγνώστες από παντού. Και οι ελληνικές εφημερίδες το κάνουν. Αλλά ας μη χαλάσουμε τώρα τις καρδιές μας.

Αυτός ο Ντάτχατ λοιπόν έγραψε την Κυριακή ένα άρθρο για τα γεγονότα στην Κολωνία. Στην αρχή έκανε μερικές σωστές επισημάνσεις: οι πρόσφυγες στη μεγάλη τους πλειονότητα είναι άντρες, και φυσικά είναι μουσουλμάνοι, ο τρόπος λοιπόν που βλέπουν τις γυναίκες είναι τελείως διαφορετικός από αυτόν που τις βλέπουμε εμείς στη Δύση. Όσο δεν τους αφήνουμε να φέρνουν τις οικογένειές τους, θα υπάρχει πρόβλημα — φάνηκε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς στην Κολωνία. Εάν πάλι φέρουν όλοι τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους, σε λίγα χρόνια οι φαντασιώσεις του Ουελμπέκ θα γίνουν πραγματικότητα. Αδιέξοδο. Αλλά ο αρθρογράφος έχει τη λύση. Να κλείσουν τα σύνορα της Γερμανίας. Να ξεκινήσει μια «οργανωμένη διαδικασία απέλασης σωματικά υγιών νέων αντρών» (ναι, μά τον Θεό, έτσι το γράφει). Και να φύγει η Μέρκελ, που χαντάκωσε με την πολιτική της για τους πρόσφυγες τη Γερμανία και ολόκληρη την Ευρώπη.

Ο Γκίντεον Ράχμαν είναι το αντίθετο είδος αρθρογράφου: φιλελεύθερος, μετριοπαθής, κοσμοπολίτης, έχει δουλέψει στην Ευρώπη, στην Αμερική, στην Ασία, και τώρα είναι επικεφαλής σχολιαστής διεθνών θεμάτων στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς. Όπως κάθε αναλυτής που σέβεται τον εαυτό του, έχει γράψει και δυο-τρεις φορές πως η Ελλάδα πρέπει να φύγει από το ευρώ. Στο τέλος της περασμένης χρονιάς, στο πλαίσιο ενός πολιτικού καζαμία που δημοσιεύει κάθε χρόνο τέτοια εποχή η εφημερίδα του, ρωτήθηκε αν η Άγγελα Μέρκελ θα είναι καγκελάριος και στο τέλος του 2016. Όχι, απάντησε κατηγορηματικά. Η θέση της για τους πρόσφυγες θα αποβεί μοιραία γι’ αυτήν. Μπορεί το κόμμα της να την αποθέωσε στην τελευταία του συνεδρίαση, αλλά με την ίδια ευκολία θα την ανατρέψει όταν πια το κύμα των προσφύγων θα έχει σαρώσει τα πάντα.

Είναι αλήθεια ότι πολλοί έχουν ξεγράψει επανειλημμένα τα τελευταία χρόνια τη Μέρκελ, και η καγκελάριος πάντα τούς διέψευδε. Αυτή τη φορά, όμως, η απειλή είναι σοβαρή, οι τρομοκρατικές επιθέσεις και τα όσα συνέβησαν στη συνέχεια στην Κολωνία δείχνουν να «ορμπανοποιούν» την Ευρώπη, και το πρώτο πράγμα που θέλει ο θριαμβευτής Ούγγρος πρωθυπουργός να του φέρουν στην αυλή του είναι το κεφάλι της Μέρκελ. Να λοιπόν η τραγική ειρωνεία της Ιστορίας: η ταπεινή φυσικός από την Ανατολική Γερμανία που έγινε η νέα Σιδηρά Κυρία της Ευρώπης δεν κινδυνεύει να πέσει από την αδιάλλακτη υπερσυντηρητική πολιτική της για την οικονομία —όπως εύχονται χρόνια τώρα οι Συριζαίοι και οι λογής Ευρωπαίοι παρασυριζαίοι— αλλά από τη γενναιόδωρη ανθρωπιστική πολιτική της για τους πρόσφυγες.

Εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη αριστερή.