Καρτελάκια

ΚΑΡΤΑ ΕΠΙΒΙΒΑΣΗΣ.—Κάθε φορά που έχω την ευθύνη για κάποια διοργάνωση στην οποία συμμετέχουν επισκέπτες από μακριά, ετοιμάζω ο ίδιος, με κάπως υπερβολική σχολαστικότητα, τα καρτελάκια που θα τους περιμένουν στο τραπέζι της εγγραφής. Γνωρίζω ότι ελάχιστη σημασία έχουν για όσο διαρκούν οι εργασίες: Ακόμη και την πρώτη ημέρα, όταν όλοι οι συμμετέχοντες θα τα έχουν αγκιστρωμένα πάνω στα ρούχα τους, στο πέτο του σακακιού οι άντρες, περασμένα στην πιο βολική διαθέσιμη περιοχή του φορέματος οι γυναίκες, που κατά κανόνα απαιτείται να φανούν πιο επινοητικές γι’ αυτό το θέμα, ακόμη και τότε, ελάχιστοι θα ρίξουν μια ματιά στο όνομα που είναι γραμμένο επάνω τους, και βέβαια κανείς δεν θα προσέξει αν έχουν κρατηθεί οι περασιές στους λογοτύπους, αν τα κεφαλαία στοιχεία είναι μία στιγμή μικρότερα από τα πεζά, και αρκετές ακόμη λεπτομέρειες που παίρνουν χρόνο για να προετοιμαστούν σωστά. Τη δεύτερη ημέρα οι μισοί δεν θα τα φορούν καν, η αποστολή αυτών των μεταφερόμενων στοιχείων αναγνώρισης θα έχει ήδη εξαντληθεί (τα πρόσωπα θα είναι πια λίγο-πολύ οικεία, η κοινότητα των συνέδρων θα έχει σχηματίσει ούτως ή άλλως τον συνεκτικό ιστό της), και τα πιο πολλά από τα καλομετρημένα καρτελάκια θα είναι πλέον ξεχασμένα πάνω σε κομοδίνα ή μίνι μπαρ δίκλινων δωματίων, ή ενδεχομένως μέσα σε κάποια τσέπη πανωφοριού, εκεί όπου μπήκαν βιαστικά το περασμένο βράδυ, την ώρα της αφίξεως στο δείπνο, ή σκαλωμένα μες στην τσάντα, πάνω στο σημειωματάριο του ξενοδοχείου ή των διοργανωτών, ακυρωμένα τέλος πάντων ώς την επιστροφή του κάθε σύνεδρου στο σπίτι, οπότε αυτά τα κατά τ’ άλλα ταπεινότατα δελτία, εννέα επί πέντε εκατοστά, κατά κανόνα, με το όνομα ενός εκάστου προσεκτικά ορθογραφημένο, με τις ενδείξεις του τόπου και του χρόνου διακριτικά προβεβλημένες, θα ανακτήσουν διά παντός τον κυριαρχικό τους ρόλο, θα γίνουν τα κλειδιά για τις θυρίδες αναμνήσεων ενός ακόμη ταξιδιού που έμοιαζε με άλλα.