Κατάλυση ιχθύος

Πήγα να σε φιλήσω και με απώθησες. Πήγα να σε δαγκώσω και τράβηξες τα χείλη σου. Όχι τώρα, είπες. Να με ποθήσεις, είπες, θέλω. Πολύ. Θα με νηστέψεις πρώτα, είπες. Να νηστέψω. Άμα είναι να βρω τον Παράδεισο, όμως. Ξέρεις πού, μου είπες. Ναι, όταν με αφήσεις να αναπνεύσω τα όνειρά σου. Αυτά που μυρίζουν θάλασσα. Είναι μακριά η θάλασσα, είπες, την πεθύμησα. Θα σ’ τη φέρω. Εγώ νηστεύω. Εσύ θα φας ό,τι σου φτιάξω, όμως. Μόνο με αυτόν τον όρο. Εντάξει, είπες. Και σηκώθηκα. Σε άφησα να ξαπλώνεις νωχελικά στο κρεβάτι, πήγα στην κουζίνα και διάλεξα το πιο κοφτερό μου μαχαίρι. Πιο κοφτερό από τα μάτια σου ακόμη. Πήρα στα χέρια μου το σχεδόν ζωντανό ακόμη σώμα της θάλασσας. Κρουστό. Σφικτό. Σαν το σώμα σου που τεντώνεται τόξο στ’ αγκάλιασμα. Το άφησα πάνω στο ξύλο κοπής. Όπως αφήνω εσένα στο σεντόνι. Άφησα το χέρι μου πάνω στη σάρκα του πρώτα. Όπως αφήνω το δέρμα σου να ζωντανέψει στο άγγιγμά μου. Βύθισα το μαχαίρι. Το έκοψα. Σταθερά. Με γρήγορες, ελεγχόμενες κινήσεις. Όπως εσύ κόβεις την ανάσα μου. Σε λεπτά, διάφανα κομμάτια. Ψηλάφησα με τα ακροδάχτυλά μου, μην αφήσω τίποτα που μπορεί να σε πληγώσει. Στάζω μια ιδέα λεμόνι για μια ιδέα χρόνου. Μια στάλα φρέσκο πικρό λάδι, λίγο πιπέρι. Γύρισα σε σένα. Σου είπα να κλείσεις τα μάτια και σε τάισα. Μη με τραβάς επάνω σου. Να σε νηστέψω, είπες. Εσύ, μπορείς να με φας από το πιάτο.

[ Φωτογραφία: Κυριάκος Μακαρονίδης ].