Kate Mosse, «Η Κόρη του Ταριχευτή»

Η αδυναμία μου στους Βρετανούς συγγραφείς έχει μια εξήγηση που μάλλον βρίσκεται στην ανάγνωση των κλασικών παιδικών βιβλίων («Όλιβερ Τουίστ», «Τζέιν Έιρ» και λοιπά και λοιπά) καθώς —δεν το κρύβω— και των απάντων εφηβικών της Ένιντ Μπλάιτον σε πολύ νεαρή ηλικία. Η περιγραφή της αγγλικής πραγματικότητας περασμένων-περασμένων δεκαετιών (των καλών τρόπων, της βρετανικής εξοχής, του κώδικα συμπεριφοράς των Άγγλων που πολύ λίγο αλλάζει με τον καιρό, των χορταστικών γευμάτων που σχεδόν πάντα περιγράφονται με πολλές λεπτομέρειες, των προσεγμένων κήπων, του λεπτού χιούμορ, των σκιερών μονοπατιών που ίσως κάτι κρύβουν…) μου προκαλεί έως και σήμερα μια αίσθηση ανάπαυσης, παρηγοριάς: comfort, θα το έλεγα με μια κουβέντα στα αγγλικά. Όποτε διαβάζω αγγλική «παραδοσιακού τύπου» λογοτεχνία, νιώθω σαν να επιστρέφω στο σπίτι μου, κι ας μην έχω ζήσει ποτέ στην Αγγλία.

Έτσι, πιάνοντας στα χέρια μου την «Κόρη του Ταριχευτή» της Kate Mosse, είχα διπλή χαρά. Θρίλερ που διαδραματίζεται στην αγγλική εξοχή το 1912; Δεν έχω καλύτερο. Και το βιβλίο δεν με απογοήτευσε ούτε για μια στιγμή. Έχει όλα αυτά τα στοιχεία που αγαπώ, και ταυτόχρονα μια εξαιρετική πλοκή, χωρίς υπερβολές και επιτηδευμένες κορυφώσεις, αγωνία, μυστήριο, ένταση και μυστικά. Το συνειδητοποίησα από την αρχή, από τις πρώτες κιόλας σελίδες, και το αίσθημα κράτησε μέχρι το τέλος — που δεν άργησε δυστυχώς να έρθει, καθώς διάβασα το μυθιστόρημα της Mosse μέσα σε έναν αναγνωστικό Μαραθώνιο δύο ημερών (και νυχτών).

Η ιστορία διαδραματίζεται στην επαρχία του Σάσεξ. Βρισκόμαστε στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα. Η Κόνι Γκίφορντ, είκοσι δύο ετών, ζει με τον πατέρα της σε ένα απομονωμένο σπίτι δίπλα στον βάλτο, γεμάτο πούπουλα, χάντρινα μάτια και σύρμα. Αυτά απόμειναν από το μουσείο ταρίχευσης Γκίφορντ, που έκλεισε όταν η Κόνι ήταν ακόμη παιδί. Η ίδια δεν θυμάται ούτε γιατί έκλεισε το Μουσείο, ούτε πώς ο πατέρας της οδηγήθηκε στην προσωπική του κατάρρευση. Είναι ένας άνθρωπος χαμένος πια στο ποτό και στον προσωπικό του θρήνο. Η Κόνι δεν θυμάται τίποτα από τη ζωή της πριν τα δώδεκά της χρόνια, όταν είχε ένα ατύχημα που παραλίγο να της στοιχίσει τη ζωή. Όμως έχει γίνει καλύτερη ταριχεύτρια, χάρη στη μαθητεία κοντά στον πατέρα της, και εξακολουθεί να παίρνει παραγγελίες και να τις εκτελεί στο όνομα εκείνου. Η Κόνι ταριχεύει πουλιά.

Μέχρι που…

Μεσάνυχτα. Στο νεκροταφείο της εκκλησίας της Παρθένου Μαρίας και του Αγίου Πέτρου άνθρωποι συγκεντρώνονται σιωπηλά στην άκρη των πλημμυρισμένων βάλτων. Παρακολουθούν, περιμένουν. Κι αυτό διότι υπάρχει μια δοξασία που λέει ότι την παραμονή του Αγίου Μάρκου τα φαντάσματα όσων πρόκειται να πεθάνουν μέσα στη χρονιά θα φανούν να μπαίνουν στην εκκλησία ακριβώς στην αλλαγή της μέρας. Πρόκειται για ένα έθιμο που έχει ξεχαστεί εδώ και καιρό στα περισσότερα μέρη του Σάσεξ, αλλά όχι εδώ. Όχι εδώ, που οι βαλτότοποι οδηγούν στη θάλασσα. Όχι εδώ, στη σκιά του παλιού θαλασσινού μύλου και του καμένου ερειπίου του μύλου του Φάρχιλ, με τα σαπισμένα του δοκάρια να αποκαλύπτονται σε κάθε άμπωτη. Εδώ, οι παλιές προκαταλήψεις καλά κρατούν ακόμη. Δέρμα, αίμα, κόκαλο.

Όταν το ρολόι χτυπά μεσάνυχτα, μια γυναίκα πέφτει νεκρή — και χιλιάδες πουλιά ξεχύνονται από τον ναό…

Πρόκειται για μια η σκοτεινή ιστορία που κάπως —αλλά πώς;— σχετίζεται με το παρελθόν της Κόνι. Και με τον πατέρα της, που με κάποιον τρόπο εμπλέκεται κι εκείνος, προσωπικά, με όλα αυτά...

Κάποιες εικόνες της αφήγησης θα σας ανατριχιάσουν: ένα νυστέρι χώνεται βαθιά στο στέρνο ενός εύσωμου άντρα και το σώμα του παραγεμίζεται με πούπουλα… το πρησμένο πρόσωπό του καλύπτει μια μάσκα πουλιού.

Τοποθέτησα το νυστέρι, έριξα το βάρος του σώματός μου στη λεπίδα και πίεσα. Στην αρχή, τίποτα. Μια στιγμή εκκρεμής. Κι έπειτα η αιχμή διέρρηξε το δέρμα. Ένα σφύριγμα αέρα κι ένας στεναγμός καθώς η σάρκα ξεδιπλώθηκε σαν να ένιωθε και ο Τζακ την ανακούφιση που η αναμονή είχε τελειώσει.

Όσο το μυστήριο κορυφώνεται και η Κόνι προσπαθεί να βρει τη λύση του, όσο οι σκοτεινές, γοτθικές σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη, μια μανιασμένη βροχή απειλεί να πνίξει όλο το χωριό. Και θαμπώνει τον έκθαμβο αναγνώστη.

Δεν θα πω περισσότερα. Απλώς, πως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα εξαιρετικό θρίλερ (από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο, σε πολύ καλή μετάφραση της Μυρσίνης Γκανά) που γνωρίζει τεράστια επιτυχία όπου μεταφράζεται και εκδίδεται, σκοτεινό, καλογραμμένο, με πολλή δουλειά και έρευνα από πίσω —τόσο για την ιστορική τεκμηρίωση της εποχής όσο και για την τέχνη της ταρίχευσης—, που θα αφήσει, και εσάς, άγρυπνους.