Καθημερινότητα

ΚΑΡΤΑ ΕΠΙΒΙΒΑΣΗΣ.—Στα χρόνια του Λυκείου, ένα στενό πριν από το σχολείο μου, σε ένα κυλικείο με επωνυμία δανεική, όπως γίνεται συνήθως, από το όνομα του ιδιοκτήτη του και με εμβαδόν πέντ'-έξι τετραγωνικά όλο κι όλο, μαζεύονταν πριν από την πρωινή συγκέντρωση μαθητές, μαζί με καθηγητές, τακτικοί θαμώνες όλοι τους, για ελληνικό καφέ σε λευκό πλαστικό ποτηράκι μνημοσύνου και τα πρώτα πρωινά τσιγάρα. Ενίοτε η συνάντηση επαναλαμβανόταν με παρόμοια σύνθεση το μεσημέρι, μετά το σχόλασμα, σε κάποιες περιπτώσεις με μπίρα αντί καφέ. Στα μέσα της δεκαετίας του '80 αυτά, εποχή μακρινή, όντως, όχι όμως εξίσου για όλες τις χώρες. Από έρευνα που παρουσίασαν προσφάτως, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καπνίσματος, το υπουργείο Παιδείας, η ΚΕΔΕ και ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών διαπιστώθηκε ότι ένας στους δέκα μαθητές Α΄ και Β΄ Γυμνασίου, παιδιά 13 ετών δηλαδή, συγκαταλέγεται στους ενεργούς καπνιστές, ενώ 2,5% περίπου του μαθητικού πληθυσμού των τάξεων Α΄ και Β΄ Γυμνασίου είναι πολύ τακτικοί καπνιστές. Σε ανάλογη έρευνα (μία από τις πολλές που διενεργούνται, όχι αδάπανα βεβαίως, κάθε άλλο) πριν από δύο χρόνια, είχε διαπιστωθεί ότι το 26% των μαθητών που φοιτούν στη Β΄ και Γ΄ Γυμνασίου έχει δοκιμάσει κάποια στιγμή τσιγάρο, ενώ το 10,7% των παιδιών αυτών, δηλαδή περίπου 22.000 μαθητές σε όλη τη χώρα, θεωρούνται πλέον συστηματικοί καπνιστές. Και μέσα στη διετία τι έγινε για τη διαχείριση αυτών των ευρημάτων; Ποια εκστρατεία ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης, σαν αυτή που είχε εξαγγείλει το 2014 ο τότε υφυπουργός Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλος και την ανάλογη που εξήγγειλε πριν από λίγες ημέρες ό νυν υφυπουργός Θ. Πελεγρίνης (σπεύδοντας να τονίσει, μην τυχόν και θορυβηθεί κανείς, ότι στην Ελλάδα ο περιορισμός του καπνίσματος δεν γίνεται να επιβληθεί με νόμους), εκτελέστηκε γνησίως και μετρήθηκαν τα αποτελέσματά της; Διαβάζω όλο και συχνότερα τις τελευταίες ημέρες ότι η κυβέρνηση επιθυμεί να ασχοληθεί δραστικότερα με την καθημερινότητα του πολίτη. Δεν ξέρω αν συμπεριλαμβάνει την εκπαιδευτική καθημερινότητα στην ανησυχία της, αλλά επί εννέα μήνες η πρώτη πρωινή εικόνα του γιου μου και των συμμαθητών του από το σχολείο τους ήταν δάσκαλοι στην είσοδο να καπνίζουν, σε όσες εκδηλώσεις έγιναν στην αυλή του σχολείου της κόρης μου καθηγητές και γονείς καπνίζουν με την ίδια συντροφικότητα που το κάνουν σε κάθε στάση του λεωφορείου μιας σχολικής εκδρομής, κι εντέλει αυτή η καθημερινότητα είναι πιθανότατο να καταστήσει τα παιδιά μου δυσάρεστο εύρημα κάποιας επόμενης έρευνας, η οποία δεν θα είναι παρά ένα ακόμη κακόγουστο άλλοθι για να διαιωνιστεί το πλαστό σύμπαν στο οποίο τα πάντα ρυθμίζονται.