Κάτι δικά μου [1]

Αποβραδίς έπεσα για ύπνο νωρίς, όπως πάντα τις Παρασκευές που μαζεύεται η κούραση της εβδομάδας, και έτσι ξύπνησα στις 7 το πρωί και, καταπώς το συνηθίζω, μπήκα στο Facebook να δω ποια κοσμοϊστορικά γεγονότα είχανε λάβει χώρα όσο κοιμόμουν, και τι ευκαιρίες να ανεβάσω έξυπνα και πρωτότυπα στάτα είχα χάσει εξαιτίας της νύστας μου.

Το πρώτο πράγμα πάνω στο οποίο έπεσα ήταν η απάντηση του Γιώργου Παπανδρέου στην ανοιχτή επιστολή-πρόσκληση της Φώφης Γεννηματά προς τους ηγέτες του κεντροαριστεροσοσιαλιστικοαπροσδιόριστου χώρου — δεν το γράφω υποτιμητικά αυτό, πραγματικά δεν ξέρω πώς να τον αποκαλέσω πλέον. Δεν θέλει, λέει, τρίτο πόλο ο Γιώργος, είναι πασέ κομποζέ, δεν του λέει κάτι. Θέλει να κάτσουν οι προοδευτικές δυνάμεις γύρω από ένα τραπέζι να μιλήσουνε. Και νομοτελειακά, λέει, δεν θα πρέπει να αποκλειστεί από αυτόν τον διάλογο και ο ΣΥΡΙΖΑ. Συμπεραίνουμε, άρα, πως η συμμετοχή του είναι φυσική και αναπόφευκτη, συνελόντι ειπείν, μοιραία.

Χίλια δίκια έχει, βέβαια, σε αυτό και κακώς του την πέφτουν, διότι, πράγματι, σε αυτή την κατά ΓΑΠ εκδοχή του διαλόγου, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ο «μοιραίος» του γνωστού ποιήματος και οι υπόλοιποι θα ήταν οι «δειλοί» και οι «άβουλοι» που προσμένουν αντάμα κάποιο θάμα.

Το όλο θέμα μού προκάλεσε και μιαν άλφα θυμηδία, να ομολογήσω, διότι, μόλις δύο μήνες νωρίτερα, σε συνέντευξη που παραχώρησε ο Παπανδρέου στο Πρώτο Θέμα την είχε πετάξει την μπηχτή του προς αυτή την κατεύθυνση, το ΠΘ το είχε κάνει τίτλο, και οι μόνοι που αρνούνταν να το παραδεχτούν ήταν τα μέλη της οικείας ΓΑΠικής ιεραποστολής. Σήμερα το ντύνουν με άλλες δικαιολογίες: ότι η πολιτική παράγεται στην κοινωνία κλπ. κλπ.

Βέβαια, δεν ξετρελάθηκα ούτε με τη μακροσκελέστατη επιστολή της Φώφης με την οποία απηύθυνε την πρόσκλησή της προς το ΠΟΤΑΜΙ και το Κίνημα για τη συγκρότηση της νέας σοσιαλδημοκρατίας, στην οποία ξεκινά προσβάλλοντας τον επί τριάντα μήνες κυβερνητικό εταίρο του κόμματός της με εκφράσεις όπως «μεταρρυθμιστικό προσωπείο» και «αδιέξοδες, νεοφιλελεύθερες και εθνικιστικές» λογικές. Σε ό,τι αφορά τον χαρακτηρισμό «εθνικιστικές», ο οποίος μάλλον υπαινίσσεται τη θέση κατά Μουζάλα που υιοθέτησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης με αφορμή τη χρήση της ονομασίας «Μακεδονία» από τον πρώτο, θέλω να θυμίσω πως ελάχιστα κόμματα —ουσιαστικά, τα δύο αμιγώς φιλελεύθερα, που δεν κατάφεραν και ποτέ να μπουν στη Βουλή— έχουν δηλώσει ανοιχτά την αντίθεσή τους με την εθνική θέση και επιμονή στην ονομασία ΠΓΔΜ. Ούτε η ΝΔ (φυσικά), ούτε το ΠΟΤΑΜΙ (που έχει ρητά αποδεχτεί την εθνική γραμμή στο Σκοπιανό), αλλά ούτε και το δικό της έχουν ποτέ αντιταχτεί — και σήμερα θα ήταν ο εντελώς λάθος χρόνος για να το κάνουν, κατά τη γνώμη μου.

Καταλαβαίνω πλήρως πως η ΝΔ του Μητσοτάκη αποτελεί απειλή για οτιδήποτε βρίσκεται στον πολιτικό χώρο ανάμεσα στα δύο πρώτα κόμματα και άρα έχουν χρέος και όφελος να την αντιπολιτευτούν, αλλά, ακόμα και με αυτή την παραδοχή, υπάρχει μία αντίφαση ή, έστω, ένα άλμα λογικής, στον ισχυρισμό ότι η Δημοκρατική Συμπαράταξη, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ (η ΔΗΜΑΡ που έφυγε από την τρικομματική κυβέρνηση τον Ιούνιο του 2013 επειδή έκλεισε η ΕΡΤ), είναι οι μόνοι γνήσιοι εκφραστές του «μεταρρυθμισμού». Το πιο ουσιώδες και ανησυχητικό, όμως, είναι αυτό το περί αδιέξοδων και νεοφιλελεύθερων λογικών. Ας ξεκινήσει από το να μας πει, σε αυτή την περίπτωση, η αρχηγός του ΠΑΣΟΚ τι ονομάζει «αδιέξοδες, νεοφιλελεύθερες» λογικές της Νέας Δημοκρατίας: την απελευθέρωση των επαγγελμάτων; τις ιδιωτικοποιήσεις; την ανοιχτή αγορά; τον λιγότερο παρεμβατισμό; το μικρότερο κράτος; τι; Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτηματικά έχουν ακόμα μεγαλύτερη σημασία επειδή η κ. Γεννηματά απευθύνει κάλεσμα στις «δημιουργικές δυνάμεις του τόπου», οι οποίες το πιο πιθανό είναι ότι όλα τα παραπάνω τα θεωρούν απαραίτητες για την εξυγίανση της οικονομίας μεταρρυθμίσεις.

Η συνέχεια της επιστολής δεν έλεγε κάτι καινούριο. Ήταν μια επανάληψη της τοποθέτησης που είχε κάνει η αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και στο πρόσφατο παρελθόν και η οποία δεν οδήγησε σε κάτι χειροπιαστό, ίσως γιατί η περιγραφόμενη διαδικασία πολιτικής συνεύρεσης είναι αρκετά ομιχλώδης. Όπως τοπίο στην ομίχλη είναι και ο επονομαζόμενος χώρος του «ριζοσπαστικού Κέντρου, του δημοκρατικού Σοσιαλισμού, της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, της ανανεωτικής Αριστεράς και της πολιτικής Οικολογίας». Ενώ ο κόσμος μας έχει εκριζωθεί από τα θεμέλιά του και το κράτος έχει πάψει να λειτουργεί ως τέτοιο εδώ και μήνες, μου φαίνεται ώρες-ώρες ότι ορισμένοι έχουν ακόμα την εντύπωση πως αυτό που θα κάνει τη διαφορά είναι ο επιθετικός προσδιορισμός που θα βάλουν μπροστά από κουρασμένα πολιτικά υποκείμενα.

Εσάς, λοιπόν, φίλες και φίλοι, που πιστεύετε ακόμα πως αυτό είναι κάτι που αφορά σήμερα την κοινωνία, αυτό, και όχι η κατάθεση συγκεκριμένων λύσεων για τα προβλήματα, να σας βεβαιώσουμε ότι αυτή την άνοιξη (που ξεκινάει σήμερα, παρεμπιπτόντως) θα φορεθεί πολύ το «προοδευτικός». Σε όλα τα χρώματα.