Κυριακάτικα ψώνια

Στις χίλιες μετακομίσεις που έχουμε κάνει, έσπασε κάποια στιγμή η γυάλινη cloche από την τουρτιέρα που έχουμε για να βάζουμε τα γλυκά. Ηλιόλουστη Κυριακή, ευκαιρία να πάμε για ψώνια. Πού; Εκτός από κάποιες λίγες Κυριακές μέσα στον χρόνο, στις οποίες όλα τα μαγαζιά είναι ανοιχτά (για παράδειγμα, όλες τις επόμενες Κυριακές μέχρι την Πρωτοχρονιά), θα βρεις σίγουρα μαγαζιά ανοιχτά τις Κυριακές στο Μαρέ και στο Village Bercy στην Cour Saint Emilion.

Το Village Bercy είναι μια συμπαθητική γειτονιά-εμπορικό κέντρο. Ομοιόρφα σπιτάκια βρίσκονται δεξιά κι αριστερά ενός πλακόστρωτου δρόμου και φιλοξενούν διάφορες φίρμες. Θα βρει κανείς εκεί καταστήματα με παιδικά ρούχα και παιχνίδια, με ζωάκια και αξεσουάρ, με είδη κουζίνας και παρασκευής γλυκών, με αρώματα και με πολλά-πολλά άλλα. Αυτά στον μισό δρόμο· στον άλλο μισό υπάρχουν εστιατόρια και μπαρ, ενώ ο δρόμος καταλήγει σε ένα μεγάλο σύμπλεγμα κινηματογράφων UGC, όπου προβάλλονται ταινίες σε Original Version, με υπότιτλους. Αυτό στη Γαλλία δεν είναι καθόλου αυτονόητο, ελάχιστα είναι τα συμπλέγματα κινηματογράφων που διαθέτουν μια τέτοια πολυτέλεια (εκτός από τα πιο σινεφίλ μέρη στο κέντρο, που συνήθως είναι μικρά σινεμά που κάνουν ειδικά αφιερώματα).

Την πρώτη φορά που βρέθηκα σ’ αυτόν τον δρόμο σκέφτηκα ότι υπήρχε κάτι αρτιφίσιαλ στην εικόνα, ότι έμοιαζε με ντεκόρ ταινίας, σαν αυτές όπου μπροστά-μπροστά φιγουράρουν οι υποστυλωμένες προσόψεις των σπιτιών, ενώ από πίσω δεν υπάρχει τίποτα. Ίσως είχα αυτή την αίσθηση γιατί είμαι συνηθισμένη στα πολύ παλιά, βαριά κτίρια. Όμως τα σπιτάκια που φιλοξενούν τα μαγαζιά έχουν μεγάλη ιστορία: είναι ανακαινισμένες κάβες κρασιού. Η ονομασία Cour Saint Emilion προέρχεται από το γνωστό κρασί — εκεί αποθηκευόταν, και εκεί λάμβανε χώρα το μεγαλύτερο παζάρι κρασιού στον κόσμο. Μάλιστα, μπροστά από τα μαγαζιά υπάρχουν ακόμη οι ράγες από όπου περνούσαν τα φορτωμένα με βαρέλια βαγονάκια που εξυπηρετούσαν την αποθήκευση.

Στα χρόνια που ακολούθησαν η περιοχή ομόρφυνε πολύ. Στα θολωτά περάσματα από τον δρόμο προς το μετρό στήνονται συχνά εκθέσεις φωτογραφίας, το ντεκόρ των μαγαζιών είναι πλέον πολύ κομψό, και γενικά όλη η γειτονιά θεωρείται αρκετά ακριβή και πολυτελής. Όπως και είναι, άλλωστε. Δίπλα εκεί βρίσκεται και το μεγάλο και πολύ προσεγμένο πάρκο του Bercy, που εκτείνεται μέχρι τον συναυλιακό χώρο Bercy Omnisports, την πιο μεγάλη αίθουσα της Γαλλίας. Η πρόσβαση στην περιοχή είναι πανεύκολη: υπάρχει η στάση του μετρό Cour Saint Emilion της γραμμής 14, της πιο πρόσφατης γραμμής μετρό στο Παρίσι, που κινείται (από τον σταθμό Saint Lazare μέχρι λίγο πιο δυτικά από τη Βιβλιοθήκη François Mitterrand) πολύ γρήγορα και μάλιστα χωρίς μηχανοδηγό. Στην περιοχή βρίσκεται και το γνωστό Bercy, το τεράστιο κτίριο του Υπουργείου Οικονομικών.

Φτάνοντας στο χωριό-εμπορικό κέντρο, μπήκα σε ένα μαγαζί που δεν είχα ξαναδεί, με μπισκότα, σοκολάτες και καραμέλες, για να ρωτήσω αν είχαν γυάλινα καπάκια τουρτιέρας. Πρόλαβα να δω τα τεράστια ράφια γεμάτα μέχρι απάνω με κουτιά μπισκότων, σακουλάκια πολύχρωμα και σοκολατένιες μπαλίτσες. Μία κυρία προσέφερε γεμιστά μπισκότα στην είσοδο. Ήξερα ότι δεν θα έβρισκα αυτό που έψαχνα και σκέφτηκα να κάνω μεταβολή και να φύγω — αλλά το σταθερό χαμόγελό της με έκανε να σκεφτώ ότι θα ήταν απρέπεια να μην πάρω το μπισκότο που μου έτεινε. Τι καταπληκτικό που ήταν!

Βγήκα, έκανα το νούμερο του κακομαθημένου κορίτσιού που παραπονιέται ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τα συγκεκριμένα κουλουράκια στο σπίτι και εντέλει επέστρεψα με όλη την οικογένεια για να διαλέξουμε μπισκότα, με μια μικρή στενοχώρια που δεν μπορούσαμε να σηκώσουμε τα πάντα.

Έκανα ένα γύρο και στα άλλα μαγαζιά. Βρήκα αυτό που έψαχνα, αλλά δεν το αγόρασα γιατί μου φάνηκε πολύ ακριβό: 63 ευρώ για ολόκληρο το σερβίτσιο.

Η Fnac, από την άλλη, ήταν γεμάτη από όσους αγοράζουν τα χριστουγεννιάτικα δώρα τους από τώρα, το κατάστημα παιχνιδιών το είχαν κατακλύσει παιδιά που έπαιζαν με τα πάντα ταυτόχρονα, τα ταμεία είχαν τεράστιες ουρές, οι αυλές των εστιατορίων επίσης.

Πολύς, πολύς κόσμος, νιώθεις γύρω χαρά, ευχαρίστηση αλλά και τρυφερότητα στις συναλλαγές. Απολαμβάνουμε τον χρόνο που μας προσφέρεται για να σταθούμε δίπλα σ’ αυτόν που έχουμε απέναντί μας, να τον κοιτάξουμε κατάματα, να μας πει ευχαριστώ και να μας αφήσει να περάσουμε πρώτοι. Πολλοί άγνωστοι πιάνουν κουβέντα μεταξύ τους — αυτό δεν γινόταν πριν. Μιλάνε και χαμογελάνε με βάθος, όχι τα τυπικά που κάναμε μέχρι τώρα. Ίσως ο πόνος σε κάνει να ξανακατοικήσεις τον εαυτό σου — δεν ξέρω. Μάλιστα διάβασα ότι σε ένα εστιατόριο έφεραν κοντά-κοντά όλα τα τραπέζια, ώστε οι άγνωστοι μεταξύ τους πελάτες να μπορούν να ανταλλάξουν δυο καθησυχαστικές κουβέντες.

Καμιά φορά ηλικιωμένοι γελάνε με τα κατορθώματα του τρίχρονου γιου μου, τον βοηθάνε να καθίσει αν εγώ τυχαίνει να είμαι φορτωμένη, τον ρωτάνε αν θα έρθει ο Άγιος Βασίλης. Τρυφερότητα και ανοχή.

Τώρα που οι τηλεοράσεις κλείνουν για να μπορέσουμε να συλλογιστούμε κάτι άλλο εκτός από εκρήξεις και ανατινάξεις, το στάτους «τρυφερότητα και ανοχή» μού ταιριάζει μια χαρά νομίζω.

Όχι κι άσχημα για τέσσερις εβδομάδες πριν από τα Χριστούγεννα, σωστά;