Λάθος φορά

Το καλοκαίρι του χίλια εννιακόσια πενήντα ένα, όλη η Αθήνα μιλούσε για έναν Αμερικανό μάγο και τις παραστάσεις του στο θέατρο «Αλκαζάρ». Εξαφάνιζε ανθρώπους, υπνώτιζε άγρια ζώα, σταματούσε τα ρολόγια των θεατών, ενώ μπορούσε με ένα του βλέμμα να αναγκάσει κάποιον να μιλήσει σε γλώσσες που δεν είχε διδαχτεί ποτέ. Οι εφημερίδες της εποχής τού αφιέρωναν καθημερινά ολόκληρες σελίδες, εξάπτοντας ακόμη περισσότερο τη φαντασία του κοινού, που μέρα με την ημέρα απέδιδε στον διάσημο μάγο όλο και πιο υπερφυσικές δυνάμεις. Αναπόφευκτα, η φήμη του δεν άργησε να φτάσει και στο Παλάτι. Ο νεαρός τότε πρίγκιπας και διάδοχος του θρόνου Κωνσταντίνος παρακάλεσε τη μητέρα του να τον καλέσουν για μια ιδιωτική επίδειξη στο Βασιλικό Κτήμα Τατοΐου, όπου η βασιλική οικογένεια έκανε τις διακοπές της. Ο μάγος, σαν έλαβε την πρόσκληση, φυσικά δέχτηκε και παρουσιάστηκε στην ώρα του. Μα ο πρίγκιπας, φαίνεται, δεν εντυπωσιάστηκε από τα κόλπα του· γρήγορα βαρέθηκε και θέλησε να φύγει από την αίθουσα, ενώ ακόμη η παράσταση συνεχιζόταν. Η πόρτα όμως, παρά τις επίμονες προσπάθειές του, δεν άνοιγε με τίποτα. Ο γαλαζοαίματος νεαρός, όταν κατάλαβε πως ήταν αδύνατον να βγει, απέδωσε το γεγονός σε ενέργεια του προσβεβλημένου μάγου, επέστρεψε υπάκουα στη θέση του και στο τέλος χειροκρότησε θερμά. Αργότερα διηγήθηκε στη μητέρα του τις εντυπώσεις του, δίχως να παραλείψει το επεισόδιο με την πόρτα, που τον είχε καταπλήξει περισσότερο από όλα τα τρικ. Περίεργη η μητέρα του ζήτησε να της περιγράψει λεπτομερώς όσα είχαν συμβεί. Ενθουσιασμένος ο διάδοχος, ανέφερε πως, ενώ είχε σχεδόν κρεμαστεί από το πόμολο, τραβώντας με όλη του τη δύναμη, η πόρτα παρέμενε κλειστή, λες και κάποια υπερφυσική δύναμη την κρατούσε από την άλλη πλευρά. Η Βασίλισσα Φρειδερίκη άκουσε με προσοχή την αφήγησή του, δίχως να κάνει κανένα σχόλιο. Το επόμενο πρωινό όμως, πριν αναχωρήσουν για το ανάκτορό τους στην Κέρκυρα, όπου θα συνέχιζαν τις διακοπές τους, έδωσε εντολή στον προσωπάρχη να κάνει κάποιες μετατροπές στην αίθουσα όπου δόθηκε η παράσταση, έτσι ώστε η πόρτα να μην ανοίγει πια προς τα έξω αλλά προς τα μέσα.

[ Εικονογράφηση: Institute Benjamenta, or This Dream People Call Human Life, σκηνοθεσία Stephen Quay & Timothy Quay, 1995 ].