Λόλα, να ένα Λονδίνο

Βροχούλα ή χωρίς, ομπρελίτσα πάντα, προτιμάμε ρούχα με κουκούλα — γιατί εδώ είναι Λονδίνο, μωρό μου. Ελεύθερο Λονδίνο, σπιρτόζικο, ενωμένο, χρωματιστό, το μέρος της γης που τραβά σαν μαγνήτης πλήθη κόσμου. Κοιτάς γύρω: ουρανοξύστες, διάφανο γυαλί, ιστορικά κτίρια, πάρκα, αέρας, χρηματιστήρια, μόδα και άνθρωποι όλων των φυλών που ζουν, δουλεύουν κι αγαπούν μαζί. Μια πόλη είμαστε γεμάτη όνειρα και προσπάθεια, ένα Συννεφιασμένο Μήλο εδώ πάνω στο βόρειο ημισφαίριο.

Ω ναι — το Λονδίνο είναι το μήλο των ημερών μας, η πόλη της Ευκαιρίας. Άνθρωποι ταλαντούχοι και φιλόδοξοι έρχονται εδώ κυριολεκτικά από κάθε γωνιά του όμορφου πλανήτη για να κάνουν κάτι δίπλα στις όχθες του Τάμεση. Θα είναι σπουδές; δουλειά; Θα είναι οικονομικά; διαφήμιση; τέχνη; μόδα; Θα έρθουν εδώ να το κυνηγήσουν.

Θάλασσα δεν έχομε — μα το Λονδίνο είναι κάπως έτσι: ένας ατέλειωτος ορίζοντας, μακριά, όπως όταν στέκεσαι στην ακτή. Ξεκινάς πετώντας λίγες πέτρες στα νερά, λίγο νερό πέφτει στο πρόσωπο. Μπαίνεις στη θάλασσα. Ανοίγεσαι. Η ακτή ξεμακραίνει. Το καινούργιο είναι λίγο πιο κάτω στον ορίζοντα — κι ας μην είναι εύκολο. Όλα είναι πιθανά εδώ: γιατί είναι μια πόλη που, όταν δουλέψεις και προσπαθήσεις, θα σε ανταμείψει. Στη δουλειά σου, στους φίλους σου, στη γνωριμία με μια κουλτούρα όχι μόνο βρετανική μα κυρίως: κοσμοπολίτικη. Το Λονδίνο ανοίγει τους ορίζοντές σου στον κόσμο. Κι έτσι γίνεται το μεγαλύτερο πάρτι ανθρώπων του κόσμου.

Θυμάμαι όταν ζούσα στο Willesden Green, μια συνοικία στο βορειοδυτικό Λονδίνο. Μέσα σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου, έβρισκες έναν χριστιανικό ναό, κοντά του ένα μουσουλμανικό τέμενος, πιο κει ένα βουδιστικό ναό και κοντά του έναν ινδουιστικό. Εκεί λοιπόν, σε κάποιο από τα πολλά προάστια του Λονδίνου, γεμάτα με τις παραδοσιακές μικρές αυλές τους, γεμάτες θάμνους, φυτά και πολύχρωμα λουλούδια, είχες μπροστά σου κι αυτή τη μικρή υπενθύμιση: ο κόσμος είναι πράγματι ενιαίος. Επαφίεται στα μάτια μας αν θα τον δούμε έτσι. Το Λονδίνο τα έχει μάλλον καταφέρει να είναι όλος ο κόσμος σε μια μόνο πόλη.

Πριν λίγες μέρες, το Global Financial Centres Index (GFCI), που συγκρίνει το πόσο επιθυμητές είναι οι πόλεις για επενδύσεις και λήψη αποφάσεων, κατέταξε το Λονδίνο στην πρώτη θέση. Δεν αποτελεί έκπληξη πως τον Φεβρουάριο του 2015 ο μητροπολιτικός δήμος του Λονδίνου, υπό τον πληθωρικό Boris Johnson, αποκάλυψε πως το Λονδίνο πλέον ξεπέρασε τα 8,6 εκατομμύρια σε πληθυσμό, κάτι που αποτελεί ιστορικό ρεκόρ, αφού μόνο το 1939 είχε καταγραφεί κάτι αντίστοιχο. Οι εκτιμήσεις δείχνουν πως το Λονδίνο θα αποκτήσει ένα ακόμη εκατομμύριο κατοίκους σε μια δεκαετία, ενώ αναμένεται να φτάσει τα 11 εκατομμύρια το 2050.

Μια πόλη που αναπτύσσεται τόσο γρήγορα χωρίς επάρκεια ικανού αριθμού νέων σπιτιών το χρόνο έχει δυστυχώς ένα σημαντικό πρόβλημα στέγασης. Γύρω στα είκοσι χιλιάδες σπίτια κάθε είδους και βαλάντιου προστίθενται στις γειτονιές του Λονδίνου κάθε χρόνο — κι όμως, είναι λιγότερα από τα μισά από αυτά που η πόλη έχει ανάγκη σύμφωνα με τους υπολογισμούς των δήμων του Λονδίνου. Η προσπάθεια για να γίνει μια πιο βιώσιμη πόλη όμως συνεχίζεται πλέον με καλύτερους ρυθμούς — ήδη τα δύο τελευταία χρόνια η κατασκευή νέων διαμερισμάτων έχει αυξηθεί σημαντικά συγκριτικά με πέντε χρόνια πριν. Σε αυτό βοηθάει και η αγορά χρηματοδότησης σπιτιών από νέες μικρές και μεσαίες εταιρείες του ιδιωτικού τομέα, εκτός των μεγάλων τραπεζών που έχουν περιορίσει την έκθεσή τους στον τομέα των ακινήτων από το 2007.

Όπως κι αν έχει: το Λονδίνο θέλει ενέργεια κάτω από τα αεικίνητα σύννεφά του — πρέπει να το θέλεις πολύ το Λονδίνο, πρέπει να το κυνηγάς κάθε μέρα. Αλλιώς θα σε διώξει γρήγορα, γιατί, ναι, είναι ακριβό και απαιτητικό — όμως: με πρόγραμμα, νέους φίλους, κάποιους νορμάλ ρυθμούς και στόχους, με τους καλούς μισθούς του, το Λονδίνο θα γίνει γρήγορα το σπίτι σου.

Το Λονδίνο είναι πάντα Το Μήλο Που Θα Φτάσεις, η πόλη εκείνη που ανοίγεις το βήμα γιατί έτσι ακριβώς σε περιμένει για να την κατακτήσεις.

Yours faithfully λοιπόν — και τα λέμε ξανά shortly.