Μετακομίζοντας

Μια μετακόμιση δεν είναι ποτέ εύκολη υπόθεση. Δεν μιλώ μόνο για την ψυχολογική διάσταση και τη δυσκολία που έχει το να αφήνεις το σπίτι σου, ή το διαμέρισμά σου, για κάποιο νέο. Είναι και τα διόλου ευκαταφρόνητα πρακτικά ζητήματα που κάποιος πρέπει να λάβει υπόψιν. Έχοντας μετακομίσει 11 φορές έως τώρα, ξέρω λίγο-πολύ τι να περιμένω. Σε μια τέτοια διαδικασία, ανεξάρτητα με το πόσο προσπαθείς να τη σχεδιάσεις και να την οργανώσεις, τα πάντα εξαρτώνται εντέλει από την εκτέλεση. Η εκτέλεση άπτεται με τη σειρά της στον επαγγελματισμό και στις ικανότητες των εμπλεκομένων. Λίγα πράγματα μπορούν να εκτροχιάσουν μια καλοσχεδιασμένη διαδικασία από ένα βλάκα σε νευραλγική θέση, και αυτό είναι το θέμα που θα ήθελα να θίξω σήμερα, μέσα από το πρίσμα της μετακόμισής μου που έχει σχεδόν ολοκληρωθεί.

Το να μετακομίσεις από μια χώρα σε μιαν άλλη είναι κάτι πολύ δύσκολο όταν το κάνεις μόνος σου. Μόνο και μόνο το να βρεις σπίτι σε μια ξένη πόλη είναι μια εξαιρετικά επίπονη διαδικασία. Πρώτα απ’ όλα, η επιλογή περιοχής. Θέλει αρκετή δουλειά και έρευνα για να πάρεις μια ιδέα από τις συνθήκες και τα μικρά μυστικά που διευκολύνουν ή δυσχεραίνουν την καθημερινότητά σου: Είναι η γειτονιά ασφαλής; Έχει θόρυβο το βράδυ; Ευτυχώς, είναι πιο εύκολο πλέον να βρεις το πόσο καλά εξυπηρετείται από μέσα μαζικής μεταφοράς, αν έχει κοντά σουπερμάρκετ και αν περιτριγυρίζεται από εστιατόρια και κλαμπ. Έπειτα όσον αφορά το ίδιο το διαμέρισμα: Ποια τιμή θεωρείται δίκαιη; Πώς διαπιστώνεις αν όσα δεν φαίνονται με μια σύντομη επίσκεψη, όπως η ποιότητα των υδραυλικών, οι μονώσεις και η θέρμανση, λειτουργούν πράγματι σωστά; Πώς καταλαβαίνεις αν οι γείτονές σου θέλουν να γίνουν βιρτουόζοι στο όμποε, ή στο αφρικανικό μονόχορδο, αν πλακώνονται στο ξύλο ή αν ζουν σε κακές συνθήκες υγειινής; Να μου πεις, κάποια από αυτά δεν τα ξέρεις ανεξάρτητα από τη χώρα όπου βρίσκεσαι και έχουν να κάνουν με το ότι, απλώς, αλλάζεις σπίτι. Ε, αυτό επιτείνεται όταν οι άγνωστοι της εξίσωσης αυξάνουν.

Όταν μετακομίζεις με τη βοήθεια μιας εταιρείας, αρκετές διαδικασίες απλοποιούνται. Ανάλογα με την περίσταση, προβλέπεται υποστήριξη στον τομέα της έρευνας στέγης, των γραφειοκρατικών διαδικασιών, ακόμα και της κοινωνικής ένταξης στη νέα χώρα. Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν αυτόματος πιλότος, αλλά στην πράξη υπάρχουν διάφορα προβλήματα που έτσι κι αλλιώς πρέπει να λύσεις μόνος σου. Η προσωπική μου εμπειρία με τους ατζέντηδες και τους μεσίτες, ας πούμε, είναι κακή. Για παράδειγμα, δίνεις τα κριτήρια για το διαμέρισμα που επιθυμείς: τιμή, τύπο περιοχής, απόσταση από τη δουλειά, μέγεθος, αριθμό υπνοδωματίων κλπ. Θεωρητικά, ο μεσίτης ψάχνει για σένα και οργανώνει μια σειρά επισκέψεων που γίνονται σε μια μέρα, για να μη χάσεις πολλές εργάσιμες. Ενδιάμεσα, για κάποιες εβδομάδες, μένεις σε κάποιο προσωρινό διαμέρισμα ή σε ξενοδοχείο, άρα έχεις κάθε λόγο να επισπεύσεις την εύρεση του νέου σου προσωπικού χώρου. Οι μεσίτες, λιοπόν, δρουν ως εξής: Καταρχήν τα λεφτά δεν είναι ποτέ αρκετά. Πάντα σού λένε ότι η αγορά είναι πολύ ακριβότερη και σου δείχνουν πρώτα απίστευτα αχούρια ή διαμερίσματα που βρίσκονται εκτός brief όσον αφορά την απόσταση, το μέγεθος ή άλλες παραμέτρους. Έπειτα σου δείχνουν ένα μέτριο, πλην αποδεκτό, που θέλουν να σπρώξουν, ή ένα πολύ καλό που κοστίζει 30-40% παραπάνω απ’ όσα θέλεις να δώσεις, για να το αποδεχτείς ως μάννα εξ ουρανού. Βλέπετε, η αγορά των «expats» είναι αρκετά προσοδοφόρα. Φυσικά, αν κάνεις εσύ την έρευνα αγοράς και μπεις στα site που χρησιμοποιούν οι ντόπιοι, διαπιστώνεις ότι υπάρχει μια παράλληλη αγορά με πολύ διαφορετικές τιμές και συνθήκες. Αυτό μπορεί να σε γλιτώσει από πολλά, αλλά κοστίζει σε χρόνο και, εντέλει, κάνεις σχεδόν την ίδια δουλειά που θα έκανες αν δεν είχες βοήθεια.

Τα έπιπλά σου και τα προσωπικά σου αντικείμενα τα αναλαμβάνουν εξειδικευμένες μεταφορικές εταιρείες. Μια ομάδα έρχεται στο σπίτι σου την ημέρα που φεύγεις, αποσυναρμολογεί ταχύτατα τα έπιπλα, πακετάρει ό,τι σου ανήκει και τα αποθηκεύει μέχρι να βρεις νέο σπίτι. Όταν γίνει αυτό, ένα άλλο συνεργείο έρχεται, συναρμολογεί τα έπιπλα και ξεπακετάρει το βιος σου. Καταπληκτικά όλα αυτά, ναι; Ναι, αλλά στη θεωρία. Στην πράξη, τα πράγματα περιπλέκονται. Στη δική μου περίπτωση, αυτή τη φορά, τα πράγματά μου έφτασαν με αρκετές ζημιές. Το συνεργείο που επωμίσθηκε τη μεταφορά και τη συναρμολόγηση αποτελείτο από 3 άτομα: Τον επικεφαλής-επιβλέποντα, τον «νέο» και τέλος τον πιο μεγάλο, θεωρητικά έμπειρο. Ο επιβλέπων εξαφανίστηκε μετά από μία ώρα, για να βοηθήσει με το ξάγρυπνο βλέμμα του μια άλλη ομάδα που είχε ανάγκη από εμπνευσμένη ηγεσία. Ο νέος (με το προσωνύμιο «Ράμπο») ήταν δουλευταράς και ευγενής: δεν λουφάριζε και προσπαθούσε να μην κάνει ζημιές. Ο μεγαλύτερος συγκαταλέγεται στους πιο ηλίθιους ανθρώπους που έχω συναντήσει ποτέ μου. Κλασική περίπτωση ατόμου που κάνει ζημιά τόσο στον εαυτό του, όσο και σε αυτούς που έχουν την ατυχία να εξαρτώνται από τη δουλειά του. Αγχώδης, της προχειροδουλειάς, με μια συνεχή απορία για το πώς συναρμολογείται κάτι και βρίζοντας συνεχώς μια τον εαυτό του, μια τα εργαλεία, μια οτιδήποτε τον είχε φέρει σε αυτή τη μίζερη κατάσταση. Όταν στα πρώτα 10 λεπτά τον είδα να συναρμολογεί ένα τραπέζι και να προσπαθεί να βιδώσει το τρίτο πόδι σε γωνία 180⁰ σε σχέση με τα άλλα 2, κατάλαβα ότι δεν θα τα πηγαίναμε καθόλου καλά. Βλέπετε, ο βλάκας χρειάζεται είτε συνεχή επίβλεψη, είτε μια καθαρά επαναληπτική διαδικασία που να μη χρειάζεται πολλή σκέψη. Αλλιώς, επιφορτίζει τους άλλους όχι μόνο με το έργο της εποπτείας του, αλλά και με τον εκ των υστέρων επανέλεγχο όλων των πράξεων που έχει εκτελέσει. Είναι αυτός που θα ξεχάσει να σφίξει τα μπουλόνια αφού σου έχει ελέγξει τα λάστιχα στο αυτοκίνητο, αυτός που θα σου δείξει ότι τελείωσε τη συναρμολόγηση αλλά του περισσεύουν κάμποσα απαραίτητα υλικά, αυτός που αφού τελειώσει κάτι θα διαπιστωθεί ότι το έχει περατώσει εντελώς λανθασμένα και πρέπει να το ξανακάνει όλο από την αρχή. Ο τελικός απολογισμός δεν έχει γίνει ακόμα, αλλά αυτή τη στιγμή μετρώ ένα σπασμένο κρεβάτι, μια κομμένη στη βάση της επιδαπέδια λάμπα, κάτι γρατζουνιές στο δάπεδο και διάφορα άλλα που διαπιστώνω όσο συνεχίζω τον απολογισμό για την ασφαλιστική.

Θυμήθηκα λοιπόν για άλλη μια φορά την κατηγοριοποίηση του Πρώσου στρατάρχη Μόλτκε, που έχει εκ των υστέρων αποδοθεί στον στρατάρχη Von Manstein αλλά και στον ένθερμο αντιναζιστή στρατηγό Kurt von Hammerstein-Equord. Υπάρχουν, έλεγαν, τέσσερις τύποι αξιωματικών:

1. Έξυπνοι και οκνηροί: Ιδανικοί για ανώτατες θέσεις διοίκησης. Αντιλαμβάνονται την οικονομία δυνάμεων, ψάχνουν τον ευκολότερο-πρακτικότερο τρόπο για να λύσουν κάθε πρόβλημα, δεν προσπαθούν να τα κάνουν όλα μόνοι τους και εξουσιοδοτούν άλλους χωρίς να διστάζουν. Τέλος, βλέπουν τη γενική εικόνα, είναι ψύχραιμοι και λαμβάνουν σωστές αποφάσεις υπό πίεση.

2. Έξυπνοι και εργατικοί: Ανήκουν στο Γενικό Επιτελείο. Σχεδιάζουν στην εντέλεια, επεξεργάζονται όλες τις λεπτομέρειες, αντιδρούν με ταχύτητα, παίρνουν πρωτοβουλίες και ξέρουν τόσο να εκτελούν, όσο και να δίνουν διαταγές.

3. Βλάκες και οκνηροί: Η πλειοψηφία των στρατιωτικών εργασιών και εντολών είναι επαναληπτικές και απλές. Με την κατάλληλη επίβλεψη, αυτή η κατηγορία μπορεί να εκτελέσει και να δώσει εντολές για ζητήματα δευτερευούσης σημασίας χωρίς να κάνει μεγάλη ζημιά.

4. Βλάκες και εργατικοί: Επικίνδυνοι! Θα εργαστούν με ζέση προς κάτι καταστροφικό, πιστεύοντας μάλιστα ότι προσφέρουν.

Διαβάζοντάς το αυτό, όλοι οι τεμπέληδες σκέφτονται ότι είναι προορισμένοι για ανώτατες θέσεις διοίκησης.

Πάω να ψάξω για έπιπλα…